บทที่ 39 ก็เป็นผัวของเธอยังไงจำไม่ได้เหรอ

“โอ้พระเจ้า!” โดมินิกนิ่งขึงไปทันใดที่ได้ยินสาวเจ้าเอ่ยประโยคเมื่อครู่

“จริงๆ นะ ฉันจะไม่บอกใครเลย... ฮือๆๆ” พราวดารายกมือไหว้คนตรงหน้าอย่างหวาดกลัว

“พราวเงยหน้าขึ้นมองผมก่อนคนดี” โดมินิกบอกคนที่เอาแต่ร้องไห้อย่างไม่ลืมหูลืมตา ‘บ้าจริง! เราน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือวะ!’

“ฉะ... ฉันจะลืมเรื่องที่เกิดขึ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ