บทที่ 23 การกระทำสำคัญกว่าคำพูด (70%)

“น้ำ…”

เสียงห้าวทุ้มทว่าแฝงความอ่อนโยนอย่างน่าอัศจรรย์เอ่ยเรียกคนที่หลับไม่ได้สติ ทว่าอีกฝ่ายกลับยังหลับตาพริ้มไม่รับรู้อะไร ทำให้เขากระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปากหยัก ก่อนจะโน้มใบหน้าหล่อลากไส้ลงมาชิดพวงแก้มแดงระเรื่อเพราะพิษไข้ แล้วกระซิบข้างใบหูน้อย

“ธารธารา…ลืมตาให้หมอสอบถามอาการหน่อยสิครับ”

คน...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ