บทที่ 8 บทที่ 7
บทที่ 7
หลังจากเช็กบิลเรียบร้อย เธอที่นั่งรอบัตรจากพนักงาน...แต่ก็ไม่มีใครมาสักที เด็กหน้าบาร์ก็หายไปกันหมด เธอหันซ้ายหันขวา ก่อนจะหันไปแล้วเจอกับสายตาเขาที่มองมาอีกแล้ว..
“..........” คิ้วเรียวเลิกขึ้นอย่างสงสัย แค่พริบตาเดียวเขาก็มานั่งอยู่ข้าง ๆ เธอแล้ว ร่างสูงส่งยิ้มให้ ก่อนจะเท้าศอกลงที่เคาน์เตอร์และมองหน้าเธอ
“ผมเคยเจอคุณมาก่อน...แต่จำไม่ได้ว่าที่ไหน” เธอขมวดคิ้ว ก่อนจะหัวเราะออกมา...นี่มันมุขจีบสาวสมัยมัธยม
“ฉันมาที่นี่แทบทุกวัน...คุณคงเคยเห็นฉันจากตรงนี้” เธอชี้ลงที่เคาน์เตอร์ ก่อนจะหันซ้าย หันขวา
เธอรอว่าเมื่อไหร่ พนักงานจะเอาบัตรมาคืนเธอสินะ! อีกนานแหละ! เพราะเขาสั่งห้ามว่ายังไม่ต้องเอามาคืนเธอ จนกว่าเขาจะส่งสัญญาณบอกให้มา…
“อื้ม...ผมก็มาที่นี่ทุกวัน มานั่งเงียบ ๆ คนเดียว ดื่มไวน์เพลิน ๆ ไม่ต้องคิดอะไร หมดขวดแล้วก็กลับบ้านนอน เช้าก็ไปทำงาน คุณเป็นเหมือนกันไหมครับ?” เธอชั่งใจอยู่นานนับนาที กว่าจะตอบออกไป
“คุณดูเกร็ง ๆ นะ กลัวผมเหรอ?”
“..........”
“ผมเป็นคนดีนะ...ไว้ใจผมได้” เธอหัวเราะ ก่อนจะส่ายหัว
“ส่ายหัวคืออะไร! ผมดูน่ากลัวเหรอ?”
“เปล่าค่ะ คุณไม่เหมือนคนที่ใช้ชีวิตง่าย ๆ แบบที่พูดเลย...” เธอเอ่ยออกมาเบา ๆ แต่เขาก็ได้ยินชัดเจน...ก่อนจะขยับตัวเข้าใกล้เธอ จนเข่าไปโดนขาเธอ
“ยังไงครับ...ที่คุณเห็นผมดูเหมือนคนใช้ชีวิตยุ่งยากเหรอ?” เขายกแก้วขึ้นดื่ม ก่อนจะหันไปมองด้านหลัง เหมือนไม่ได้สนใจที่เข่าเขามาโดนขาเธอ...
“คุณดูเป็นคนเจ้าสำราญ” เธอบอกแค่นั้น ก่อนจะขยับขาออกห่าง...เขาไม่ได้มีท่าทีคุกคาม แต่ขามันโดนกันเพราะเรานั่งใกล้กัน และเขาคงไม่รู้ตัว...
“โทษทีครับ พอดีขาผมยาวไปหน่อย...” เมื่อเห็นเธอขยับขาออกห่าง เขาก็เอ่ยขอโทษขอโพยเธอ
“คุณจะบอกว่าฉันขาสั้นสินะคะ” เธอหัวเราะและส่งยิ้มมาให้
“เปล่าซะหน่อย...ผมชอบผู้หญิงที่ความสูงประมาณคุณ”
“มันเป็นส่วนสูงมาตรฐานของผู้หญิงเอเชียค่ะ 160” เธอบอกเขา ก่อนจะหัวเราะออกมา
“น่ารักดีออก...ผมไม่ชอบผู้หญิงสูง” ดวงตากลม เหลือบมองเขา ก่อนจะทำเฉย ๆ
“คุยกันมาตั้งนาน...ผมชื่อ พรีม พีรพิชญ์ แล้วคุณล่ะครับ”
“เพชรค่ะ กิ่งเพชร...” คิ้วเข้มเลิกขึ้น ก่อนจะส่งยิ้มให้เธอ
“ชื่อคุณเพราะมากเลย...ยินดีที่ได้รู้จักนะครับเพชร”
“เช่นกันค่ะ”
“คุณจะกลับแล้วเหรอครับ”
“ค่ะ รอบัตร แต่พนักงานหายไปไหนกันหมดเลย”
“เดี๋ยวผมไปตามให้ครับ คุณรอตรงนี้นะ” เธอมองร่างสูงของเขาที่เดินหายไปทางด้านนู้น ก่อนเด็กเสิร์ฟจะวิ่งกระหืดกระหอบมา
“ขอโทษทีครับคุณหมอ...” พนักงานเสิร์ฟคนสนิท ยื่นสมุดบัตรคืนให้เธอ มือเล็กรับมา ก่อนจะเก็บบัตรเข้ากระเป๋า เธอค้อมหัวให้เขาที่นั่งอยู่ด้านข้าง...
“กลับแล้วเหรอครับ” เธอพยักหน้ารับ เขาถามเธอเป็นครั้งที่สองแล้ว...เธอไม่ตอบแต่หมุนตัวเดินออกมา
“เพชรครับ...” เธอหยุดเดิน แต่ไม่ได้หันหลังกลับไป
“ผมดีใจที่ได้เจอคุณนะ...พรุ่งนี้ผมจะรอเจอคุณอีก” สองขาก้าวเดินออกมาจากร้าน ใบหน้าสวยของเธอมันเรียบเฉย แต่ในหัวใจเธอเต้นโครมครามแทบทะลุจากอก!!
มีผู้ชายที่หน้าตาดี รูปร่างดี กิริยามารยาทดี สะอาด ตัวหอม...และเขามาบอกว่าเขาดีใจที่ได้เจอเธอ!! มือเล็กยกมือตบแก้มตัวเองแรง ๆ
“โอ๊ย! ก็เจ็บนี่นา!” เธอไม่ได้ฝันไป!
“เลิกบ้าได้แล้วเพชร! ใครเขาจะมาเอาผู้หญิงอ้วนอย่างเธอกัน!!”
#โรงพยาบาล
ชีวิตเธอก็วนซ้ำ ๆ แบบเดิมทุกวัน...แต่ที่แปลกไปคือ เธอไม่ได้ไปร้านนั้นอีกเลยนับตั้งแต่คืนที่เจอผู้ชายคนนั้น…
ไม่ใช่ไม่อยากไป และเธอก็ไม่ได้คิดหนีเขา แต่เพราะเธอไม่ว่าง เลิกดึกและเข้าเวรเช้า ควงเวรไปอีก! เธอไม่อยากเจ็บป่วย หากนอนไม่พอแล้วไปดื่มอีก ร่างกายเธอคงทรุดโทรม!
“วันนี้เหลืออีก 1 ท้องนะคะ” เธอที่ทิ้งตัวลงกับเก้าอี้โซฟาในห้องทำงาน นั่งก้นยังไม่ทันร้อนเลย แพทย์ฝึกหัดก็เดินเข้ามาบอกคิวผ่าคลอดอีกแล้ว!!
“ไหนบอก 2 ท้อง มีอีกท้องเหรอ!” ทั้งโรงพยาบาลมันมีเธอคนเดียวหรือไงกันเนี่ย!! เธอที่นอนน้อยอยู่แล้ว ประกอบกับช่วงนี้คุมอาหารด้วย เธอแทบอยากจะหมดแรง!!
“สู้ ๆ ค่ะคุณหมอ...” เธอหลับตาลง ก่อนจะโบกมือให้แพทย์ฝึกหัดออกไป เพราะเธอจะพักสายตาสัก 20 นาที ยังไม่ถึงเวลาเข้าห้องผ่าตัด วันนี้คิดไว้ว่าจะไปชิวสักหน่อย คงไม่ได้ชิวแล้วละ!
#โรงพยาบาล
“ผมมาพบหมอกิ่งเพชรครับ” พีรพิชญ์ที่อดทนรอให้เธอไปที่ร้านอีกไม่ไหว! เขาเดินทางมานี่เองเลย! มาทั้งที่ก็ไม่รู้ว่าเธอจะอยู่หรือเปล่า!
ตอนนี้เขาย้ายปลาไปฝากครรภ์อีกโรงพยาบาลแล้ว เพราะเขาไม่อยากจะแจ็กพอตแตกตอนนี้! เขาที่ยืนอยู่หน้าเคาน์เตอร์ในมือถือถุงกระดาษที่ใส่ของไว้ด้านใน ก่อนพยาบาลจะเอ่ยเรียกเขา...
“คุณคะ คุณหมอกิ่งเพชรมีผ่าตัดค่ะ”
“อีกนานไหมครับ”
“น่าจะชั่วโมงหนึ่ง เพราะเพิ่งจะเข้าไปได้สักครู่” เขาพยักหน้า
“แล้วเธอจะออกมาจากห้องผ่าตัดทางไหนครับ?” ร่างสูงเอ่ยถามพยาบาลตรงหน้าน้ำเสียงนุ่มทุ้ม ดวงตาคมกวาดตามองคนตรงหน้าอย่างเป็นมิตร ริมฝีปากหยักยกยิ้มส่งให้เธอ ก่อนจะเสยผมขึ้นนิดหนึ่ง
“อะ...เอ่อ ด้านนู้นค่ะ” ใบหน้านวลของหญิงสาวที่ยืนคุยกับเขาถึงกับแก้มเปลี่ยนสี เมื่อเจอสายตาเขามองมา
เธอเดินนำเขาไปยังหน้าห้องผ่าตัด ก่อนจะบอกให้เขานั่งรอตรงนี้ เพราะทางเดียวที่คุณหมอจะออกมาได้ก็มีแต่ทางนี้ เขาค้อมหัวให้เธอ ก่อนจะเอ่ยขอบคุณ
“คุณเป็นแฟนคุณหมอกิ่งเพชรเหรอคะ?” ดูแล้วเธอน่าจะเป็นมิตรมากกว่าศัตรู เขาจึงได้แต่ยิ้มกว้างออกไปแทนคำตอบ!
“ว่าแล้ว! คุณหมอต้องมีแฟน! เพราะคุณหมอลดน้ำหนักค่ะ!” เขายกยิ้มกับข่าวใหม่ที่ได้รับรู้ เธอลดน้ำหนักงั้นเหรอ?
ก่อนพยาบาลสาวคนนั้นจะเดินกลับไป และสักพักก็มีคนเดินผ่านเขาไป เดินผ่านเขามา...ซึ่งเขาก็รู้แหละว่าพวกเธอคงจะมาดูหน้าเขาว่าหน้าตาเป็นอย่างไร!
“ตื๊ดดด” เสียงไฟที่ห้องผ่าตัดทำคลอดดับลง พร้อมกับญาติผู้ป่วยที่คงเป็นสามีมารอภรรยาทำคลอดละมั้ง พวกเขาไปยืนออกันที่หน้าประตู...ก่อนประตูห้องผ่าตัดจะเปิดออกมา
พีรพิชญ์ที่นั่งรออยู่หน้าห้องผ่าตัด เมื่อเห็นหญิงสาวที่เขามารอเจอ เขาก็ยืนขึ้นและมองไปทางนั้น...เธอสวมชุดผ่าตัดเป็นเสื้อและกางเกงตัวใหญ่ ๆ สีเขียว มีหมวกผ้าสีเดียวกัน ผ้าปิดปากถูกดึงลงมาอยู่ตรงคาง เธอสวมรองเท้าคร็อคส์สีขาวคู่ใหญ่
ใบหน้าสวยหวานที่ดูตอบลงนิดหนึ่ง...ไม่เจอแค่อาทิตย์เดียว ดูผอมลงแบบนี้เลยเหรอ? ดวงตาคมจ้องมองเธอไม่ละสายตา ริมฝีปากบางยกยิ้มให้กับญาติผู้ป่วยที่ก็ต่างเดินเข้ามาขอบคุณเธอ
“ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ”
“ยินดีค่ะ”
“ถ้าไม่ได้คุณหมอภรรยาผมต้องแย่แน่ ๆ”
“ไม่เป็นไรเลยค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ” หญิงสาวค้อมหัวให้กับญาติผู้ป่วยอีกครั้ง ก่อนจะยกมือขึ้นกุมขมับตัวเอง เธอเอานิ้วมือสองข้าง จิ้มไปที่ขมับค้างไว้ ก่อนจะหลับตาลงและเดินผ่านเขาไป
ร่างสูงถึงกับหัวเราะอยู่ในลำคอ...เธอหลับตาทั้งที่เดินอยู่เนี่ยนะ! เขาไม่เรียกเธอ แต่เดินตามเธอไปเงียบ ๆ เธอคงจะเหนื่อยมากเลยสินะ...
หญิงสาวไปหยุดอยู่ที่ตู้กดน้ำฟรีในโรงพยาบาล มือเล็กจับขวดน้ำใหญ่ ๆ เอาไว้เพื่อพยุงตัว หน้าผากก็เอาวางพิงไว้กับถังน้ำ เธอแทบหมดแรงจริง ๆ ส่วนมือเล็กคว้าแก้วกระดาษ และกดน้ำ ก่อนจะยกดื่ม…
“ตาเถร!!” เธออุทานออกมาเสียงดังลั่น! คนที่ไม่คิดว่าจะเจอก็มาเจอที่นี่!! เขาที่ยืนพิงเสาอยู่ใกล้ ๆ ตู้น้ำดื่ม เอียงศีรษะจ้องมองเธอที่กระดกน้ำอยู่! เธอตกใจแทบสิ้นสติ! น้ำกระฉอกออกจากปากบาง!
“คุณพรีม...” เธอเอาฝ่ามือตบแก้มตัวเองแรง ๆ เธอเจ็บ! เธอไม่ได้ฝันไป!
“ผมเองเพชร...” มือหนาเอื้อมมือไปเช็ดน้ำที่เลอะริมฝีปาก และปลายคางเธอเบา ๆ
“เลอะหมดแล้ว...ผมขอโทษที่ทำให้คุณตกใจนะ” เพียงแค่เขาส่งยิ้มมา...ร่างกายที่แทบจะชัตดาวน์ของเธอ!! ก็หลั่งสารอะดรีนาลีนออกมา!! ตอนนี้มีอีกกี่ท้องเธอก็ผ่าไหว!!
“..........” ดวงตากลมกะพริบถี่ ๆ เป็นเขาจริง ๆ
“คุณเป็นอะไรเพชร...คุณตกใจเหรอ ผมขอโทษนะครับ” มือหนาเอื้อมมากุมมือเธอเบา ๆ เธอนิ่งค้างไป...ยิ่งเขาเข้ามาใกล้ หัวใจเธอเต้นเร็วและแรง!!
