บทที่ 3 ความบริสุทธิ์เป็นเช่นนี้

ดวงตากลมโตลืมขึ้น และนางรู้ว่าหากเอาแต่หลบสายตา คนผู้นี้ ก็คงหาทางกลั่นแกล้งไม่หยุด

จากนั้น ลิ้นเล็กๆ แล่บเลียริมฝีปากตน และไม่รู้ว่าภาพดังกล่าวไปกระตุ้นอารมณ์ชายบัดซบได้เยี่ยงไร

“ดี... จากนั้นก็ทำเหมือนสุนัข เลียสิ... ตรงดอกเห็ดด้านบนนั้น เห็นรูสวยๆ นั่นไหม แหย่ลิ้นเจ้าเข้าไปยิ่งดี!”

ลู่ซินเหว่ยสูดลมหายใจลึก และอ้าปากกว้าง ใจนางหมายมั่นว่า หากกัดตัวเดียวอันเดียวที่ทั้งใหญ่และอุ่นจัดนี้ให้ขาดในคำเดียว จะเป็นไปได้หรือไม่

และดวงตาคมกริบของซานเกอ คล้ายจะรู้เท่าทันความคิดนาง จึงกระแอมไอ และเอ่ยว่า

“ลองสิ หากกล้าทำให้น้องชายข้า เป็นแผลแม้แต่นิดเดียว คนปัญญาอ่อนก็จะถูกข้ากัดยอดถันให้ขาดเช่นกัน ภายหน้าเจ้าก็จะเป็นทั้งคนบ้า และไร้ยอดถันให้บุรุษ หรือ ลูกดูดเล่น!”

ได้ยินคำนั้นชัดเจน ลู่ซินเหว่ยจึงแสร้งงอแงหนักๆ ก่อนจะฝืนอดกลั้น ใช้สองมือชักรูด ท่อนลำของเขา ราวกับเป็นของเล่นสนุก

“ฮ่าๆ ๆ ดี... ลิ้นด้วยสิ ข้ารู้ว่า เจ้าทำได้เด็กโง่ ลิ้น เอามันออกมาทำตามที่ข้าบอก”

เกลียด... หญิงสาวเกลียดคำนี้ ชมนางดีๆ ไม่ได้หรือไง ถึงยามนี้ลู่ซินเหว่ยกำลังแสร้งเล่นละครตบตาเขาก็ตามเถอะ

ถึงกระนั้น นางก็ยังไม่ได้ลงลิ้นกับดอกเห็ดหัวบานใหญ่ที่มีน้ำใสเหนียวชุ่มโชกด้านบน ฝ่ายซานเกองุ่นง่านเต็มที เขาเลยจับร่างของหญิงสาวมานั่งบนตัก มือหนึ่งกอบกุมถันขาวอวบที่เนื้อนิ่มและหอมจัด

ส่วนอีกมือใช้กัวซาหยกเปิดเปลือยกลีบสีชมพูของลู่ซินเหว่ย

หญิงสาวอยากร้องอยากกรีดร้องให้ดัง ระบายความซ่านสยิว พร้อมกัดเขาที่บังอาจล่วงเกิดลู่ซินเหว่ย อย่างไร้ยางอาย

“คนเขลา เป็นเมียโจรสลัดได้หรือไม่”

จู่ๆ เขาก็ถามคำนั้น และลู่ซินเหว่ยไม่อาจตอบ นางแค่แกล้งหัวเราะคิกคัก ราวกับคนโง่ ก่อนเอ่ยว่า

“แสบ! ถิงถิง... แสบ ปวดฉี่!”

นางเรียกตนว่า ถิงถิง ตามชื่อของสตรีที่สวมรอยเป็นอีกฝ่าย

“โอ้... มิใช่อยากถ่ายเบาหรอก ข้าคิดว่า คนเขลา คงใกล้ขึ้นสวรรค์มากกว่า”

นอกจากไม่เชื่อนางแล้ว เขายังแทงกัวซาหยก เข้าไปในกลีบเนื้อนิ่มที่มีน้ำเกาะพราวชุ่มชื่นอยู่ด้านใน

“อี้... แสบ!”

คราวนี้ ลู่ซินเหว่ยไม่ได้เล่นละคร นางแยกเขี้ยว และหมายจะกัดอีกฝ่ายให้จมเขี้ยวจริงๆ

---

สองมือหยาบกร้านของเขาเล้าโลมลู่ซินเหม่ยไม่หยุด นางไม่เคยถูกชายใดปลุกเร้าอารมณ์เช่นนี้ กระนั้นพอรู้ว่าชายหญิงมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งเช่นไร ตัวนางอายุเลยวัยปักปิ่นมาเกือบปี ฝ่ายในของวังหลวงจึงสอนหลายสิ่งให้ รวมถึงสิ่งที่เกี่ยวพันถึงการเข้าหอกับบุรุษ ทว่าสถานการณ์ยามนี้ มันโลดโผนเกินว่าที่ลู่ซินเหว่ยจะคาดคิด

อีกทั้งคนสัปดนยังบ้าตัณหา เขามิหยุดพ่นถ้อยคำน่ารังเกียจออกมา “เด็กโง่ เมื่อได้เป็นเมียโจร ชีวิตนี้ย่อมประเสริฐ โดยเฉพาะโจรสลัดนามว่า ซานเกอ”

อึดใจต่อมา หญิงสาวอยากจะเม้มริมฝีปากอดกลั้นเสียงตน เพื่อหักห้ามความรัญจวนใจ แต่เขาก็ทำเรื่องน่าเกลียดอีกจนได้ ด้วยการส่งกลัวซาที่เพิ่งเย้าหยอกกับเนื้อนิ่มฉ่ำชื้นเข้าปากนาง

“เลียสิ... อมมันด้วยยิ่งดี เจ้าจะได้ไม่ร้องโหยหวนให้ผู้อื่นอิจฉา รู้หรือไม่ บนเรือนี้เก็บเสียงไม่ค่อยได้ และถึงคลื่นจะแรง สายลมพัดผ่านตลอด แต่เสียงครวญคราง ยามเนื้อกระทบเนื้อ มันมักไม่อาจรอดพ้นหูผู้อื่น”

เขาบอกนางแล้วก็ใช้มือมือยกเอวคอดขึ้นสูง จากนั้นความอึดอัดจึงถูไถร่องสวาท

“ถิงถิง...”

ซานเกอเรียกนางเสียงทุ้มเป็นครั้งแรกกระมั้ง ซึ่งน่าฟังและชวนให้ใจหวั่นไหว แม้ชื่อดังกล่าว จะเป็นนางที่สวมรอยผู้อื่น กระนั้นเขาก็ทำให้ลู่ซินเหม่ย ตกอยู่ในห้วงความหวานล้ำ ราวกับถูกบุรุษที่รักเอาอกเอาใจ

“ไหน เรียกพี่ปู้หยาง สิ...”

เขาอยากให้นางเรียก และครางชื่อจริงตนเฉิงปู้หยาง ด้วยซานเกอ เป็นบุตรบุญธรรมของอดีตราชาโจรสลัด และนามเดิมของชายหนุ่ม คือ เฉิงปู้หยาง

ฝ่ายลู่ซินเหว่ยหัวหมุนไปหมด พอเขาสั่ง นางก็ไม่ได้อิดออด ด้วยยอมรับว่ากำลังหลงใหลต่อบุรุษที่คลั่งตัณหาผู้นี้

ซึ่งอีกฝ่ายนั้น เดี๋ยวดี เดี๋ยวร้าย และเขาก็แสดงออกว่า พึงใจต่อการตอบรับจากนาง

หน้าอกอวบสวยเด้งสู้มือใหญ่ กลีบหวานฉ่ำแฉะก็เหมือนจะดูดความใหญ่โตของเขาหายไปตลอดลำ

“อื้ม... ความบริสุทธิ์เป็นเช่นนี้”

ลู่ซินเหว่ยอับอาย แต่ซ่านสยิวใจ “อย่าได้กังวล ไม่ว่าเจ้าจะมีสมองแค่เด็กสามขวบ หรือเป็นยายแก่ร้อยกว่าปี หากข้าต้องการให้เป็นภรรยา เจ้าย่อมต้องรับหน้าที่นั้นโดยไร้การขัดขืน”

ลู่ซินเหว่ยขนลุกซู่ๆ ซึ่งนางไม่กล้าขยับบั้นท้าย และเป็นมือใหญ่ๆ ที่ช่วยจับเพื่อให้ทุกอย่างเข้าที่ กระนั้นนางก็ครางไม่เป็นภาษา ทั้งจุก คับแน่น เจือความเสียวจับใจ

“แค่หัว... เจ้าก็ทำให้ข้าแทบหลั่ง!”

ชายหนุ่มกล่าวเช่นนั้น เพราะนางบีบรัดแน่น พร้อมส่งเสียงน่ารักออดอ้อน

“พะ พะ พี่ปู้.. ถะ ถิง ถะ ถิงปวดฉี่!”

“ชู่ว์... เหลวไหล เจ้าไม่ได้อยากถ่ายเบา เชื่อข้าสิเด็กโง่”

เขาบอกนางแล้ว จึงพยายามแทรกความใหญ่โตเข้าไปลึกกว่าเดิม ยามนั้นชายหนุ่มรับรู้ได้ว่า ร่างที่นั่งทับเขา โดยหันหลังให้เกร็งจนเกินไป

“ผ่อนคลาย เจ้าต้องไม่ทำตัวแข็งเป็นหิน”

ยิ่งเขาพูดอย่างนั้น ลู่ซินเหม่ยก็ตระหนก นางไม่กล้าขยับตัวแล้ว และเรื่องนี้ไกลเกินที่นางคาดคิดไว้

ซานเกอ คือบุรุษที่ได้เชยชมนาง เขาจะเป็นสามีของลู่ซินเหว่ย องค์หญิงแห่งแคว้นอี้ !