บทที่ 97 ความสุข

ปรางค์ปรียามองหน้าเขานิ่ง เห็นสีหน้าเขาเป็นเช่นนี้มันทำให้เธอไม่สบายใจเช่นกัน เรื่องทั้งหมดมันได้พ้นผ่านไปแล้วเธอเองก็ไม่คิดติดใจอะไร ทางเมแกนเองก็สูญเสียลูกชายไป เธอรู้ดีว่าชายคนนั้นคงเจ็บปวดมาก

“คุณไม่จะไม่ไปดูท่านหน่อยเหรอคะ”ปรางค์ปรียาถามเขา

เขากำมือแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดออกมา ลมหายใจเริ่มหนัก...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ