บทที่ 6 บทที่5 ทิชาผู้รู้ความจริง
บทที่5
ทิชาผู้รู้ความจริง
จูบครั้งนี้ทำให้ทิชาเสียการทรงตัวเธอบีบไหล่ของกัปตันแน่นจนเผลอโอบกอดคอของกัปตันไว้ กัปตันเองก็โอบเอวบางเลื่อนลงมาถึงสะโพกกลม
"อืม~" เสียงครางในลำคอของทิชาดังออกมาจนกัปตันรู้สึกพึงพอใจ "คะ คุณ~"
แม้ปากจะร้องทวงแต่ความรู้สึกที่แล่นผ่านเข้ามาก็ทำให้ทิชาเผลอตัวปล่อยให้เขาซุกไซร้ซอกคอขาว สองเต้าถูกบีบคลึงเบาๆ เหมือนเขากลัวว่าเธอจะเจ็บ
ครืดดดด
ครืดดดด
เสียงโทรศัพท์ของทิชาดังขึ้นมันกำลังทำให้สติของทั้งสองกลับมากัปตันจึงกดตัดสายแล้วโยนไปปลายเตียง คืนนี้เขาอยากเสียความบริสุทธิ์และเขาอยากให้เธอเป็นคนทำให้เขาอย่างน้อยเขาจะได้รู้ว่าหลังจากนี้ไปชีวิตเขาจะเป็นยังไง จะเบื่อโลกเหมือนเดิมไหมหรือจะติดใจในรสชาติเซ็กส์
เพียงแค่ถอนจูบทั้งสองก็มองสบตากันต่างคนต่างยิ้มให้กันแต่เหมือนว่าทิชาจะไม่สานต่อเธอลงจากตัวของกัปตันเพื่อหยิบโทรศัพท์ของเธอขึ้นมาดูจากนั้นก็ลุกออกไปคุยที่ระเบียงดูท่าว่าจะไม่มีการสานต่อแล้วเพราะสีหน้าของทิชาดูเคร่งเครียดมาก
"มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับทิชา"
"พอดีที่บ้านมีปัญหานิดหน่อยค่ะ น้องสาวบุกมาหาทิชาที่หอพักแต่ลุงยามไม่ให้คนนอกเข้าไปเลยไปโวยวายที่คอนโดของผักบุ้ง"
"ทิชาจะกลับหรือเปล่าผมจะได้ไปส่ง"
"ไม่ค่ะ! ไม่ได้ถ้าทิชากลับไปเกิดเรื่องแน่น้องสาวของทิชาไม่เหมือนคนอื่น เคยพลาดพลั้งตบกันมาแล้วด้วย"
กัปตันพยักหน้าเข้าใจจากนั้นทั้งสองก็นอนคุยกันจนทิชาหลับไปคนตัวเล็กขยับมากอดกัปตันเหมือนกับว่าเขาเป็นตุ๊กตาของเธอแต่คนถูกกอดนี่สิจะข่มตานอนยังไง
นมเธอใหญ่
กลิ่นเธอหอม
แค่คิดก็แข็งแล้ว
วันต่อมา
ทิชาตื่นแต่เช้าเพื่อกลับหอพักไปจัดการน้องสาวตัวดีส่วนกัปตันตื่นมาทำงาน เขาถูกเพื่อนรักอย่างณภัทรที่พาสาวสวยมานอนที่โรงแรมเอ่ยแซวเพราะณภัทรลงมาพร้อมทิชา
"สรุปเป็นไงนอนด้วยกันแล้วใช่ไหม"
"อืม-_-" คนหน้านิ่งตอบอย่างไร้อารมณ์
"มึงนี่มีดีอะไรวะทำไมได้เคลมทิชาง่ายๆเลย"
กัปตันไม่ตอบแต่เขารีบหมุนตัวกลับขึ้นไปทำงาน ตอนนี้ทิชายังไม่รู้ว่าแท้จริงแล้วเขาเป็นใครแม้แต่ผักบุ้งก็ไม่รู้ แชตการติดต่องานจะเป็นแอคเคานต์สำรอง
คอนโดมิเนียมหรู
ผักบุ้งนั่งฟังเรื่องของหนุ่มที่ชื่อกัปตันจากเพื่อนสนิทจนเธออยากสืบให้รู้ความว่าผู้ชายที่เปิดห้องVVIPเพียงเพราะอยากอยู่กับเพื่อนของเธอนั้นเป็นใคร
"เท่าที่แกเล่ามาฉันว่าต้องรวยมากแน่ๆ" ผักบุ้งอยากสืบหาแต่เรื่องพวกนี้มันยากมากลูกค้าจะไม่ส่งรูปมานอกเสียจากสนิทสนมกันจริงๆ
"ฉันก็ลืมถ่ายรูปคุณกัปตันไว้ ว่าแต่น้องฉันมาเอาเงินจากแกไปเท่าไหร่ฉันได้เงินจากคุณกัปตันมาแล้วจะได้โอนให้"
"โว๊ะ! ช่างเถอะเงินแค่สองพันน้องแกนี่ก็จริงๆเลย เรียนก็ไม่เรียน งานก็ไม่ทำ มีผัวก็ขี้ยา"
ทิชาได้แต่ถอนหายใจครอบครัวของเธอไม่ค่อยอบอุ่นเหมือนครอบครัวคนอื่น ยังดีที่เธอกับพี่ชายเป็นเสาหลักและคุยกันตลอด ถ้าไม่จำเป็นเธอจะไม่มีวันมาทำงานที่เปลืองตัวแบบนี้เลย ทำงานตามค่าแรงขั้นต่ำก็ได้วันละ300 แต่ทำงานนี้อย่างน้อยวันนึงเธอก็ได้เงินหลักพัน
ชีวิตคนเราเลือกเกิดไม่ได้
หลายวันผ่านไป
ทิชามาเรียนปกติเธอเดินมานั่งคุยกับผักบุ้งเรื่องงานแต่จู่ๆก็มีนักศึกษาคณะวิศวะเดินมาสอบถามเพื่อเก็บข้อมูล มีเอกสารมาแจกให้ทุกคนด้วย ทิชาพูดคุยกับหนุ่มวิศวะเสร็จก็มีการถ่ายรูปเพื่อส่งงาน เธอไม่ทันสังเกตว่าในเอกสารแผ่นนั้นมีรูปของอาจารย์ที่ปรึกษาอยู่ด้วย กลับมาถึงหอพักทิชาก็ทิ้งตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยว่างก็โทรหาพี่ชายเพื่อคุยกับหลานชายแก้เหงา
ด้านกัปตันเขาเองก็ทำงานหนักไหนจะต้องเตรียมสอนนักศึกษาที่ชอบมองข้ามความสำคัญของเขายิ่งเห็นเขาแต่งตัวเนิร์ดก็ยิ่งข่มเหงไม่ส่งงานถ้าไม่ตามก็ไม่สนใจ เสร็จจากการสอนก็ต้องกลับไปจัดการงานในโรงแรมผู้ชายวันสามสิบต้นๆอย่างเขาถูกกดดันรอบทิศทางทั้งนักศึกษาเกเร งานที่โรงแรมและคุณแม่ที่อยากให้ลูกชายมีครอบครัวเหมือนพี่ชาย
อย่างเช่นวันนี้เขาเหนื่อยจากงานกลับมาบ้านก็เกือบเที่ยงคืนมาถึงก็เห็นพี่ชายกำลังหยอกล้อกับพี่สะใภ้คู่นี้หวานปานจะกลืนกินส่วนเขาทนดูไม่ได้จึงเดินเลี่ยงขึ้นไปนอนพักผ่อนด้านบน
วันต่อมา
มหาวิทยาลัย
ทิชาหยิบงานขึ้นมาเพื่อส่งให้อาจารย์แต่สายตาของเธอดันไปสะดุดตาเข้ากับใบปลิวที่นักศึกษาวิศวะนำมาแจกเมื่อวาน อาจารย์ที่ปรึกษาชื่อ อาจารย์กัปตัน อิทธิพัทธ์พร้อมรูปที่โชว์หราอยู่ท้ายใบปลิว
"ผะ ผักบุ้ง!!!!"
"ฮะ!" สาวสวยแทบหัวใจวายเมื่อเพื่อนรักตะโกนลั่นห้อง "มีอะไรแกเสียงดังแบบนี้ถูกหวยใช่ปะ"
"นี่!!"
ผักบุ้งหยิบใบปลิวขึ้นมาดูพออ่านชื่อนามสกุลก็ตาลุกวาว นามสกุลนี้ใครๆก็รู้ว่าเป็นนามสกุลของผู้อำนวยการที่สำคัญอาจารย์กัปตันยังหล่อมากด้วย
"หล่อมากก แกเอาเลยปล่อยท้องเลยจบๆ"
"บ้า! ไม่น่าเชื่อเลยว่าฉันจะ.... เอ่ออ จูบ ฮืออ"
"โอ๊ยย เลิกคิดมากค่ะแกรู้ไหมว่าการทำงานแบบนี้มันต้องเจอคนหลายรูปแบบนี่แกถือว่ายังดีนะ บางคนต้องเอาตัวแลกเกรด บางคนก็เจออาจารย์เรียกใช้บริการเพราะเบื่อเมียที่บ้าน ยุคนี้มันไม่มีใครมาสนใจเรื่องพวกนี้แล้วอีกอย่างอาจารย์กัปตันก็ไม่ใช่อาจารย์ประจำไม่ใช่เหรอ ดูนี่สิ"
ผักบุ้งรีบนั่งโต๊ะคอมของอาจารย์เพื่อเช็กชื่อบุคลากรของโรงเรียนจนมาหยุดที่ชื่อของอาจารย์กัปตันเขาเป็นเพียงอาจารย์ชั่วคราวที่พี่ชายดึงมาสอนแทนอาจารย์คนเก่าที่ประสบอุบัติเหตุจนต้องพักฟื้นอีกนาน
"รีบส่งงานแล้วไปตึกวิศวะกัน!" ผักบุ้งคิดแผนร้ายอยู่ในหัวถึงจะรู้จักกันไม่นานแต่ผักบุ้งก็รู้ว่าเพื่อนต้องเจอกับอะไรบ้าง หากเพื่อนเจอคนรวยมีเงินเลี้ยงดูมันก็ดีกว่าต้องมาทำงานแบบนี้
"จะดีเหรอผักบุ้ง"
"ดีสิ ไปอ่อยหนุ่มวิศวะให้คนแก่คลั่งจนต้องตามหาตัวแกไง อิอิ"
ทิชาถูกพามายังตึกวิศวะเธอก็เจอเพื่อนต่างจังหวัดที่เข้ามาเรียนจึงเข้าไปนั่งคุยกันและหลอกถามเรื่องอาจารย์กัปตันจนรู้ว่าเขาเป็นคนที่เนี๊ยบมากจนมีพวกทะมึนชอบแกล้งแต่อาจารย์ก็รู้ทันและรับมือกับพวกทะมึนได้ทุกครั้ง
"แล้ววันนี้อาจารย์กัปตันมาไหมอะ" ผักบุ้งถามพร้อมรอยยิ้มแต่นักศึกษาที่นั่งอยู่มองหน้ากัน "คือเราสนใจไอ้โครงงานนี่เลยอยากจะพบอาจารย์กัปตันของพวกนายเฉยๆ ฉันคิดว่าน่าจะได้ข้อมูลมากกว่าถามพวกนักศึกษา"
"อ๋อ วันนี้อาจารย์ไม่มานะ อาจารย์เขามีโรงแรมที่ต้องบริหารด้วย"
"โรงแรม!!" ไม่ใช่เสียงผักบุ้งแต่เป็นเสียงของทิชาเอง
"ใช่ๆ โรงแรมเดอะรูมมีหลายสาขาเลยนะ"
ทิชาตาลุกวาวพอได้รู้ข้อมูลแบบนี้ก็ยิ่งขนลุกที่ผ่านมาเธอทำตัวใจง่ายไปหรือเปล่ากลับมาถึงหอพักเธอก็กดเข้าไปส่องดูตามโซเชียลมีเดียเพื่อศึกษาข้อมูลของอาจารย์กัปตันจนเห็นชื่อเขาอยู่ในแวดวงธุรกิจ
ติก!
กัปตันที่เป็นชื่อไม่ใช่อาชีพ: ทำอะไรอยู่ครับ
ทิชาผู้หญิงที่สวยสุดๆ: นอนคิดถึงคุณกัปตันค่ะ^^
กัปตันที่เป็นชื่อไม่ใช่อาชีพ: จริงหรือเปล่า วันนี้เรียนเป็นยังไงบ้างครับเหนื่อยไหม
ทิชาผู้หญิงที่สวยสุดๆ : เหนื่อยมากค่ะแต่ก็สนุกดี คุณกัปตันทำอะไรอยู่คะ"
กัปตันที่เป็นชื่อไม่ใช่อาชีพ: คิดถึงทิชาครับ
กรี๊ดดดด ทิชาแทบกรี๊ดลั่นห้องเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูข้อความนั้นชัดๆจนกัปตันส่งสติ๊กเกอร์เขินอายมา
ทิชาผู้หญิงที่สวยสุดๆ: สงสัยครั้งหน้าทิชาต้องให้รางวัลแล้วมั้งคะ
กัปตันที่เป็นชื่อไม่ใช่อาชีพ: พรุ่งนี้ว่างไหมครับ ผมเลิกงานแล้วจะไปรับที่มหาวิทยาลัย
ทิชาผู้หญิงที่สวยสุดๆ: ว่างค่ะเดี๋ยวทิชาส่งเวลาให้อีกทีนะคะ
จบการสนทนา
----------------------------
น้องจะจับคุณกัปตันใช่ไหมนะ ไรท์ขออนุญาตสนับสนุนค่ะ
