บทที่ 41 เสียดาย

ร่างสูงจึงทรุดร่างลงนั่งตรงหน้าดอกไม้กลีบบอบบางอีกครั้ง สายตามองตามหยาดหยดที่ไหลเยิ้มลงไปตามต้นขา เรื่อยมาจนถึงปลีน่อง ‘เสียดาย’ ไม่ใช่เพียงความคิด เพราะเอกพลก้มหน้าลงไปหาจุดสิ้นสุดของหยาดหยดนั้น ก่อนจะใช้ปลายลิ้นไล้เลียตวัดเอาความหวานหยาดเยิ้มนั้นสู่อุ้งปาก ครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างเย็นใจ

อย่าง...