บทที่ 132

เฮเลน

พอพ่อปล่อยฉันในที่สุด ท่านก็ผายมือให้เรานั่งบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของท่าน ท่านกุมศีรษะตัวเอง "พ่อขอโทษจริงๆ นะลูกทั้งสองคน กับเรื่องราวที่พวกหนูต้องเจอ แล้วพ่อยังโทษลูกเรื่องอองตัวเน็ตต์อีก พ่อขอโทษ พ่อขอโทษจริงๆ" ฉันโน้มตัวข้ามโต๊ะไปแตะมือของท่าน "ไม่เป็นไรค่ะพ่อ พ่อไม่รู้นี่คะ" "แต่พ่อควรจะร...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ