บทที่ 567

กว่าหนึ่งชั่วโมงต่อมา หวังรั่วอวิ๋นก็ตื่นขึ้นในที่สุด

เมื่อเห็นว่าตัวเองนอนอยู่บนพื้นหญ้า เธอก็รีบลุกขึ้น มองไปรอบๆ อย่างตื่นตระหนก หลังจากแน่ใจว่าไม่มิงูแล้ว สีหน้าถึงค่อยดูดีขึ้นหน่อย

"รั่วอวิ๋น เธอไม่เป็นไรใช่ไหม? งูถูกเซิ่งเฟยฆ่าไปแล้ว เธอไม่ต้องกลัวแล้ว"

หวังรั่วอวิ๋นกัดริมฝีปากล่าง แววตาฉายแวว...