บทที่ 19 19เพราะไม่พูดนี่แหละถึงต้องเป็นแบบนี้

บทที่19

ฉันถือแกงเผ็ดหมูป่าเดินมาวางที่โต๊ะอาหาร พ่อชนะพลยิ้มถืออาหารออกมาตาม ท่านน่ารักปกป้องฉันมาก ฉันรู้สึกดีใจที่ยังมีคนมองเห็นความสำคัญคนอย่างฉันบ้าง

พี่ปอยิ้มอย่างสดใสบางครั้งฉันก็ปรับอารมณ์พี่สาวฉันไม่ทัน ฉันยิ้มตอบค่ะ อยากรู้เหมือนกันว่าพี่สาวฉันจะมาไม้ไหน

"พี่ช่วยนะป่าน"

"ค่ะ" ฉันพยักหน้า ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ