บทที่ 37 ผูกพันมั่นรัก บทที่ 3

“แต่ก็คงไม่นานมากพอที่พี่จะไม่รู้หรอกใช่ไหม ตอนที่พี่ยังไม่ไปเรียนต่อแพทย์ปีสุดท้ายปลาเป็นคนบอกเองนะว่าจะรอพี่”

“ปลา...เอ้อ...”

มณิกาอ้ำอึ้ง ยิ่งเขาขยับเข้ามาใกล้จนรับรู้ได้ถึงลมหายใจผ่าวร้อนก็ยิ่งทำให้เธอสะดุดลมหายใจตัวเอง หัวใจเต้นผิดจังหวะ ยิ่งแววตาของเธอก็ไม่อาจปกปิดความรู้สึกที่แท้จริงได้เลย

...