บทที่ 3 บทที่3.มาดามดาเรีย 1
บทที่3.มาดามดาเรีย
“มัมต้องเดินดูงานอีกนานไหมครับ? ผมอยากกลับแล้ว เพิ่งมาถึงลาสเวกัสก็ต้องตามมัมมาดูงานเสียแล้ว ให้ผมพักก่อนก็ไม่ได้ ผมง่วงจนตาจะปิดแล้วนะ” ดอจิโน่โอดครวญ มือใหญ่ยกขึ้นปิดปากเมื่ออ้าปากหาวยาวๆ ติดกัน
“แดร็กปีนี้ลูกอายุเท่าไรแล้ว โตเป็นผู้ใหญ่ได้แล้วนะ ลูกเป็นพี่คนโตต้องสืบทอดกิจการของเรา มัวแต่ไปสนใจแต่ไอ้บาร์จ้ำบ๊ะที่ลูกทำอยู่ทุกวัน ไม่สนใจกิจการของครอบครัวตัวเองเลย” มาดามดาเรียบ่นพึมพำ
“ผมรู้ครับ ผมต้องมาสานต่อกิจการของแด๊ดกับมัม แต่ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงที่ผมขอไว้ ขอผมเป็นตัวของตัวเองก่อนจะกลับมา แล้วต้องหมกตัวอยู่ในนครแห่งแสงสีที่ไม่มีวันหลับใหลไปตลอดชีวิตนะครับ”
“มัมน่าจะมีลูกชายหลายๆ คนนะ มัมจะได้ไม่ต้องฝากความหวังไว้ที่ลูกคนเดียว” มาดามดามเรียตัดพ้อเสียงแข็ง
“มัมพูดซะผมกลายเป็นคนผิดเลย ที่ปล่อยให้มัมกับแด๊ดทำงานตามลำพัง”
“รู้สึกด้วยหรือ? แล้วทำไมยังไม่กลับมาสักที ไอ้ที่ลูกชอบน่ะ เดี๋ยวมัมเนรมิตให้ อยากได้แบบไหนล่ะจะให้นุ่งสั้นจนปิดไม่มิดเลยยังได้” มาดามดาเรียเหน็บลูกชายที่มัวแต่หลงแสงสี จนไม่ยอมกลับบ้านหลังเรียนจบ
“โธ่มัม!” ดอจิโน่เดินเข้าไปสวมกอดร่างอวบของมารดา การที่เขาสนุกอยู่ในโลกภายนอก โดยไม่มีสายตาของมาดามดาเรียคอยจ้องมอง นั่นคือสิ่งที่ดอจิโน่ปรารถนา
“ไม่ต้องมากอดมัมเลยนะ เรานะมั่วจนเป็นข่าวฉาวโฉ่ ให้มัมต้องคอยตามเช็ดตามล้าง จนสาวๆ ดีๆ เขาไม่สนใจลูกแล้ว ที่ลูกควงๆ อยู่ จนเป็นข่าวตามหน้าหนังสือพิมพ์น่ะบอกตรงๆ มัมรับไม่ได้ซักคน”
“ก็แค่คู่ควง ไม่ใช่ตัวจริงนี่ครับ สนุกตามประสาชายโสดแค่นั้นเอง” ดอจิโน่แก้ตัว ก่อนจะก้มลงหอมแก้มมารดา จนคุณโทมัสที่เดินกลับมาส่ายหน้าด้วยความอ่อนใจ มาดามดาเรียแข็งกับทุกคน ที่จะยอมลงให้ก็เฉพาะกับคนในครอบครัวตัวเองเท่านั้น ดอจิโน่จึงมีโอกาสออกไปเถลไถลได้เพราะรู้จุดอ่อนของมารดาดี
“ไงล่ะไอ้เสือ มาคราวนี้จะอยู่ซักกี่วัน” คุณโทมัสเอ่ยทักบุตรชาย
“แล้วแต่มาดามจะบัญชาครับ แต่ถ้าเหม็นหน้าผม จะให้รีบกลับเลยก็ดี ตอนนี้ที่นั่นกำลังวุ่นวายพอดีเลย”
“ไปด้วยดีไม่ใช่หรือ? แด๊ดเห็นคนพูดถึงกันไม่ใช่น้อย น่าจะได้กำไรดีนะ”
“พออยู่ได้ครับแด๊ด ไม่มากมายอะไร แต่ผมสนุกที่ได้ทำด้วยลำแข้งตัวเองมากกว่าจะใช้อำนาจของแด๊ดกับมัมในการสร้างตัว” ดอจิโน่กล่าว เขาภูมิใจกับสิ่งที่สร้างจากสองมือ
“ถ้าจะขาดทุนก็เพราะลูกนั่นแหละ ที่มัวแต่มั่วสุมกับพนักงาน แต่ละนางยอมเปลื้องผ้า ถ้าลูกสนใจ” มาดามดาเรียแดกดัน เมื่อสาวๆ ในที่ทำงานของดอจิโน่ มุ่งหวังที่จะสอยตำแหน่งมาดามเอ็คเน่ มากกว่าการทำงานจริงจัง
“มีที่ไหนกันครับมัม ผมไม่กินคนในปกครอง มันเสียระบบ” ดอจิโน่กล่าวโต้พร้อมกับยิ้ม
“ยังดีที่รู้ตัว ถ้าลูกคว้าใครที่มัมไม่ยอมรับมาเป็นเมีย ขอให้ลูกรู้ไว้...สมบัติส่วนของลูกที่แด๊ดจะยกให้ มัมจะบริจาคให้การกุศลทั้งหมด ดูซิว่าจะมีผู้หญิงหน้าไหนสนใจลูกตอนที่ลูกไม่มีเงิน”
“ครับ...” ดอจิโน่พยักหน้ารับ เขาไม่ได้ค้าน เพราะรู้ดีนี่คือคำขู่ของมารดา หากเขาแหกกฎของนาง บางทีนางอาจจะทำจริง เพื่อไม่ให้ทรัพย์สินถูกแบ่งแยกออกไป
“คุณกลับกันเถอะลูกง่วงนอนแล้วค่ะ ฉันก็เมื่อยเต็มทน” มาดามดาเรียเอ่ยชวนโทมัสให้กลับไปพักผ่อน เพราะเห็นว่าดอจิโน่อ่อนเพลียเต็มทน
“หึๆ...” โทมัสหัวเราะร่วน จนมาดามหันกลับมาสะบัดค้อนใส่ ไม่ว่ายังไงมาดามก็ยังคงรักลูกชายเหมือนเดิม แม้ดอจิโน่จะขัดใจนางเป็นประจำ
สองแม่ลูกกระซิบคุยกันไปตลอดทางที่เดินทางกลับคฤหาสน์เอ็คเน่ จนโทมัสแอบขำ ทั้งที่บุตรชายง่งจนตาจะปิด ภรรยาของท่านก็ยังชวนคุยไม่เลิก เพราะคิดถึงล้วนๆ บุตรชายของท่านเป็นคนขี้เล่น แต่เมื่อถึงเวลาจริงจัง ดอจิโน่ก็ทำได้ไม่แพ้ใคร โทมัสจึงวางใจ ธุรกิจที่กำลังทำอยู่จะมีคนสานต่อ หลังจากที่ต้องทนทำมานานเต็มทน เขาเริ่มเหนื่อยเมื่ออายุก็มากขึ้นทุกวัน
“แดร็กถึงบ้านแล้วลูก ลุกขึ้นไปนอนด้านบนดีกว่า เดี๋ยวมัมจะให้คนไปจัดอาหารเย็นไว้ให้” มาดามดาเรียกระซิบปลุกดอจิโน่ เมื่อชายหนุ่มผลอยหลับไประหว่างทาง คงเพราะเขาอดหลับอดนอนบริหารงาน Best New Electro สถานบันเทิงที่ดอจิโน่ทำร่วมกับเพื่อนสนิท
สายตาห่วงใยของมาดามดาเรียมองตามจนดอจิโน่ลับหายไปจากสายตา
“คราวนี้ลูกสาวบ้านไหนล่ะ ที่จะมาทำอาหารเย็นให้ทาน” โทมัสสัพยอกภรรยา เขารู้ทันความคิดของนาง ทุกครั้งที่ดอจิโน่กลับมาที่บ้าน มักจะมีลูกสาวของคนเด่นคนดัง มาคอยทำอาหารเย็นให้ชิม
“ลูกสาวรัฐมนตรี กระทรวงต่างประเทศ จบโทจากมหาลัย’ ดังเลยนะคุณ เรียบร้อย น่ารัก หน้าตาดีมากด้วย คอยดูนะถ้าคราวนี้ลูกพอใจ ฉันจะจัดงานแต่งให้ใหญ่อลังการ เอาให้ดังกระหึ่มไปทั้งเมืองเชียว”มาดามดาเรียกล่าวแบบหมายมั่นปั้นมือ
“รอให้ลูกเห็นก่อนดีกว่า ยังไงก็เกริ่นๆ ไว้บ้างนะ จะได้ไม่หน้าแหก” โทมัสเอ่ยเตือน เขารีบเดินหนีไปก่อนที่มาดามดาเรียจะโวยวาย
