บทที่ 39 ลบคำว่ารุ่นพี่ออกจากหัว

ดวงตาที่ชาชินกับความมืดของผมเบิกกว้าง จ้องมองคนที่เปิดประตูออกมาเขม็ง เพราะนั่นคือ ‘พี่ชมพู่!’ ร่างอวบอัดนั้นมีเพียงผ้าซิ่นกระโจมอก ส่วนผ้าเช็ดตัวนั้นถูกขมวดไว้ที่ศีรษะเพื่อซับน้ำจากการสระผม

เธอสอดส่ายสายตาเหมือนจะมองหาที่มาของเสียงเมื่อครู่ แต่เมื่อไม่เห็นอะไรจึงเอื้อมมือจับประตู พร้อมที่จะดึงปิด ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ