บทที่ 8 มีคนอยากลองดี
กว่าศึกร้อนบนเตียงจะจบลง ก็ทำเอาคนตัวเล็กที่ยังไม่หายไข้แทบสลบคาเตียง ร่างบางของนีรกานต์ขยับตัวตื่น ในช่วงสายของอีกวัน สายตากลมโตกรอกมองไปรอบๆห้อง ไม่มีแม้แต่เงาของคนใจร้าย ‘เขาไปแล้ว’
“โอ๊ย! ซี๊ดดด”
เสียงหวานร้องครางออกมาด้วยความเจ็บปวดที่ช่วงล่างและรวดร้าวไปทั้งกาย ‘เจ็บกว่าเมื่อวานเป็นพันเท่า’ แต่ถึงแม้จะเจ็บแค่ไหน หญิงสาวก็จำต้องฝืนตัวลุกขึ้นมาอยู่ดี ด้วยวันนี้มีเรียนในช่วงสายๆ หากไม่เข้าเรียนในวันนี้ มันจะมีผลถึงเกรดและการจบการศึกษาของเธอด้วย
“อ้าว!! คุณน้องตื่นแล้วหรือค่ะ ป้ากำลังจะขึ้นไปปลุกพอดี”
“วันนี้น้องมีเรียนตอน สิบโมงค่ะ เลยตื่นสายเลย แล้ววันนี้มีอะไรทานบ้างค่ะ”
มือเล็กขยับเก้าอี้ก่อนจะแทรกตัวนั่งลง ดวงตากลมจ้องมองชามอาหารที่วางอยู่ตรงข้ามกับที่เธอนั่ง ชามนั้นมีรอยกินจนเกลี้ยงชาม แสดงว่าคนที่กินเพิ่งจะลุกออกจากห้องนี้ไป ‘แล้วไปไหน’ หญิงสาวเฝ้าครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ ก่อนจะเลิกขึ้น ดีแล้วที่เขาไม่อยู่จะได้ไม่ทะเลาะให้ปวดหัว
“วันนี้มีข้าวต้มปลาของโปรดคุณน้องค่ะ แต่วันนี้แปลกนะค่ะปกตอคุณไนท์เธอไม่ชอบทาน แต่วันนี้เล่นซัดไปซะเกลี้ยงชาม แถมยังของเพิ่มอีกแน่ะค่ะ ไม่รู้ไปหิวโซจากที่ไหนมา”
แม่ป้าเก่าแก่รายงานพฤติกรรมที่แปลกไปของพี่ชายจอมโว้ยวายในของสาวนอกไส้อย่างเธอฟัง ใบหน้าสวยแดงซ่านเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่คิดว่าเป็นสาเหตุที่ทำให้คนใจร้ายอย่างนทีทานข้าวมากว่าที่เคย ‘คงใช่แรงไปเยอะ ถึงไปกินเยอะแบบนี้’
“คุณน้องยังไม่หายไข้หรอค่ะ หน้าแดงๆ”
“เอ่อ ปะ เปล่าค่ะ น้องหายดีแล้ว เขาไปไหนหรอค่ะ” ดวงตาหวานเชื่อมมองไปรอบๆห้องก็ไม่เห็นร่างของคนใจร้าย
“เขา? อ๋อ คุณไนท์นะหรอค่ะ ออกไปเมื่อกี้นี้เองค่ะ เห็นว่าจะไปทำงานที่ฝรั่งเศสสองอาทิตย์ ”
ฝรั่งเศสงันหรอ? ไปตั้งสองอาทิตย์เขามาคิดจะบอกเธอเลยสักคำ แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งสมเสพตัวเอง เมื่อกลับมาคิดย้อนไปถึงเรื่องสิทธิ์ของตน เธอไม่ได้เป็นอะไรกับนี่เนอะ เรื่องอะไรเขาต้องบอก แม้แต่คำว่าน้องสาวเขายังไม่ยอมรับจะไปคาดหวังอะไรที่ใหญ่กว่านั้นให้เจ็บปวด
“หรอค่ะ ช่วงนี้น้องมีสอบพอดีเลย พี่ไนท์ไม่อยู่ก็ดีเหมือนกันน้องจะได้มีเวลาอ่านหนังสือเต็มที่ ไม่ต้องมาแบ่งเวลามาทะเลาะกับเขาให้ปวดสมอง”
“ป้าก็ว่าอย่างงั้นเหละค่ะ”
ริมฝีปากบางขยับยิ้มให้ผู้อาวุโสก่อนจะก้มหน้าทานอาหารเช้าต่อไป
เวลาผ่านไปเกิบจะสองอาทิตย์เหลืออีกแค่สามวันเท่านั้น ก็จะครบกำหนดที่เสือร้ายขี้โมโหอย่างนทีจะเดินทางกลับ ตลอดเวลาที่เสือร้ายอย่างเขาไม่อยู่ นีรกานต์เหมือนกับได้ชีวิตใหม่ เธอได้อิสระเต็มที่โดยไมโดยไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมาคอยจับผิด ใช่ว่าเธอจะเถล่ไถลไปไหน หากแต่อิสระที่ว่าคือการได้อ่านหนังสอบอย่างเต็มที่ สามารถพาเพื่อนมาทำรายงานที่บ้านได้แบบไม่ต้องหวาดระแวงหรือแม้แต่การไปดูหนังกับเพื่อนสนิทที่น้อยครั้งเหลือเกินที่เธอจะได้ไป เช่นเดี๋ยวกับวันนี้ที่เป็นวันสอบวันสุดท้ายก่อนจะจบการศึกษาในระดับอุดมศึกษาปีสุดท้าย เพื่อนๆในกลุ่มจึงลงความเห็นกันว่าจะไปกินเลี้ยงกันที่ ร้านอาหารญี่ปุ่นขึ้นชื่อในห้างดังใกล้ๆมหาลัย
“น้องแกจะกินอะไร”
ชาติชายหรือแมนนี่เพื่อนสาวในร่างชายเอ่ยถามร่างบางที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาเลือกเมนูอาหารแต่ไม่สั่งสักที่
“อืมมม ไม่รู้อ่ะ เลือกไม่ถูก แกล่ะยัยแอลกินอะไร”
คนตัวเล็กหันไปถามความเห็นจากเอลิกา เพื่อนสนิทอีกคนที่เป็นหญิงแท้ๆ แก๊งค์เพื่อนของนีรกานต์มีกันอยู่สามคน นั้นก็คือ ชาติชาย เอลิกา แล้วก็เธอ ทั้งสามเป็นเพื่อนสนิทที่เรียน ม.ต้น ม.ปลายมาด้วยกัน จึงทำให้สนิทกันมากรู้ไส้รู้พุงกันหมดทุกอย่าง ชนิดที่เรียกว่าอ้าปากก็เห็นลิ้นไก่กันเลยที่เดี๋ยว
“ไม่รู้ว่ะ อะไรก็ได้ แมนนี่แกสั่งๆมาเหอะ หิวจะแย่ แกคิดว่าอะไรอร่อยสั่งมาเลย จัดเต็มมื้อนี้ หารสามเมื่อเดิม 5555”’
สามสหายหัวเราะกันอย่างมีความสุข ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไง ขอแค่วันนี้มีเพื่อนแบบสองคนนี้อยู่ข้างๆ ชีวิตโดเดี่ยวของเธอก้มีความสุขแล้ว
“แต่ฉันกลับดึกไม่ได้นะแก่”
“เอ่อๆ รู้แล้วน๊า แต่เอ๋!! พี่ชายสายโหดแกไม่อยู่นิกลัวอะไร”
“ไม่อยู่ก็ใช่ว่าจะกลับดึกได้นิ เดี๋ยวป้าบัวจะเป็นห่วง”
“จ๊ะๆ แม่คุณหนู แม่เจ้าหญิง กินเสร็จก็กลับเลย พอใจยังค่ะ”
เอลิกาดัดเสียงล่อเลียนเพื่อนสนิทก่อนจะหันไปถ่ายรูปเซลฟี่เหมือนเดิม
“งันฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ ฝากมือถือกับประเป๋าด้วยเดี๋ยวมา อั้นมาตั้งแต่ที่ม.แล้ว”
…..ฝรั่งเศส
ร่างสูงสมส่วนของนทียืนอยู่ภายในลิฟต์แก้วของโรงแรมห้าดาวในเมืองหลวงของฝรั่งเศส มือหนาก้มกดโทรศัพท์ เพื่อที่จะส่งสารหาเพื่อนสนิทอีกคนที่ได้ทุ่นมาเรียนต่อปริญญาโทที่นี้
NICE<3 : ธิติตอนนี้กูอยู่ฝรั่งเศสนะมึง วันนี้มึงว่างป่ะ เจอกันหน่อยไหม
Thitithon : จิงดิ กูว่างเสมอเพื่อน เจอกันที่ไหนว่ามาเลย
NICE<3 : เจอกันที่ XXX ตอน 4 โมงเย็นได้ป่ะ
NICE<3 : กูจะไปซื้อของฝากหลานสาวด้วย
NICE<3 : ตอนเย็นไปดื่มกัน
Thitithon : เครมึง ตามนั้นเลย
ศีรษะทุยเงยหน้าขึ้นจากจอโทรศัพท์ ก่อนจะก้าวขาแกร่งออกจากตัวลิฟต์เมื่อถึงฉันที่เขาพักแล้ว กายหนาทิ้งตัวลงนอนยังที่นอนหนานุ่มของทางโรงแรมอย่างเหนื่อยหล้า เกิบๆจะสองอาทิตย์แล้วที่เขาเดินทางมาทำงาน ในสมองพลันคิดไปถึงสาวน้อยที่เขาตาหน้าว่าเป็นกาฝากตลอดเวลาที่อยู่ที่นี้ไม่มีซักวันที่เขาจะไม่คิดถึงร่างนุ่มนิ่มของน้องสาวนอกไส้
“ยัยกาฝาก เธอต้องเล่นของใส่ฉันแน่ๆ ใช่แน่ๆ”
มือหนาคลำหาโทรศัพท์ที่เขาวางไว้ที่ตะข้างๆหัวเตียงอีกครั่ง ก่อนจะกดเข้าไปที่แอปพลิเคชั่นยอดฮิต นิวเรียวไล่หารายชื่อไอดีของน้องสาวก่อนจะกดพิมพ์ข้อความไปหา
NICE<3 : หนูท่อ
NICE<3 :ทำอะไรอยู่
NOng nOO : Read.
NICE<3 :อ่านแล้วไม่ตอบหมายความว่า?
NOng nOO : Read.
NICE<3 : จะเล่นสงครามประสาทกับฉันใช่ไหม
NOng nOO : Read.
“โธ่โว้ย!!! ยัยหนูท่อกาฝากคิดจะลองกับฉันใช่ไหม”
NICE<3 :[ส่งรูปภาพ]
NOng nOO : พี่ไนท์ ทำแบบนี้ทำไหม?
NICE<3 : Read.
ร่างหนากดอ่านข้อความที่ถูดกส่งมาจากน้องสาวใบหน้าหล่อเหลาแสยะยิ้มร้ายกาจก่อนจะวางโทรศัพท์มือถือไว้ที่หัวเตียงตามเดิม
“เธอบีบฉันเองนะ แล้วเราจะเห็นดีกัน ยัยกาฝาก”
…..นีรกานต์ที่พึ่งกลับจากเข้าห้องน้ำ ตกใจไม่น้อยเมื่อเพื่อนสาวในร่างชายบอกกับเธอว่าพี่ชายไลน์หา เธอเพราะร้อยวันพันปีชายหนุ่มก็ไม่เคยที่จะติดต่อพูดคุยกับเธอ
“เห็นไลน์มาไม่หยุด ฉันเลยเปิดอ่านไม่ว่ากันนะยะ”
ร่างบางพยักหน้าต้องก่อนที่จะต้องตกใจอีครั้งเมื่อเห็นสิ่งที่พี่ชายส่งมาให้เธอ ท่าทางตกใจจนช๊อกของเพื่อนสนิททำให้คนทั้งสองที่นั่งรวมวงอยู่บนโต๊ะสงสัย เอลิกาอาศัยจังหวะที่นีรกานต์เผลอหยิบเอาโทรศัพท์ จากมือเพื่อนสนิทมาดู
“เห้ย/ว๊าย”
สองเสียงร้องออกมาพร้อมกันเมื่อเห็นสิ่งที่ทำให้นีรกานต์ช๊อกอยู่ตอนนี้ ภาพของผู้หญิงคนหนึ่งที่นอนเปลือยท่อนบน เส้นผมยาวสยายเต็มหมอน ดูแค่นี้ก็รู้ว่าคนในรูปพึ่งผ่านการทำอะไรมา ที่สำคัญกว่านั้นคือภาพผู้หญิงที่เห็นตรงหน้าไม่ใช่ใครแต่กลับเป็นเพื่อนสาวของเขานั้นเอง นีรกานต์ได้สติรีบดึงเอาโทรศัพท์มือถือของตนกลับคืนมา ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไป เขาอ่านแต่ไม่ตอบ น้ำตาที่เหือดแห้งไปเกิบสองอาทิตย์กลับมาไหลหลั่งอีกครั้ง
“ยัยน้องภาพนั้นหมายความว่าไง”>>>เอลิกา
“แกกับพี่ชายแก…..อย่าบอกนะว่า ….”>>>ชาติชาย
“ฮึกๆ ฮือ ๆๆ”
คนตัวเล็กไม่ได้ตอบคำถามเพื่อนสนิท หากแต่น้ำตาตอบแทนเธอทุกอย่าง เธอทำอะไรผิดทำไมเขาถึงทำกับเธอแบบนี้ นี่เขาจะไม่ให้เธอมีจุดยืนในโลกใบนี้เลยหรอ
“ไม่เป็นไรนะแก แกยังไม่พร้อมที่จะบอกพวกเราก็ไม่เป็นไร แต่ยังไงแกก็ยังมีพวกฉันอยู่นะ”
“ฮึกๆๆ พวกแก ฉะ ฉันจะทำยังไงดี ฮือๆๆ ทำยังไงดี”
สาวสหายโผเข้ากอดกันทันทีที่นีรกานต์พูดจบ ไม่มีคำซ้ำเติมหรือซักไซอะไรให้มากความมีแค่เพียงคำปลอบประโลมให้กัน
4PM @ฝรั่งเศส
"ไอ้ธิติทางนี้โว้ย"
นทีที่มาถึงที่นัดก่อนเอ่ยเรียกเพื่อนสนิท
"ไงมึง มาทำอะไรถึงฝรั่งเศสว่ะ"
ธิติธรวิ่งมาตบไหล่เพื่อนเป็นการทักทาย
"มาดูงานได้สองอาทิตย์แล้ว มะรื่นตอนเย็นกูก็กลับแล้ว"
"อะไรว่ะ มาตั้งนานแต่พึ่งโทรหากูนี้นะ บอกตรงๆนะกูโคตรน้อยใจว่ะ"
"น้อยใจเหี้ยไรของมึง กูอุตส่าห์หวังดีไม่ไปรบกวนมึงกับน้องนิชา"
"....." คำพูดของนทีทำให้คนที่ฟังอยู่เงียบคงทันใด ในหัวสมองของธิติธรคิดไปถึงวันนั้นวันที่เขารับถ่ายรูปพรีเวดดิ้งให้กับรุ่นพี่ที่มหาลัย ทุกอย่างในวันนั้นคงจะผ่านไปด้วยดีถ่ายเขาไม่ขี้ลืม ลืมเลนกล้องไว้ที่ห้องจนต้องกลับมาเอา แต่เมื่อมาถึงห้อง สิ่งที่เขาได้เห็นมันกับเป็นสิ่งที่อัปยศที่สุดในชีวิต ภาพของชาย - หญิง คู่หนึ่งที่กำลังเล่นรักกันอย่างเมามันส์บนเตียงของเขา
"ธิติ ไอ้ธิติ!!!!" เสียงเรียกของเพื่อน
ได้ปลุกเขาจากความคิด
"มึงเป็นอะไรอยู่ดีๆก็เงียบ"
"กูเลิกกับนิชาแล้ว"
"เห้ย!!! จริงดิเรื่องเป็นไงมาไงว่ะ เล่ามาๆ"
นทีเองก็ดูเหมือนจะอึ่งน้อยกับเรื่องที่ได้ยินจากเพื่อน
"กูไม่ดีเองว่ะ กูบ้าเรียนบ้างานเกินไปเลยไม่มีเวลาให้เขา เขาเลยไปหาคนใหม่ที่มีเวลาให้เขามากกว่าฉัน"
น้ำเสียงนิ่งๆที่เอื้อนเอ่ยออก เหมือนชายหนุ่มไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลยกับสิ่งที่เกิดขึ้น
"อย่างซีเรียสไปเลยเพื่อน เรื่องผู้หญิงเรื่องกล้วยๆ"
นทีตบไหล่เพื่อนเพื่อปลอบใจ
" แล้วนี้มึงล่ะเห็นว่าจะซื้อของ จะซื้ออะไร ซื้อให้ใครบ้างว่ะ"
เจ้าของเสียงทุ่มของธิติธรเปลี่ยนเรื่องคุย
" ก็ซื้อของฝากป๋าม๊าเพื่อนๆแล้วก็ของ ลูกสาวเพื่อนกูที่พึ่งคลอดนะ"
"ออๆ แล้วลูกเพื่อนนี้ลูกใครว่ะกูรู้จักป่ะ"
"รู้ดิ รู้จักดีด้วย ทั้งพ่อทั้งแม่เลย"
คำพูดที่สื่อสารเป็นนัยๆไม่ได้ทำให้คนที่ไม่เคยรู้เรื่องรู้ราวเข้าใจเลยสักนิด
"ใครว่ะ"
"ชังเหอะ มึงไม่ต้องรู้หรอก "
นทีหลีกเลี่ยงที่จะตอบคำถามเพื่อน
"เอ๋าไอ้เชี้ยนี่ เล่าให้กูฟังแล้วก็ไม่บอกกู"
นทียักไหล่เบาๆไม่สนใจกับการอยากรู้อยากเห็นของเพื่อน
สองหนุ่มใช่เวลาเลือกซื้อข
องฝากอยู่นานจนถึงเวลาประมาณ2ทุ่มเศษ
"ได้ของฝากครบยังว่ะ"
ธิติธรถามเพื่อนที่ถือของพรุงพรังเต็มไม้เต็มมือ
"ครบแล้วว่ะ แต่กูขอเอาของไปเก็บที่ห้องก่อนนะแล้วเราค่อยไปเมากัน"
