บทที่ 4 EP 01 เงื่อนไขของไดสึเกะ [1]
ปัง!
“กรี๊ดดด” ฉันกรีดร้องสุดเสียงเมื่อเห็นกับตาว่าพี่โยชิดะลั่นไกปืนที่เขายกมันขึ้นจ่อที่ขมับของตัวเอง
สองตาเบิกโพลงขึ้นในฉับพลัน หัวใจเต้นถี่ยิบในขณะที่เสียงหอบหายใจถี่ดังก้องไปทั่วทั้งห้อง เม็ดเหงื่อผุดซึมขึ้นมาเต็มใบหน้า สองมือที่ยังคงถูกมัดติดกับเตียงกำหมัดแน่นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ตัว ตอนนี้มันชื้นไปด้วยเหงื่อจนรู้สึกเหนียวเหนอะหนะไปทั้งฝ่ามือ
นี่ถ้าไม่ติดตรงที่สองมือสองเท้าของฉันยังคงถูกมัดติดกับเตียงเอาไว้ ฉันอาจจะสะดุ้งและดิ้นจนตกเตียงไปแล้วก็ได้ ภาพทั้งหมดที่ฉันเห็นรวมถึงเสียงปืนนัดนั้น มันดังก้องชัดออกมาจากในความฝัน!
ใช่ ฉันฝัน ทุกครั้งที่หลับตา ฉันมักจะฝันเห็นเรื่องราวเหล่านั้นซ้ำๆ จนต้องสะดุ้งตื่นขึ้นมาเพราะอาการตกใจและหวาดผวาแบบนี้เสมอ เป็นแบบนี้นับตั้งแต่วันที่พี่โยชิดะตัดสินใจจะฆ่าตัวตาย...ต่อหน้าฉัน
“ฝันร้ายเหรอ”
คำถามที่ได้ยินทำให้ฉันสะดุ้งอีกครั้งด้วยความตกใจก่อนจะต้องรีบหันไปมองยังที่มาของเสียง ไม่คิดว่าจะมีคนอื่นอยู่ในห้องนี้มาก่อนในเมื่อก่อนจะหลับไปมีแค่ฉันอยู่เพียงคนเดียว แต่แล้วเมื่อได้เห็นใบหน้าที่คุ้นตาของเจ้าของเสียง ฉันก็ถึงกับต้องกัดฟันกรอด
“ตกใจกับความฝันหรือตกใจที่เห็นฉันมากกว่ากันล่ะ”
“ออกไป” ฉันไล่อย่างไม่คิดจะแยแสใบหน้าคมเข้มของไดสึเกะเลยสักนิด และไม่ได้สนใจด้วยว่าเขาจะยิ่งใหญ่มาจากไหน ไม่อยากรู้ว่าเขามาอยู่ในห้องพักของฉันได้ยังไงหรือจะมาทำไม เพราะสิ่งเดียวที่ฉันรู้และต้องการคือไม่อยากจะเห็นหน้าเขา
“เหอะ! คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงได้มาไล่ฉัน นางพญาเหรอ ท่าทางจะไม่ได้ส่องกระจกมาหลายวันสินะ” ไดสึเกะพูดพลางลุกขึ้นยืนแล้วสืบเท้าตรงเข้ามาหาฉันที่เตียง
“ฉันบอกให้นาย...อื้อออ”
ริมฝีปากของฉันเบี้ยวจนผิดรูปเมื่อไดสึเกะคว้าหมับเข้าที่ข้างแก้มแล้วบีบเอาไว้แน่น รู้สึกปวดจนอยากจะผลักเขาออกไป แต่กลับทำได้แค่ดิ้นไปมาอยู่บนเตียง
“คิดว่าฉันอยากจะมาที่นี่มากนักรึยังไง” ไดสึเกะเค้นเสียงถาม ก่อนที่เขาจะสะบัดใบหน้าของฉันออกแรงๆ เหมือนที่ทำเมื่อวาน ใบหน้าด้านซ้ายของฉันหันกลับมากระแทกเข้ากับหมอนหนุนอีกข้าง มันไม่ได้เจ็บที่ใบหน้า แต่กำลังเจ็บที่ใจ เพราะไม่ว่าฉันจะโกรธเกลียดเขาเท่าไหร่ แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลยสักอย่างเดียว
“ก็แล้วมาทำไม ไสหัวนายกลับไปซะไดสึเกะ ฉันไม่มีทางแต่งงานกับนาย จำเอาไว้” ฉันพูดพลางหันกลับมาจ้องมองคนข้างเตียงด้วยสองตาที่ไม่คิดจะยอมแพ้
“แล้วคิดเหรอว่าถ้าฉันมีทางเลือกอื่น ฉันจะยอมแต่งงานกับเธอน่ะ” ไดสึเกะย้อนถาม คำถามของเขาทำให้ฉันเผลอกำมือแน่นจนปลายเล็บจิกลงไปบนอุ้งมือ
“ไหนๆ เราทั้งคู่ก็มีทางเลือกไม่มากอยู่แล้วนามิ ทางที่ดีฉันว่าเรามาทำข้อตกลงกันก่อนจะดีกว่า เลิกคิดว่าตัวเองเป็นเสือทั้งที่เป็นแค่ลูกแมวสักที” ไดสึเกะยื่นข้อเสนอ และฉันเดาว่านั่นคือสาเหตุที่เขามาที่นี่ในวันนี้
“ฉันไม่มีอะไรจะตกลงกับนายทั้งนั้น” ฉันบอกอย่างมั่นใจ พูดจบก็เห็นได้ชัดว่าสายตาของไดสึเกะวาวโรจน์ขึ้นมา แต่ในขณะเดียวกันมุมปากของเขากลับยกยิ้มเหมือนจะมีอะไรที่ทำให้เขามั่นใจว่าเขากำลังถือไพ่เหนือกว่าฉัน
“ถ้างั้นก็แปลว่าเธอจะยอมเป็นเมียฉันจริงๆ งั้นสิ” น้ำเสียงของไดสึเกะติดจะเย้ยหยันฉันอยู่กลายๆ เขาสบตาฉันนิ่งๆ ก่อนจะเริ่มใช้สายตาคู่นั้นมองต่ำลงไปเรื่อยๆ ก่อนจะมองย้อนกลับขึ้นมาสบตากับฉันอีกครั้งแล้วเดินเข้ามาใกล้
“อย่าเข้ามานะ”
“จริงๆ ฉันว่าลีลาเธอก็ไม่เลวหรอกนะ ติดตรงที่...ฉันเบื่อแล้ว”
