บทที่ 103 ตอนที่ 103

ยัง...แต่ภิญญาพัชฌ์ก็ไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วงมากกว่านี้อีก จึงฝืนใจพยักหน้ารับออกไป ทั้งๆ ที่ภายในอกยังคงร้าวรานเช่นเดิม

“อืม...ดีขึ้นแล้ว ขอบใจนิ่มมากนะที่ช่วยปลอบภิญ”

นาบุญยิ้มบางๆ มองเพื่อนด้วยความสงสาร หากปล่อยกลับบ้านไปตอนนี้ ภิญญาพัชฌ์ก็คงไม่แคล้วไปนอนร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่บนเตียงอีกแน่ ดังนั...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ