บทที่ 70 ปกป้องด้วยรัก (150%)

ดึกสงัดของคืนนั้นธารธาราก็ฝันร้าย ใบหน้าสวยสะพรั่งทว่าชื้นเหงื่อส่ายไปมา ลมหายใจกระชั้นถี่ ขณะที่ปากอิ่มขยับอ้าเผยอเปล่งเสียงพึมพำไม่ขาดสาย

“แม่”

“พ่อ”

“อย่าไปนะคะ! ได้โปรด…อย่าทิ้งหนูไป!” เธอร้องตะโกนสุดเสียง พร้อมยื่นมือออกไปไขว่คว้า ทว่าเมื่อจับต้องได้เพียงอากาศคนที่ตกอยู่ในห้วงของความฝันอันเล...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ