บทที่ 73 มันที่สุด

แค่ด้านนอกของกลีบดอกถูกสัมผัส รินฤดีก็สะท้านเสียจนต้องบิดกายดิ้นหนี แต่ท่อนแขนที่ทาบทับต้นขาของเธอเอาไว้ก็ทำให้หลีกหนีไปทางไหนไม่ได้ หัวใจเธอวูบวาบหวิวหวาม เพราะสัมผัสอุ่นชื้นบางเบานั้น มันทำให้เธอต้องพ่นคำแปลกๆ ออกมาอีก

“อื้อ... ซี้ด... โอว... อา... ซี้ด... เสียว... อื้อ... นาย... อื้อ... ซี้...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ