บทที่ 100 เยาะหยัน 1

“คารวะเสด็จอา” องค์หญิงเวินอี๋ย่อกายคารวะ ทำเสียงอ่อนหวานนอบน้อม แฝงนัยเสียดสีเหน็บแนมมิน้อย ยิ่งสายตาที่จับจ้องมาที่หานฉงหรงอย่างดูถูกดูแคลนด้วยแล้ว ช่างเหมือนหนามแหลมที่ทิ่มแทงเข้าไปในหัวใจของหญิงสาวยิ่งนัก จนนางเผลอกำมือแน่นอย่างไม่รู้ตัวด้วยหมายจะกดข่มอารมณ์ที่ปะทุพลุ่งพล่านของตน

อวิ๋นรุ่นปรายต...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ