บทที่ 74 หึงหวง

“อื้อ..." ร่างบางบิดส่ายเมื่อส่วนหัวสอดแทรกเข้าไปในร่องรัก ก้องภพหยุดชะงักเมื่อเห็นน้ำตาที่คลออยู่ในดวงตาของเธอ

“อดทนนะน้อย” คำรามในลำคอแล้วตอกสะโพกเข้าไปทีเดียวจนสุดทาง

“อื้อ” คนตัวเล็กร้องออกมา เพราะไม่อาจฝืนความเจ็บปวดไว้ได้

“เดี๋ยวมันจะดีขึ้น” ปลอบพร้อมกับจูบซับลงบนใบหน้าสวยชื้นเหงื่อ วรินญาก...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ