บทที่ 44 แสดงความเป็นเจ้าของ (100%)

“เพราะคุณกลัวใจตัวเองไงล่ะ” พงษ์สวัสดิ์กระตุกมุมปากเล็กน้อย แล้วก็ทำให้เธอสะดุ้งเฮือกด้วยการจงใจโน้มใบหน้าหล่อเหลาลงไปกระซิบ ลมหายใจอุ่นๆ ราดรดพวงแก้มเนียนนุ่ม

“หลงตัวเองเกินไปหรือเปล่า” หลังจากผงะห่างคิริมาก็ยันพื้นให้ล้อเก้าอี้เลื่อนไปด้านหลัง แล้วกระแทกเสียงใส่ ทว่าแทนที่คนถูกตอกหน้าจะรู้สึกรู...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ