บทที่ 7 ขยี้ให้แหลก
บทที่7
ผ่านไปเกือบเดือน ชีวิตฉันวนเวียนอยู่กับการทำไร่ทำอาหาร แย่งเตียงกันนอนต่างฝ่ายต่างไม่ยอมนอนพื้น แย่งห้องน้ำแย่งผ้าเช็ดตัว แย่งรีโมท แย่งกันจนเป็นชีวิตประจำวัน
บางครั้งโมโหจะแยกห้องกันนอน พ่อชนะพลก็ไล่ให้กลับมานอนด้วยกันเหมือนเดิม
"พี่ดีแล่นคะ ไปอาบน้ำเถอะค่ะ ป่านผสมน้ำบีบยาสีฟันเอาไว้ให้แล้ว" ฉันเขย่าร่างที่นอนอยู่บนเตียงเบาๆ เขาเปิดเปลือกตาแล้วขยี้ตาตัวเองอย่างงัวเงีย
"ขออีกสิบนาที"
"ไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวไปไร่สาย" ฉันพยายามดันร่างของเขาขึ้น
"ป่านเธออย่ากวนฉันได้ไหม? จะไปไหนก็ไปไป่"
"ป่านจะไปในวันที่สมควรไปค่ะ" ฉันพูดเสียงเรียบเดินลงมาข้างล่างตั้งโต๊ะอาหารเหมือนที่เคยทำ ฉันทำอาหารเสร็จก็จัดเตรียมลงโต๊ะ
"เตรียมเผื่อแม่ปริมพ่อปราณด้วยนะป่านทอทอง"
"พ่อกับแม่ป่านจะมาที่นี่เหรอคะพ่อชนะพล"
"อื้ม พ่อกับแม่ไม่ได้บอกเหรอ?"
"ไม่ได้บอกค่ะ"
"คงยุ่งกันมั้ง วันนี้อาหารน่ากินอีกแล้ว ฉันจะกินให้พุงกางเลย"
"ค่ะพ่อ วันนี้มีของชอบพ่ออีกแล้วค่ะ"
"ผัดเผ็ดปลาไหลใช่ไหม?"
"ค่ะ"
"ลาบปากพ่อจริงๆเลย" ฉันยิ้มให้พ่อชนะพล ท่านเป็นคนชอบกินอาหารป่าหรืออาหารแปลกๆ ถ้ามื้อนั้นมีอาหารที่ท่านชอบ ท่านจะเจริญอาหารมาก ถ้าท่านอยากกินอะไรก็ซื้อมาไว้ให้ทำ พ่อสามีฉันน่ารักใจดีมาก กันเองอบอุ่นใจดี
หลังจากงานแต่งแม่ก็เงียบไป คงยุ่งอยู่กับการตามหาพี่ปอ ส่วนพ่อก็โทรมาถามข่าวฉันบ้างเป็นครั้งคราว แต่ก็ใช่ว่าจะสนใจฉัน งานที่ไร่ยุ่งมาก พอไม่มีฉันท่านก็ต้องคุมคนงานเอง
วันนี้พ่อกับแม่จะมาที่นี่ พวกท่านไม่ได้บอกฉันเลย แต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันชินเสียแล้วตอนที่อยู่บ้านพวกท่านก็ไม่ได้สนใจฉันอยู่แล้ว ยิ่งกับแม่คนที่ท่านโฟกัสที่สุดเห็นทีจะเป็นพี่ปอ
"วันนี้แม่ซื้อรองเท้ากระเป๋าเสื้อผ้าใหม่ให้พี่โคตรสวยป่านว่าไหม"
"ค่ะ" ฉันพยักหน้าขณะดูบัญชีที่ไร่ให้พ่อปราณ พี่ปอแก้วหอบข้าวของพะรุงพะรังเข้ามา แล้วเปิดขึ้นมาอวด ส่วนแม่เดินไปนั่งที่โซฟา "แม่ใจดีเนาะ วันนี้แม่พาไปซื้อของเป็นรางวัลที่พี่ได้เกรดเฉลี่ย4.00"
"ค่ะ ปอดีใจด้วยนะคะ" ฉันยิ้ม แม้ในใจฉันมันจะแอบน้อยใจบ้างก็ตาม "แล้วแม่ซื้ออะไรให้ปอบ้างไหมคะ?"
"แกได้เกรดสาม ไม่มีรางวัลสำหรับคนไม่เก่งแบบแกหรอกยัยป่าน แกมันไม่ได้เรื่อง" แม่พูดขึ้น ใบหน้าไม่สบอารมณ์ อืม ฉันพอเข้าใจอะไรแล้วเลยเลือกที่จะไม่พูดอะไรต่อ
"เอาไว้พี่ใช้เบื่อแล้ว ป่านค่อยเอาก็แล้วกันนะ ปกติป่านก็ใช้ของเหลือเดนจากพี่อยู่แล้วนี่ ไม่จำเป็นต้องเอาของใหม่หรอก ใช้ของเก่าพี่ก็ได้ อะไรประหยัดได้ก็ประหยัดช่วยกัน"
"ค่ะ" ฉันก้มหน้าก้มตาทำบัญชีต่อ ของใช้ทุกอย่างเสื้อผ้ารองเท้ากระเป๋า ฉันก็ได้ของตกทอดจากพี่ปอทั้งนั้น
ฉันรีบสลัดเรื่องราวในอดีตทิ้งแล้วยิ้มมันออกมา ตั้งหน้าตั้งทำหน้าที่ของตัวเองให้เสร็จเรียบร้อย เสียงรถขับมาจอดตามด้วยร่างของพ่อกับแม่ และพี่อุ่นคนใช้คนสนิทพี่ปอเดินเข้ามา
"สวัสดีค่ะคุณพ่อคุณแม่"
"อืม" แม่พยักหน้าแล้วยื่นถุงให้ฉัน "เอาไปเสื้อผ้าแกฉันเก็บมาให้"
"ค่ะแม่" ฉันรับถุงแล้วเอาไปวางไว้ พี่ดีแล่นเดินลงบันไดมาเขาเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร พ่อกับแม่ฉันนั่งลงแล้วพูดคุยกันกับพ่อแม่พี่ดีแล่น ฉันตักข้าวให้ทุกคนอย่างเงียบๆ
"ยัยป่านสร้างปัญหาอะไรให้คุณดาราคุณชนะพลไม่พอใจหรือเปล่าคะ" แม่ฉันเปิดประเด็นเอ่ยถามแม่ดารากับพ่อชนะพล ฉันตักข้าวเสร็จก็นั่งลงเก้าอี้ข้างๆพี่ดีแล่น
"ไม่มีหรอกครับ หนูป่านเก่งทุกอย่าง น่ารักมาก ทำอาหารอร่อย"
"แต่ถ้าเป็นปอแก้วคงจะดีกว่านี้" แม่ดาราพูดขึ้นแล้วเบือนหน้าหนี
"ใช่ค่ะ ยัยป่านเก่งไม่ได้ครึ่งปอแก้ว ปอแก้วเก่งทุกอย่าง ถ้าได้มาอยู่ที่นี่กับคุณดาราคงดี ปอแก้วน่ารักทำอาหารเก่งดูแลบ้านช่องดูแลไร่ก็เก่ง ส่วนยัยป่านอยู่ไปวันๆ" มือที่กำลังตักข้าวเข้าปากชะงัก ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนแม้ก็ไม่เคยมองว่าฉันดีเลย
"คุณก็พูดเกินไปนะคุณปริม ป่านช่วยงานที่ไร่ออกจะบ่อย" พ่อฉันพูดแทรก
"เก่งอะไร ถ้ายัยปอไม่สอนยัยป่านจะทำได้ไหม ลูกคุณไม่ได้เรื่องจริงๆ"
"ใครจะเก่งเหมือนลูกรักแม่ล่ะ พี่ปอน่ะเก่งทุกอย่าง แม่ถึงได้รักพี่ปอมากกว่าป่าน ตอนนี้ลูกรักของแม่อยู่ที่ไหนล่ะคะ ทำไมถึงไม่ให้มาอยู่ที่นี่แทนป่าน" ฉันพูดอย่างอดไม่ได้
"ยัยป่าน!" แม่ขึ้นเสียงมองฉันอย่างไม่พอใจ ฉันรวบช้อนเข้าหากัน ไม่มีอารมณ์รับประทานอาหารแล้ว
"ลูกรักลูกชังมันต่างกันอยู่แล้วนิ่คะ ป่านคือลูกชังพี่ปอลูกรัก ทำอะไรก็ดีไปหมดทุกอย่าง"
"เธอนี่เสียมารยาทจริงๆป่านทอทอง เพราะนิสัยแบบนี้ถึงไม่มีใครชอบเธอ"
"ค่ะ ป่านรู้ดีค่ะ ขอตัวนะคะป่านอิ่มแล้ว" ฉันพูดแล้วหยิบจานของตัวเองเดินไปไว้ในครัว ฉันรู้ว่าเสียมารยาท แต่จะให้ทนแม่พูดให้ฉันไม่ดีตลอด ฉันก็ทนไม่ได้
"แล้วได้ข่าวปอแก้วหรือยังครับ" พี่ดีแล่นเอ่ย ฉันรีบเดินขึ้นบน ฉันไม่ได้สนใจฟังหรอกนะคะว่าพ่อกับแม่หรือใครเจอพี่ปอแก้วแล้วหรือยัง ถ้าเจอก็ดีพี่ปอจะได้มาอยู่ที่นี่ ฉันจะได้ไปสักที
ฉันแต่งตัวอยู่ในชุดชาวไร่ เดินลงมาแล้วตรงไปที่รถมอเตอร์ไซค์
"คุณป่าน" พี่อุ่นเดินมา
"คะ พี่อุ่นมีอะไรหรือเปล่า?"
"อุ่นรู้เรื่องวันนั้นดีทุกอย่าง"
"วันไหน?"
"วันที่คุณปอพูดกับคุณป่าน ที่จริงมันมีมากกว่าคำขอร้องให้แต่งแทน คุณป่านว่าจริงใช่ไหมคะ?"
"พี่อุ่นพูดอะไรของพี่" ฉันเฉไฉแม้จะรู้ทุกอย่างดี พี่อุ่นไม่ตอบแต่เดินยิ้มร้ายเข้าไปในบ้าน ส่วนฉันขับรถออกไป ในหัวคิดถึงแต่คำพูดของพี่อุ่นคนใช้คนสนิทพี่ปอแก้ว
พอไปถึงไร่ส้มพวกคนงานก็เก็บส้ม ฉันช่วยทุกคนเก็บเหมือนเดิม เหมือนทุกวัน
"พี่พรคะ รถแบคโฮตรงนั้นเขามาทำอะไรเหรอ?" ฉันชี้ไปที่รถแบคโฮที่ขับมาจอดไม่ไกลมากนัก
"พ่อเลี้ยงชนะพลน่าจะเอามาขุดร่องเตรียมใส่ท่อระบายน้ำ" พี่พรว่า วันนี้เก็บส้มป่าสุดท้ายแล้ว พรุ่งนี้คงได้ทำอย่างอื่น"
"ทำอะไรคะ?"
"ใส่ปุ๋ย ทำอะไรไปเรื่อยล่ะค่ะ"
"ค่ะ" ฉันพยักหน้ารถกระบะสีดำก็ขับมาจอดตามด้วยร่างของพี่ดีแล่น เขาปลายตามองเพียงเล็กน้อย ก็เดินถือถุงสมุดบัญชีไปที่กระท่อม
"พ่อเลี้ยงมาแล้ว วันนี้วันเงินออก ตอนเย็นพวกพี่จะไปตลาดนัดกัน"
"ป่านไปด้วยได้ไหมคะ ป่านอยากไป"
"ได้สิจ๊ะ เลิกงานเรารีบไปกัน"
"ค่ะ" ฉันยิ้ม รถเก๋งคันงามสีแดงขับมาจอดที่กระท่อมพร้อมกับร่างระหงของหญิงสาวหน้าตาดี ใส่ชุดสีชมพูหวานเดินเข้าไปนั่งแล้วพูดคุยหัวเราะกับพี่ดีแล่นอย่างเป็นกันเอง ฉันมองอย่างฉงน ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกัน "ผู้หญิงคนนั้นคือใครคะพี่พร?"
"อ๋อ คุณไพคา เป็นลูกสาวไร่ส้มข้างๆกันน่ะ เธอเคยเป็นแฟนเก่าพ่อเลี้ยง" ฉันได้ฟังก็หันไปมองทั้งสองอีกครั้ง ผู้หญิงคนนั้นระริกระรี้สวมกอดพี่ดีแล่น เขาหัวเราะแล้วลูบที่แผ่นหลังเบาๆ อารมณ์ฉันพุ่งถึงขีดสุดกล้าดียังไงมากอดกันให้ฉันเห็น
"พี่ดีแล่นนี่น่ารักไม่เปลี่ยนเลย ไพคารักพี่ดีแล่นที่สุด" จุ๊บแก้มไปทีแล้วหันมามองฉันอย่างเยาะเย้ย
ฉันโกรธจัดกับภาพนั้นมาก พี่ดีแล่นไม่ปัดป้องหัวเราะอย่างเป็นกันเอง ไอ้พวกหน้าหนา ไหนบอกว่ารักพี่สาวฉันแต่ดันมาทำเรื่องแบบนี้กับนังคนนี้ ฉันเหวี่ยงส้มลงพื้นวิ่งไปที่รถแบคโฮ
วันนี้แหละฉันฟาดให้ขยี้ให้แหลกไปข้างเลยคอยดู หึ่ม
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
ทุกอย่างมีที่มาที่ไปอยู่นะคะ กดไลค์คอมเม้นให้ไรท์หน่อยจ้า
