บทที่ 7 ตอนที่ 7

เมื่อไล่จุมพิตต่ำลงมาถึงหน้าขา เสียงอุทานด้วยความตกตะลึงของยาห์มิลก็อุทานออกมา ใบหน้าหล่อเหลาอยู่ห่างจากเนินเนื้อหน้าขาไม่ถึงสองนิ้ว ดวงตาคมกล้าจับจ้องที่ใจกลางสตรีเพศนั้นอย่างหลงใหล ชายหนุ่มหลับตาลงขณะสูดกลิ่นหอมจรุงใจจากกายสาวเข้าไปเต็มปอด รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความใคร่กระหายปรากฏบนใบหน้าหล่อขั้นเทพนั้น

“ไม่ต้องอาย... คนสวย... เพราะผมมั่นใจว่าตัวเองไม่ใช่ผู้ชายคนแรกที่ได้มองคุณอย่างนี้”

น้ำเสียงกระด้างขึ้นมา ขณะมือหนาตึงต้นขาที่พยายามปกปิดความงดงามของตนเองของบัวบุษบาให้กว้างออก ชายหนุ่มกัดกรามแน่น รู้สึกอยากจะก้มหน้าลงไปซุกไซ้เจ้าความอวบอิ่มตรงหน้าแทบทานทนไม่ได้

“อย่าค่ะ...”

ร้องห้ามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกทันที เมื่อศีรษะทุยสวยของยาห์มิลก้มลงไปซุกไซ้เนินเนื้อหน้าขา สาวน้อยพยายามใช้สองมือผลักดันให้ใบหน้าของชายหนุ่มออกห่างจากใจกลางความสาว แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผล เพราะยิ่งดิ้น ยิ่งผลัก พ่อเจ้าประคุณก็ยิ่งขยับปลายลิ้นที่ไล้เลียกลีบกุหลาบสาวให้เร็วขึ้นและแรงขึ้น

บัวบุษบาหมดความต้านทานลงทันที เมื่อถูกความร้อนผ่าวที่เกิดจากการที่ถูกปลายลิ้นของยาห์มิลโจมตีกระหน่ำเข้ามาในอก ร่างกายลอยสูงขึ้นราวกับลูกโป่ง รู้สึกอึดอัดและปวดร้าวในที่ที่ไม่สมควรอย่างไม่ปรานี และเพียงไม่ถึงเสี้ยวอึดใจ เสียงครางสะอื้นที่เกิดขึ้นจากความเสียวกระสันก็ดังเล็ดลอดกลีบปากบวมช้ำออกมา

ใบหน้างามส่ายไปมาบนหมอนราวกับจะขาดใจ มือบางที่ผลักไสเขาอยู่เมื่อครู่นี้กลับดึงรั้งใบหน้าหล่อเหลาของเขาให้แนบสนิทกับกุหลาบงามใจกลางเรือนกายของตัวเองให้มากขึ้นไปอีก

“หวานเหลือเกิน... คุณหวานจนผมทนไม่ได้เสียแล้ว”

ยาห์มิลซึ่งไม่เคยใช้ปากกับสตรีใดมาก่อนคำรามออกมาอย่างหลงใหล ขณะห่อปลายลิ้นแกร่งล่วงล้ำเข้าไปในถ้ำสวาทของบัวบุษบาเป็นจังหวะ และนั่นมันก็ทำให้สาวน้อยดิ้นเร้าด้วยความเสน่หาแทบขาดใจ

“ได้โปรด... อย่าทรมานฉันเลย ช่วยฉันด้วย...”

เสียงสะอื้นด้วยไฟสวาทของบัวบุษบาทำให้ยาห์มิลยอมละลิ้นจากใจกลางสาวที่แสนชุ่มฉ่ำ  เลื่อนตัวขึ้นมาประกบปากกับสาวน้อยที่ครวญครางเร่าร้อนอย่างกระหายจัด กษัตริย์หนุ่มตะโบมจูบอย่างเร่าร้อน ป่าเถื่อนเต็มพิกัดเพื่อดับอารมณ์พิศวาสที่มันระอุขึ้นมาข้างใน

“คุณต่างหากกำลังทรมานผม คนสวย...”

เขาครางออกมาเสียงพร่า ขณะใช้ต้นขาแกร่งที่มีเส้นขนสีเข้มหยิกหย็อยปกคลุมอยู่ แยกเรียวขาอวบของบัวบุษบาให้ออกจากกัน ก่อนจะขยับร่างแกร่งของตัวเองให้อยู่ในตำแหน่งที่จะล่วงล้ำเข้าหาสาวน้อยอย่างเหมาะสม ตอนนี้ใบหน้าคมเข้มตามแบบฉบับของหนุ่มทะเลทรายดุดัน น่ากลัว ความป่าเถื่อนกำลังแพร่สะพัดไปตามกระแสโลหิต

“ตอนนี้ถึงเวลาแล้ว... ผมจะทำให้คุณเป็นของผมเสียที”

คำพูดที่กระด้างไม่น้อยของยาห์มิลไม่ได้เป็นสาเหตุที่ทำให้ดวงตาที่หลับพริ้มอย่างยอมสิ้นของบัวบุษบาเบิกกว้างขึ้นมา แต่มันเป็นเพราะความแปลกปลอมทั้งค่อนข้างใหญ่และแข็งแกร่งราวกับท่อนเหล็กร้อนที่มันดุนดันอยู่ที่กลีบสาวต่างหากล่ะ ที่ทำให้สาวน้อยเบิกตากว้างด้วยความตกใจ

ใบหน้างามซีดเผือด ร่างงามผวา เงยหน้าขึ้นมองบุรุษผิวสีน้ำตาลทองที่ตอนนี้มีเหงื่อไหลตามหัวไหล่และท่อนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามสวยงามด้วยความตระหนก กลีบปากบวมช้ำจากการที่ถูกจุมพิตรุนแรงเนิ่นนานเผยออกจากกัน ขณะที่ร่างบางพยายามถดถอยหนีการรุกรานที่น่ากลัวของยาห์มิล

“อย่าดิ้นสิ... อยู่เฉย ๆ คนสวย”

มือหนาที่ช้อนอยู่ใต้สะโพกงามกระชับแน่นขึ้น ขณะดึงให้หล่อนเข้ามาหามากขึ้นกว่าเดิม ความแข็งแกร่งยาวเหยียดจดจ่ออยู่ที่ความชุ่มฉ่ำ บัวบุษบาพยายามต้านทาน ความหวาดกลัวถล่มเข้าสู่หัวใจราวกับพายุร้าย

แม้จะมีความปรารถนามากมายเช่นใด แต่ด้วยความไม่เคยต้องมือชายมาก่อนทำให้หล่อนตื่นกลัว และไม่อาจจะยอมให้เขาล่วงล้ำเข้าไปในที่ที่หล่อนไม่เคยให้ชายใดแตะต้องมาก่อนได้ แถมขนาดของเขาก็ใหญ่โตน่ากลัวเหลือเกิน สาวน้อยจึงทั้งผลักทั้งดิ้นรนอย่างเสียขวัญ

“อย่าค่ะ อย่าทำอย่างนั้น...”

“ทำไมถึงมาทำดีดดิ้นเอาตอนนี้ด้วยฮะ ตอนที่ผมควบคุมตัวเองไม่ได้อย่างนี้...”

ยาห์มิลคำรามออกมาอย่างไม่พอใจ ขณะที่ไฟพิศวาสครอบงำไปทั่วทั้งเรือนกาย ความปรารถนาที่จะฝากฝังร่างกายของตนเองเอาไว้ซอกสวาทของเจ้าหล่อนมีอำนาจเกินกว่าจะต้านทานได้

“และอยากจะบอกให้รู้นะ ว่าไอ้ท่าทางแบบนี้มันไม่ได้ทำให้ค่าตัวของคุณเพิ่มขึ้นแม้แต่บาทเดียว”

ยาห์มิลไม่คิดว่ากิริยาที่บัวบุษบาพยายามแสดงออกมานั้นจะเป็นเพราะหล่อนไม่เคยจริง ๆ กษัตริย์หนุ่มคิดเพียงว่าเจ้าหล่อนเสแสร้ง เพราะมัวแต่หลงคิดว่าเจ้าหล่อนคือผู้หญิงที่ทางร้านสุดหรูที่เขาไปเปิดห้องพักเพื่อเจรจากับคู่ค้าคนสำคัญส่งตัวมาให้บำเรอความใคร่เท่านั้น

“อย่า...” เสียงกรีดร้องราวกับเจ็บปวดที่สุดในชีวิตดังออกมาจากเรียวปากอิ่มทันที เมื่อถูกล่วงล้ำเข้าไปในเรือนกายอย่างป่าเถื่อน

สาวน้อยเบิกตากว้าง ใบหน้างามเหยเกด้วยความเจ็บปวด น้ำตาไหลพรากออกมาจากดวงตาอย่างไม่ต้องสั่ง เนื้อตัวสาวอึดอัดราวกับกำลังจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ ใจกลางลำตัวคล้ายกำลังถูกมือปีศาจฉีกทึ้งอย่างรุนแรง มือบางผลักไสให้ร่างหนาที่ผนึกเข้าหาให้ถอยออกห่าง

“ฉันเจ็บ... ได้โปรด...ออกไป...”

คิ้วยาวดกดำเป็นปื้นหนาที่พาดผ่านดวงตาคมกริบของยาห์มิลเลิกคิ้วด้วยความเหลือเชื่อ กรามแกร่งถูกขบเข้าหากันจนเนื้อข้างแก้มกระตุกเป็นริ้วเพื่อสะกดกลั้นอารมณ์ปรารถนา ที่อยากจะกระหน่ำแทรกลึกเข้าไปในกลีบเนื้อสาวที่แสนเนียนนุ่มของเจ้าหล่อน