บทที่ 7 EP. 7 แล้วพบกันใหม่
EP.7 แล้วพบกันใหม่
รถตู้สีดำเงาแล่นเข้ามาตามทางลาดหินที่ทอดเข้าสู่คฤหาสน์โอ่อ่า คฤหาสน์อลิษาเวศที่ตั้งตระหง่านท่ามกลางแสงไฟสลัวจากโคมไฟสวน ไฟหน้ารถสะท้อนผนังหินอ่อนสีครีมของตัวบ้านให้ความรู้สึกอบอุ่น แต่ไม่ใช่วันนี้....
ไลลามองออกไปผ่านกระจกรถ ในใจรู้สึกถึงความแปลก "เงียบเกินไป…"
ไม่มีใครออกมารอรับเช่นทุกครั้ง ไม่มีแม้แต่แสงไฟหน้าบ้านที่ควรเปิดทิ้งไว้ต้อนรับลูกสาวของรัฐมนตรีผู้ทรงอิทธิพลกลับมา
‘ไม่มีใครประกาศตามหาฉันเลยเหรอ?’ ความคิดหนึ่งแล่นวาบขึ้นในหัวไลลา เธอขมวดคิ้วจ้องความเงียบสงบนั่นอย่างไม่ไว้ใจ ความเงียบที่ไม่ใช่ความสงบ แต่มันคือพายุที่ซ่อนอยู่หลังประตูบ้าน
เทลวินหันมามองเธอในระหว่างที่รถจอดสนิท เสียงทุ้มของเขายังเรียบเหมือนเดิม
"แล้วพบกันใหม่"
ประโยคนั้นทำใบหน้าซีดเซียวของไลลาหันขวับมามองทันที แววตาเป็นประกายดุดันแทบจะกินหัวเขาให้ได้ "ชาติไหนก็ไม่อยากเจอคุณอีก!"
คำตอบนั้นไม่ได้ทำให้เทลวินสะทกสะท้าน เขาเพียงยิ้มมุมปาก ก่อนเอนหลังพิงเบาะนิ่ง ๆ ราวกับรู้ว่าประโยคของไลลา ไม่ว่าจะแรงหรือหยาบคายแค่ไหนมันก็ไม่มีทางตัดเขาออกจากชีวิตเธอได้อีกแล้ว
ประตูรถถูกเปิดออกโดยอดีน ไลลาจึงรีบก้าวลงจากรถทันที แต่เมื่อเท้าเปล่า ๆ สัมผัสกับพื้นหินเย็นเฉียบ ผิวเท้าของเธอก็เย็นวาบไปถึงกระดูก แต่ความรู้สึกในอกกลับร้อนจัดแทบปะทุ
เธอหันขวับกลับไปมองรถหรูที่กำลังจะเคลื่อนออกไป ริมฝีปากเม้มแน่น ดวงตาวาววับเต็มไปด้วยแรงอารมณ์ที่กำลังจะระเบิด
"ไอ้บ้านั่น…ค่ารองเท้าฉันล่ะ! มือถือฉันก็ด้วย!" ไลลาคิดในใจ กำลังจะตะโกนออกไปให้เขากลับมาใช้หนี้เธอก่อน แต่แล้วริมฝีปากที่กำลังจะอ้าตะโกนกลับเม้มแน่น ได้แต่มองรถคันนั้นแล่นออกไป
ไม่ดีกว่า…เธอจะไม่ลดตัวลงไปกว่านี้ ไลลาสูดลมหายใจเข้าลึกจนหน้าอกสะท้าน พยายามตั้งสติใหม่ ดึงไหล่ให้ตรง เงยหน้าขึ้นพร้อมกลับมาเป็นไลลาคนเดิม
‘ปล่อยให้มันจบเท่านี้...' เธอท่องไว้ในใจเบา ๆ แต่ในหัวเธอกลับเสียงดังชัดเจนจนแทบหลุดออกมาเป็นคำพูด
"ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันจะไม่เขวี้ยงส้นสูงใส่ไอ้โม่งนั่นแน่...แต่จะเขวี้ยงใส่หัวคุณแทนต่างหาก ไอ้มาเฟียบ้าเอ๊ย!"
เธอสบถในใจอย่างเจ็บแค้น ก่อนจะหันหลังให้กับแสงท้ายรถที่กำลังหายลับขอบทาง ฝ่าเท้าเปล่ายังคงเหยียบอยู่บนกระเบื้องหินเย็นเยียบ แต่หัวใจของเธอกลับเดือดจนไม่มีอะไรดับได้ง่าย ๆ
ทันใดนั้น น้ำเสียงสดใสที่ไลลามักจะเกิดความรำคาญทุกครั้งที่ได้ยินก็ดังออกมาจากในตัวบ้าน
"พี่ไลลา!"
เสียงหวานสั่นเครือของลียาดังขึ้นพร้อมกับร่างบางในชุดเดรสสั้นวิ่งพรวดออกมา น้ำตาคลอเบ้าแต่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโล่งอก ราวกับเด็กที่เพิ่งเจอแม่ในห้าง
เธอโถมตัวเข้ากอดพี่สาวแน่น ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว "หนูคิดว่าพี่จะไม่กลับมาแล้ว!"
แขนของไลลายกขึ้นกอดลียากลับแน่นพอ ๆ กับหัวใจที่เต้นแรงขึ้น ไม่น่าเชื่อเลยว่าในความโกลาหลที่ผ่านมา สิ่งที่เธอเป็นห่วงที่สุดคือเด็กสาวตรงหน้า
"ฉันเก่งเธอก็รู้หนิ" ไลลาลูบผมน้องสาวอย่างแผ่วเบา ใบหน้าที่พยายามเก็บอารมณ์มาตลอดทั้งวันเริ่มอ่อนลง และทันใดนั้นเอง เสียงฝีเท้าเร่งรีบก็ดังขึ้น
"คุณหนู! คุณหนูของพี่แป๋ว"
แม่บ้านคนสนิทวัยกลางคนรีบวิ่งมาด้วยสีหน้าเหมือนจะร้องไห้ แขนทั้งสองข้างยกขึ้นอย่างลนลาน ดวงตาแดงก่ำอย่างชัดเจน "พระเจ้า…คุณหนูปลอดภัย! ตายแล้ว พี่แป๋วจะหัวใจวาย!"
"ฉันก็ไม่เป็นอะไรสักหน่อย พากันตื่นตูมไปได้" ไลลาพูดยังไม่ทันจบ เสียงพี่แป๋วแทรกทันที
"ดูสิคะ ตัวช้ำหมดเลย! แล้วเท้าไปโดนอะไรมา ทำไมมอมอมมขนาดนี้! โอ๊ย~ คนพวกนั้นมันทำอะไรคุณหนู!" แป๋วแทบจะเช็กสภาพเธอเหมือนเป็นหมอสนาม ไลลาจึงต้องจับมืออีกฝ่ายเบา ๆ เพื่อให้หยุดกระวนกระวาย
"ฉันโอเคจริง ๆ ค่ะ แล้วลียาล่ะ? ไหนบอกมาสิ ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างตอนฉันไม่อยู่"
ลียามองพี่สาวด้วยสีหน้ากังวล "พวกเขาไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะ เขามาส่งหนูกลับบ้าน แต่ที่แปลกก็คือ มีคนของคุณเทลวินมารอที่บ้านเราตั้งแต่เช้าแล้วนะพี่"
ยังไม่ทันที่ไลลาจะได้ถามต่อว่ารู้จักชื่อหมอนั่นได้ยังไง เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากมุมโถงบ้าน
"สวัสดีครับคุณไลลา…ผมเป็นทนายส่วนตัวของคุณเทลวิน" เสียงเรียบของชายในชุดสูทสีเทาเข้มดังขึ้น ท่าทางสุภาพและเฉียบขาดแต่แฝงไปด้วยความหนักแน่น เขาก้าวเข้ามาในท่าทางสำรวม และหยุดอยู่ตรงหน้าคุณหนูคนโตแห่งบ้านอลิษาเวศ
"ผมชื่ออชิระ เป็นที่ปรึกษากฎหมายของคุณเทลวินครับ วันนี้ผมมาเพียงเพื่อ...เจรจากับคุณ"
ดวงตาของไลลาหรี่ลงอย่างจับสังเกต จังหวะการพูดและท่าทีทุกอย่างของผู้ชายตรงหน้าแทบไม่มีที่ให้จับผิดได้เลย แต่ก็ไม่มีทางที่เธอจะปล่อยให้คนของเทลวินพูดอยู่ฝ่ายเดียว
"เจรจา?" เธอขมวดคิ้ว ก่อนจะกระตุกยิ้มเย็นชา" คุณคิดว่าการที่เจ้านายคุณลักพาตัวฉันไป ฉันควรเจรจางั้นเหรอ? ฉันว่าฉันควรแจ้งตำรวจถึงจะถูกนะ"
"ผมต้องขออภัยแทนคุณเทลวินครับ สำหรับการกระทำที่รุนแรงและไม่เหมาะสม แต่นั่นเป็นเพราะสถานการณ์เฉพาะหน้าและเพื่อความปลอดภัยของคุณเองครับ ไม่ได้มีเจนตนาที่จะทำร้ายแต่อย่างใด" เขาโค้งตัวลงเล็กน้อยอย่างให้เกียรติ
"เจตนาจะอุ้มไปฆ่าน่ะสิ" ไลลาพูดสวนทันควัน สีหน้าแข็งกร้าว ไม่หลบตาแม้แต่น้อย
อชิระเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นขึ้น "ผมเข้าใจว่าคุณรู้สึกอย่างไร และในฐานะตัวแทนของวาเรน์โซ่ ผมขอน้อมรับผิดในนามของเจ้านาย แต่ขอให้คุณมั่นใจว่า เรื่องทั้งหมดจะได้รับการ รับผิดชอบ อย่างเป็นธรรม"
"สำหรับคุณลียา ต้องขอบอกว่า เรานำส่งกลับมาที่คฤหาสน์โดยปลอดภัยครับ แม้จะมีอาการเป็นลมในรถระหว่างทางกลับ แต่เราไม่ได้ปล่อยให้อยู่คนเดียวแม้แต่วินาทีเดียว ไม่มีรอยขีดข่วน หรือความไม่เหมาะสมใด ๆ เกิดขึ้นกับเธอเลย"
ไลลาหันมามองหน้าทนายอย่างจับผิดอีกครั้ง แต่ก็ไม่สามารถโต้แย้งอะไรได้ เพราะลียายืนยันด้วยตัวเองโดยการพยักหน้าช้า ๆ
"ไว้ฉันจะคิดดู ว่าจะเอายังไงกับเจ้านายคุณ" ไลลาพูดน้ำเสียงเรียบ ๆ พลางจ้องลึกเข้าไปในแววตาของชายตรงหน้าราวกับจะส่งคำขู่กลาย ๆ
ทนายอชิระไม่แสดงอาการสะท้านแม้แต่น้อย เขาเพียงยิ้มบางอย่างมืออาชีพ
"ไม่ว่าคุณจะตัดสินใจอย่างไร คุณไลลา…ทางเราจะรับผิดชอบให้เต็มที่ครับ" เขาโค้งตัวลงอีกครั้ง แล้วขอตัวจากไปอย่างสุภาพ
"เดี๋ยวก่อน ฝากเตือนความจำเจ้านายคุณด้วย จ่ายค่ารองเท้ากับมือถือฉันมาด้วย แต่ไม่ต้องเสนอหน้ามาเองนะ จะฝากใครมาก็ได้" คุณทนายหมุนตัวกลับมาด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม เขาพยักหน้าเล็กน้อย และเดินจากไปท่ามกลางความเงียบ
"เอ๊ะ ว่าแต่ฉันหายตัวไปทั้งวันไม่มีใครบอกพ่อกับแม่เลยเหรอ?" ไลลาหันมาถามแม่บ้านคนสนิทและน้องสาวทีก้มหน้าลงหลบเลี่ยงการถูกจับผิด
"ลียา!"
"ลาลา~ คุณทนายบอกว่าเขาเคลียร์กับพ่อเราแล้ว แต่หนูว่าคงจบลงด้วยดี ไม่งั้นคุณหญิงแม่จะยอมใจเย็นได้ไงเนาะ ลาลาว่ามั้ย?"
ไลลายืนนิ่งไม่พูดอะไรต่อ ก่อนเธอจะเดินผ่านหน้าลียาขึ้นไปบนชั้นสองด้วยสีหน้าที่เดาอารมณ์ไม่ออก
ไลลาคลุมผ้าเช็ดตัวเดินออกมาจากอ่างอาบน้ำเงียบ ๆ พร้อมกับหัวใจที่ไม่ได้เบาขึ้นเหมือนร่างกายที่เพิ่งผ่านการชำระล้าง
เธอหย่อนตัวลงนั่งบนปลายเตียง นิ้วเรียวยาวลูบไล้รอยแดงเล็ก ๆ ตรงต้นคอ...หลักฐานจากแรงบีบของเขา
"บทจะง่าย...ก็ง่ายจนน่ากลัว" เธอบ่นกับตัวเองเบา ๆ ดวงตาจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง
จากตอนแรกที่คิดว่าชีวิตตัวเองอาจจบลงในโกดังเถื่อนนั่น หรือไม่ก็ถูกฆ่าปิดปากแล้วทิ้งศพให้หายไปในความมืดของโลกมาเฟียที่ไม่มีใครกล้ายุ่งเกี่ยว
แต่ทุกอย่างกลับพลิกผันอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เธอกลับมาถึงบ้านในสภาพครบสามสิบสอง มีแค่รอยฟกช้ำในร่างกายบ้างเล็กน้อย
"เล่นอะไรอยู่กันแน่...นายเทลวิน" ไลลาพึมพำในลำคอ เขาไม่ฆ่าเธอทั้งที่มีโอกาสมากกว่านั้น ซ้ำจู่ ๆ ก็พากลับบ้านอย่างง่ายดาย ทั้งยังส่งทนายมาเจรจาเรียบร้อยครบสูตร
"ขอให้มันจบลงแค่นี้จริง ๆ เถอะ แต่ถ้าจะเริ่มอีก ฉันนี่ล่ะจะเป็นฝ่ายเดินเกมเอง"
