บทที่ 8 EP 01 หน้าที่ของบอดี้การ์ด [5]

เสียงเบรกของรถคันด้านหลังดังขึ้นทันทีที่คุณโอยามะยิงเข้าที่ล้อรถด้านหน้าฝั่งคนขับ แต่ทว่าพวกมันไม่ได้มาแค่คันเดียว!

“ซ้ายมือครับคุณโอยามะ”

“ไม่ต้อง”

“เดี๋ยวนี้ครับ”

นี่คงเป็นโอกาสเดียวที่ผมสามารถออกคำสั่งกับผู้ชายที่ยิ่งใหญ่คนนี้ได้

“คิราวะ”

“ถ้าผมทำเวลาได้ดีกว่าครั้งก่อน เลื่อนตำแหน่งให้ผมด้วยนะครับ” ผมรีบพูดก่อนจะปรับกระจกรถทางด้านหลังลงพลางเอื้อมมือไปหยิบปืนที่เก็บเอาไว้ในช่องเก็บของที่ถูกติดตั้งเอาไว้เพิ่มเติมใต้พวงมาลัยรถ

“จะพิจารณาเลื่อนเป็นพ่อบ้านที่แบล็กวิลล์ให้ก็แล้วกัน” คุณโอยามะบอกสั้นๆ ก่อนที่เราจะสบตากันเพียงเสี้ยววินาทีแล้วต่างคนต่างทำหน้าที่ของตัวเอง

คุณโอยามะกระโดดออกไปทางกระจกรถทางซ้ายที่ผมลดระดับกระจกลงจนสุดเพราะผมตั้งใจจะจอดให้ชิดกำแพงด้านข้างมากที่สุดจนไม่สามารถเปิดประตูรถได้

ก่อนหน้านี้ผมตั้งใจจะจอดรถปิดปากตรอกแคบๆ เพื่อให้คุณโอยามะสามารถหนีออกไปได้ ซึ่งการต้องพาตัวเองลอดออกไปทางกระจกรถก็ไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อะไร และความสูงของเขาไม่ใช่ปัญหาเพราะทั้งผมและเขาต่างก็ถูกฝึกทักษะการเอาตัวรอดในเวลาคับขันแบบนี้มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน

เสียงปืนยังคงดังขึ้นเป็นระยะๆ แต่เพราะกระจกรถเป็นกระจกกันกระสุนอย่างดี บวกกับมีตัวเซนเซอร์ที่ถูกปรับแต่งขึ้นมาเป็นพิเศษ มันจะทำงานเมื่อผมกดปุ่มที่อยู่บนพวงมาลัยรถเท่านั้น

หลักการทำงานของตัวเซนเซอร์พิเศษตัวนี้ก็คือตรวจจับความเร็วของรถคันที่ขับพุ่งตรงทางนี้ด้วยความเร็วที่มากกว่าเก้าสิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงในขณะที่รถของผมความเร็วคงที่หรือว่าจอดนิ่งอยู่อย่างตอนนี้ เพราะนั่นเท่ากับว่ามันตั้งใจจะชน วินาทีนี้สิ่งที่ผมกำลังรออยู่ก็คือเสียงสัญญาณนั่นเท่านั้น

ปัง!

ที่สุดแล้วก็มีกระสุนหนึ่งนัดยิงเข้าที่ล้อรถของผมทางด้านหลัง

“ไอ้พวกโง่”

ตื้ดๆ ๆ ๆ

แล้วเสียงที่ผมรอคอยก็ดังขึ้น

ผมตัดสินใจเปิดประตูรถออกพร้อมกับก้าวเท้าลงมายืนอยู่ด้านข้างตัวรถ หน้าที่ของบอดี้การ์ดอย่างผม ก็คือการพุ่งชนกับอันตรายทั้งหมดก่อนที่มันจะเข้าถึงตัวเจ้านายอย่างคุณโอยามะ

ตึก!

ตึก!!

ตึก!!!

ทุกก้าวที่ผมเดินตรงไปข้างหน้า คือการประเมินระยะห่างระหว่างตัวผมกับรถคันนั้นที่กำลังพุ่งเข้ามา เพื่อคำนวณวิถีกระสุน ซึ่งเมื่อผมมั่นใจแล้วว่าจะไม่เสียกระสุนฟรีๆ ผมถึงได้ตัดสินใจยิง

ปัง!

ปัง!!

ปัง!!!

ปัง!!!!

สี่นัดที่ยิงออกไปมันจะต้องไม่พลาดเลยสักนัด

ในที่สุดรถของพวกมันก็เสียศูนย์จากการถูกผมยิงเข้าที่ล้อด้านหน้าทั้งสองล้อ ล้อละสองนัด

ตู้มมมม~~~

คนขับรถไม่สามารถบังคับพวงมาลัยต่อไปได้ ตัวรถส่ายไปส่ายมาก่อนจะพุ่งชนเข้ากับท้ายรถของผม ซึ่งก็โดนแค่เฉียดๆ น่ะ เพราะแรงกระแทกมีไม่มากพอจะทำให้ด้านหน้าของรถที่สะบัดออกมาถึงตัวผมที่ยืนห่างออกมาจากตัวรถแค่ไม่ถึงสิบก้าวด้วยซ้ำ

ทันทีที่รถคันนั่นหยุดนิ่งอยู่กับที่ ผมก็เดินตรงเข้าไปกระชากประตูฝั่งคนขับออก ปลายกระบอกปืนยังคงชี้ตรงไปด้านหน้าและพร้อมยิงเสมอ

ปัง!

แต่เสียงปืนที่เพิ่งจะดังขึ้น มันไม่ได้ดังมาจากปืนในมือของผม

ตุ้บ!

และทันทีที่ผมกระชากประตูรถคันนั้นให้เปิดออก ร่างของคนขับก็ร่วงลงมาแทบเท้าของผมในทันที ซึ่งเมื่อผมกวาดสายตามองเข้าไปด้านในรถจนทั่วก็ไม่พบว่ามีคนอื่นนั่งมาด้วย ซึ่งสำหรับผมมันไม่ใช่สัญญาณที่ดีสักเท่าไหร่

ผมลากร่างไร้วิญญาณของคนขับรถคันนั้นออกมา ที่ตักของมันมีปืนที่มันเพิ่งจะใช้ฆ่าตัวตายตกอยู่ บ่งบอกได้ชัดเจนว่าคนคนนี้เตรียมตัวที่จะตายมาตั้งแต่ต้น

เอี๊ยดดด~

เสียงรถยนต์สามสี่คันที่ขับเข้ามาติดๆ จอดล้อมผมเอาไว้ แต่ทั้งหมดนั้นเป็นคนของแบล็กสกอร์เปี้ยน กำลังเสริมที่ผมเป็นคนเรียกไปเมื่อครู่

“ปลอดภัยนะครับคุณคิราวะ”

“ค้นตัวมันให้ทั่ว แล้วรีบรายงานฉันว่ามันเป็นพวกไหนกันแน่!” ผมสั่งด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะเดินกลับมาที่รถของพวกมันแล้วพยายามค้นหาเบาะแสที่อาจสาวไปถึงตัวการใหญ่ แต่กลับไม่พบอะไรเลยสักอย่างนอกจากเอกสารว่ารถคันนี้เป็นรถที่ถูกเช่ามา!

“คุณคิราวะครับ”

เสียงเรียกจากโตกิสึทำให้ผมต้องละสายตาจากเอกสารตรงหน้าแล้วเดินย้อนกลับไปหาเขาที่กำลังค้นตัวไอ้สารเลวที่นอนหมดลมหายใจอยู่ที่พื้น

“นี่ครับ” โตสึชี้ไปที่ไหล่ด้านซ้ายของไอ้หมอนั่น ที่มีข้อความสั้นๆ ลักษณะเหมือนเป็นตราประทับๆ เอาไว้

忠実な (ชูจิสึ)

“จงรักภักดีงั้นเหรอ” ผมอ่านแล้วนึกสงสัย

“ชัดเจนแล้วครับว่าเป็นคนของกลุ่มเสือขาวแน่ๆ เพราะอีกสองคนที่อยู่ในรถอีกคันก็มีตราประทับแบบเดียวกัน และที่สำคัญก็คือพวกมันก็ชิงปิดปากตัวเองตายกันหมด” โตกิสึยืนยันข้อมูล ซึ่งมันจริงที่ตราประทับนี้เป็นสัญลักษณ์ของพรรคเสือขาวที่ใครๆ ต่างก็รู้ แต่ผมกลับคิดว่ามันดูออกง่ายเกินไป

“โตกิสึ นายไปส่งฉันที่แบล็กทาวน์ ส่วนคนอื่นๆ ที่เหลือให้ช่วยกันเก็บหลักฐานให้หมดทุกชิ้น อย่าเพิ่งให้เรื่องนี้แพร่งพรายออกไปก่อนที่ฉันจะสั่ง รวมถึงปิดปากตำรวจและนักข่าวให้ดีด้วย”

“ครับ”

ทุกคนรับคำสั่งจากผมอย่างขันแข็ง ก่อนที่ผมจะเดินนำโตกิสึมาที่รถ ซึ่งเขาก็รีบเดินตามมาเปิดประตูรถให้ผมตามหน้าที่

Rrrr~

“ครับคุณโอยามะ” ผมรีบกดรับสายทันทีที่เห็นว่าเป็นสายเรียกเข้าจากคุณโอยามะที่ตอนนี้น่าจะกำลังเดินทางไปตรงไปที่แบล็กทาวน์แล้วเหมือนกัน

[อีกสิบนาทีเจอกัน ฉันมีงานด่วนให้นายทำ]

“ครับคุณโอยามะ”