บทที่ 6 ตอนที่ 6 ระราน

ครืด~ครืด~ครืด

มือถือที่สั่นขึ้นกลางดึก ไม่ได้มีผลกับคนที่นั่งกอดเข่า    บนเตียงเลยสักนิด ตากลมโตปรายตามองหน้าจอ เมื่อเห็นว่าคนที่โทร. มาเป็นใคร หมอนใบใหญ่ก็ถูกโยนมาทับหน้าจอเอาไว้ ตากลมโตมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย พ่อต้องการให้เธอแต่งงานกับหุ้นส่วนที่กลายมาเป็นเจ้าหนี้อีกราย และหนี้ก้อนนี้ก็ใหญ่เกินกว่าที่เธอจะรับไหว ถ้าเธอตอบตกลง นอกจากพ่อจะปลดหนี้ได้แล้ว ครอบครัวเธอยังได้สินสอดเป็นเงิน     ก้อนใหญ่ เพื่อเอามาปลดหนี้เจ้าหนี้ทุกราย โดยเฉพาะหนี้       28 ล้านที่เจ้าหนี้กำลังจะเรียกเก็บดอกเบี้ยกับเธออีกแล้ว

ครืด~ครืด

เมื่อเธอไม่รับสาย ข้อความทางไลน์จึงถูกส่งเข้ามาเพื่อเตือนเธออีกครั้ง มือบางหยิบมือถือขึ้นมากดดู เพราะอยากรู้ว่าเขาส่งอะไรมา

'ลงมาข้างล่างเดี๋ยวนี้ ผมอยู่หน้าบ้านคุณ'

มือถือเครื่องบางหลุดจากมือ เมื่ออ่านข้อความจบ ปภังกรอยู่หน้าบ้านเธออย่างนั้นหรือ ร่างบางพุ่งไปที่หน้าต่างบานใหญ่ที่มองเห็นบริเวณหน้าบ้าน ก่อนจะต้องเข่าทรุดเมื่อเห็นรถยนต์คันหรูสีดำสนิทซ่อนตัวอยู่ในเงามืด ปภังกรเอาจริง เขาไม่ได้ขู่  ให้เธอกลัว

มือถือถูกหยิบขึ้นมาต่อสายอย่างร้อนรน แต่ปลายสาย    ไม่แม้จะกดรับมัน ตากลมโตมองข้อความหน้าจอ สลับกับมองรถยนต์คันใหญ่ที่จอดอยู่นอกรั้ว ก่อนจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง มือบางกำเข้าหากันแน่น ปภังกรกำลังทำให้เรื่องมันง่ายขึ้น      ถ้าเขาเรียกเก็บดอกเบี้ยไม่รู้จักเวลาแบบนี้ เธอก็มีคำตอบให้บิดาเร็วขึ้น แต่งงานกับหุ้นส่วนพ่อ เธอจะได้หลุดพ้นไปจากเรื่องบ้าบอนี้เสียที เพราะตอนนี้ก็ไม่มีอะไรให้เสียอีกแล้ว

ปภังกรมองหน้าต่างห้องที่ปิดไฟจนมืดสนิท       สองวันมานี้เธอไม่รับสายเขา รู้ว่าเธอไม่สบาย แต่เธอก็น่าจะรับสายเขาสักนิด เธอทำแบบนี้เท่ากับท้าทายเขา บ้านของเธอเขาก็เข้าออกจนคุ้นชิน เพราะเป็นหุ้นส่วนกับพ่อเธอ แต่ที่เขามาเวลานี้ก็เพราะต้องการให้เธอรู้ว่า อย่ามาล้อเล่นกับเขา สองวันแล้วไอ้ที่ป่วยก็น่าจะหายดี สงสัยเขาต้องจัดการขั้นเด็ดขาด     เธอจะได้ไม่กล้าขัดคำสั่งเขาอีก

ตาคู่คมมองร่างแบบบางในชุดเสื้อยืดกับกางเกงผ้าขาสั้นที่เดินมายังรถเขา แสดงว่าเธอยังกลัวเขาอยู่

"ขึ้นมา!" ทันทีที่หญิงสาวมายืนที่ประตูฝั่งคนขับ ชายหนุ่มก็ออกคำสั่ง

"คือ... ฉันไม่สะ... "

ปึก!

คำว่าไม่สบายพูดออกไปไม่จบประโยค ร่างบางก็สะดุ้งสุดตัว เมื่อคนที่อยู่ในรถฟาดกำปั้นลงบนพวงมาลัยรถเต็มแรง ด้วยท่าทางที่โกรธจัด

"ขึ้นรถ!"

หญิงสาวกัดปากให้กับคำสั่งเขา ก่อนจะเดินอ้อมมาขึ้นรถตามคำสั่ง

"ว้ายยยย!"

ทันทีที่ปิดประตู รถคันหรูก็กระชากตัวออกตัวอย่างแรง ตามอารมณ์ของเจ้าของ มือบางคว้าเข็มขัดนิรภัยมาคาดเอาไว้ รู้สึกตกใจกับความเร็วที่เพิ่มขึ้น เธอไม่เคยเห็นเขาอยู่ในอารมณ์นี้มาก่อน

เอี๊ยดดดด!!!

"ว้ายยยย!"

หัวใจยังเต้นคร่อมจังหวะ กับการตกใจในตอนแรก      ต้องตกใจหนักกว่าเดิมเมื่ออยู่ ๆ ปภังกรก็จอดรถอย่างกะทันหัน

"คุณดิว!" เพราะความตกใจ จึงเผลอเรียกชื่อเล่นเขาออกมา ไม่ทันได้พูดอะไร เมื่อคนที่นั่งฝั่งคนขับหันมามองหน้าเธอ ดวงตาคู่คมแดงก่ำ กลิ่นแอลกอฮอล์คละคลุ้งไปทั่วรถ

"คุณเมานี่" พูดพร้อมกับปลดเข็มขัดนิรภัยออก ถ้าเห็น     ท่าไม่ดีเธอจะได้หนีทัน

"ทำไมไม่รับโทรศัพท์!" เสียงแหบห้าวตะโกนถาม เมื่อหันมามองหน้าเธอเต็มสองตา

"ฉัน..." พสิกาหาเสียงตัวเองไม่เจอ จะบอกว่าไม่สบาย    มันก็ไม่ใช่เหตุผลที่รับสายเขาไม่ได้ ใบหน้าสวยเชิดขึ้น เมื่อ     หันมาสบตากับเขา ไม่มีอะไรต้องกลัว เพราะอีกไม่นานเธอ    จะเป็นอิสระ เธอมีช่องทางหาเงินมาคืนเขาแล้ว

"ฉันไม่อยากรับ!"

เขาแรงมา เธอก็แรงกลับ คำตอบและน้ำเสียงของเธอ    ทำให้หัวคิ้วเข้มกระตุก ตาคู่คมมองหน้าหญิงสาว มองตา     กลมโตที่มีแววถือดีอยู่ในนั้น

"กล้ามากนะที่พูดแบบนี้กับผม ลืมแล้วเหรอว่าฐานะคุณคืออะไร แล้วมีหน้าที่ทำอะไร!"

"ฉันไม่เคยลืมหรอกค่ะว่าฉันเป็นลูกหนี้ของคุณ คุณ     นั่นแหละที่ลืมสถานะของตัวเอง คุณเป็นเจ้าหนี้ไม่ใช่เจ้าชีวิตฉัน คุณไม่มีสิทธิ์มาทำกับฉันแบบนี้"

"ไม่มีสิทธิ์เหรอ แล้วใครกันที่มีสิทธิ์ คุณเป็นลูกหนี้ผม     ผมจะทำอะไรกับคุณก็ได้" มือแกร่งเอื้อมไปบีบปากบางเอาไว้ เมื่อพสิกาเถียงกลับมาแบบนั้น

"ปล่อย!" ใบหน้าสวยสะบัดออก มือบางยกขึ้นมาปัดป้องตัวเอง เมื่อถูกบีบจนเจ็บร้าวไปทั้งแก้ม

"หาเงินมาคืนก่อนสิ แล้วจะปล่อย!" พูดพร้อมกับโน้มหน้าลงไปหา แต่หญิงสาวยกมือมาดันช่วงคางเขาเอาไว้ เธอเกลียดเขา เกลียดทุกอย่างที่เขาทำกับเธอ

"อย่านะ!" มือบางออกแรงผลักเมื่อรู้ว่าเขาจะทำอะไร     เธอไม่ชอบเวลาที่เขาจูบปาก ข้อนี้ปภังกรรู้ดี แต่เขาก็ไม่เคยตามใจเธอสักครั้ง ยิ่งเธอแสดงท่าทางรังเกียจ เขาก็ยิ่งอยากเอาชนะเธอ