บทที่ 66 หวานชะมัดยาด

รินฤดีส่ายหน้าไปมา ขวัญโบยบินลับไปจนกู่ไม่กลับ เมื่อในขณะนี้ร่างกายรับรู้เพียงอาการสะบัดร้อนสะบัดหนาว จนเผลอไผลเบียดอกอวบแนบร่างกายให้ใกล้ชิดร่างอุ่นจัดอย่างแนบแน่น เพราะปลายลิ้นร้อนๆ ที่ลากไล้ลงต่ำไปตามลำคอกำลังทำให้เธองุนงง จนต้องร่ำร้องหลากหลายคำพูดออกมา

“อื้อ... ไม่นะ... ไม่... อื้อ...”

ท...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ