บทที่ 3 บทที่ 2 เงื่อนไข

ในห้องนอนแสนหวานมีหญิงสาวนอนอยู่ด้วยใบหน้าเหนื่อยล้า ร่างกายอ่อนเพลียและยิ่งโรคกระเพาะกำเริบเธอเองแทบไม่มีแรงเลย

เสียงเคาะประตูนอกห้องดังขึ้นและไม่นานก็ค่อยๆเปิดเข้ามา ใบหน้าสวยมองผู้มาใหม่ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อคุณพ่อของเธอเดินเข้ามาหา

"คุณพ่อ..."

"ไงคะลูกสาวโรคกระเพาะกำเริบอีกแล้วเหรอ พ่อบอกให้กินข้าวตรงเวลาเลือกกินหน่อยนี่กินแต่อะไรก็ไม่รู้"

"ก็หนูไม่ชอบกินผักไม่ชอบกินผลไม้นี่คะ"

เธอบ่นออกมาก่อนจะจับมือคนเป็นพ่อเอาไว้ ร่างกายของเธอไม่ได้เหมือนคนอื่น ตอนเด็กป่วยเป็นโรคหัวใจต้องได้รับการรักษาด้วยการผ่าตัดและเมื่อโตขึ้นถึงแม้จะหายดีแต่ยังต้องระวังไม่ให้กลับมาเป็นซ้ำ ร่องรอยการผ่ามีโอกาสเกิดซ้ำทุกคนถึงกลัวว่าเธอจะเป็นอะไรอีก

"พ่อว่าหนูแต่งงานกับน้องดีมั้ย มีสามีเป็นหมอดีจะตายมีคนคอยดูแลสุขภาพตลอด หนูเองไม่ค่อยแข็งแรงเดี๋ยวกระเพาะ เดี๋ยวท้องผูก บางทีก็ปวดหัวพ่อไม่อยากเห็นหนูป่วยเลยพ่ออยากอยู่กับหนูนานๆ"

คนเป็นพ่อลูบผมลูกสาวอย่างสงสาร ทุกวันนี้เขาไม่ให้เธอทำงานหนักเอาเท่าที่ไหวปล่อยให้ไปเที่ยวผ่อนคลายจะได้สุขภาพดีขึ้น แต่ดูเหมือนว่ายิ่งปล่อยยิ่งทำร้ายตัวเอง

"หนูกับฟินิกซ์เราไม่ได้รักกันค่ะ"

"ฟินิกซ์รักลูกพ่อมองออก"

"แต่หนูไม่ชอบเด็ก"

"ครั้งนี้พ่อไม่ได้จะมาพูดขอความเห็น พ่อจะให้ลูกแต่งงานกับน้องและห้ามปฏิเสธด้วย ถ้ารักพ่อทำเพื่อพ่อสักครั้งนะฟีน่า แต่งงานกับฟินิกซ์"

หญิงสาวส่ายหน้าทันทีไม่ยอมแน่ เธอจะแต่งงานกับเขาไม่ได้เราสองคนโตมาด้วยกันเป็นเหมือนพี่น้องกันไปแล้ว และเธอรู้ว่าเขารู้สึกยังไงแต่ท้ายที่สุดก็อยู่ที่ตัวของเธอที่ไม่ได้คิดเกินเลยแบบนั้น

"แต่หนูไม่..."

"หนูต้องแต่งค่ะฟีน่าพ่อสั่งแล้วเข้าใจใช่มั้ย"

"พ่อใจร้ายไม่เข้าใจหนูเลย"

หญิงสาวใบหน้างอง้ำใส่คนเป็นพ่อปล่อยมือออกก่อนจะบีบน้ำตาเรียกคะแนนความสงสารจากชายตรงหน้า ฟีฟ่ายิ้มออกมาเล็กน้อยลูบผมลูกสาวก่อนจะยิ้มออกมา

"พ่อทำทุกอย่างเพื่อหนูและพ่อเชื่อว่าเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้หนูแล้ว นอนนะคะคนดีของพ่อ"

เขาลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไปจากห้องนอนของลูกสาว ฟีน่ากำมือแน่นอย่างโกรธจัดคนที่ทำให้พ่อของเธอมาบังคับได้ก็มีแค่ผู้ชายคนเดียวเท่านั้น ไอ้หมอฟินิกซ์จอมแสบยังไงล่ะ

"นายจะเอาแบบนี้ใช่มั้ยไอ้หมอบ้า"

หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงเดินไปหยิบโทรศัพท์มากดโทรออกไปหาชายหนุ่ม เธอจะจัดการหมอนี่ขั้นเด็ดขาดจะได้เลิกยุ่งเลิกตอแยกับเธอสักที

(ว่าไงครับฟีน่าผมเพิ่งถึงบ้านเอง)

"นายไปคุยอะไรกับคุณพ่อของฉันไม่ทราบ เคยบอกว่าไงไม่รักไม่แต่งไม่เอาอะไรทั้งนั้นทำไมถึงพูดไม่รู้เรื่อง"

(แต่ผมรักฟีน่านะ)

"นายต้องเรียกฉันว่าพี่แทนตัวเองว่าน้องต่างหาก"

(ไม่อ่ะแบบนี้แหละดูเหมือนเราเท่าเทียมกันดี แต่งงานกับผมนะแล้วฟีน่าจะสบายตลอดชีวิต ผมจะเลี้ยงดูเอง)

ฟีน่าปาหมอนใส่กำแพงอย่างระบายอารมณ์ เธอด่าเขาไปก็ไม่เหมือนไม่เข้าเซลล์สมองเลยสักนิด สงสัยเธอต้องใช้วิธีอื่นและเขาจะต้องเข็ดหลาบและจำไปจนตาย

(แต่งงานกันนะผมพูดจริงไม่ได้ล้อเล่น งั้นเอาใหม่ขอเปลี่ยนเป็นขอเวลาหนึ่งปี ผมจะทำให้ฟีน่าเปลี่ยนใจมารักผมเองตกลงมั้ย)

หญิงสาวนิ่งเงียบไปอย่างลังเล หรือว่าเธอเองควรที่จะยอมตามน้ำไปและจัดการหมอนี่ทีหลัง การแต่งงานกับเธอไม่ได้สวยหรูหรอกและเขาเองจะต้องเจอฤทธิ์เดชของฟีน่าคนนี้

"ก็ได้ยอมแต่งก็ได้ แต่ว่าปีเดียวนะถ้านายทำให้ฉันรักไม่ได้ต้องยอมเลิก"

(พูดจริงเหรอ... ยอมแต่งแล้วเหรอ)

เขายิ้มออกมาอย่างดีใจไม่เคยคิดว่าจะได้ยินคำพูดนี้ออกจากปากของเธอ หรือการที่ให้คุณพ่อของเธอไปบังคับมันได้ผล

"ฟังฉันมั้ยเนี่ยบอกว่าให้เวลาหนึ่งปีไง ถ้ารักไม่ได้ต้องยอมหย่านะ"

(ตกลงตามนี้ ผมจะทำให้ฟีน่ารักผมเอง)

"ได้... ตามนี้แหละ"

เธอกดวางสายก่อนจะยิ้มมุมปากออกมาอย่างเจ้าเล่ห์ การแต่งงานกับเธอครั้งนี้บอกเลยว่านรกมีจริงแน่นอน เธอจะทำทุกอย่างที่เขาไม่ชอบจะทำทุกอย่างที่เขาเกลียด

"แล้วเรามาดูกันว่านายจะทนได้นานแค่ไหน ไอ้หมอฟินิกซ์"

ทางด้านของชายหนุ่มหลังจากวางสายเขารีบวิ่งไปหาคุณพ่อกับคุณแม่เพื่อบอกข่าวดีว่าฟีน่ายอมแต่งงานกับเขาแล้ว สองสามีภรรยามองลูกชายอย่างสงสัยอยู่ๆก็ยิ้มแก้มปริเดินเข้ามาด้วยความตกใจ

"อะไรเนี่ยฟินิกซ์มีอะไรลูก แม่ตกใจหมด"

"แม่ครับฟีน่ายอมแต่งงานกับผมแล้ว"

"จริงเหรอ... ลูกพูดจริงเหรอ"

ดาริกาแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองเพราะหนูฟีน่าปฏิเสธลูกชายเธอมาตลอดและครั้งนี้ยอมแต่งมันง่ายเกินไปจนเธอตกใจไม่น้อย

"นั่นสิ โกหกพ่อรึเปล่า"

"พูดจริงครับพ่อเราคุยกันแล้ว พรุ่งนี้พ่อช่วยไปคุยกับอาฟีฟ่าเรื่องงานแต่งงานให้หน่อยสิ ผมอยากแต่งงานแล้ว"

เขาคะยั้นคะยอให้คนเป็นพ่อรีบไปจัดการธุระด่วน หมอวีหันไปมองภรรยาอย่างขอความเห็น ดาริกายักไหล่เล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมา

"เอาสิคะพี่หมออยากได้หนูฟีน่าเป็นลูกสะใภ้อยู่แล้วนี่นา"

"ถ้ายอมแต่งเพราะรักก็ดีนะสิ ไม่ใช่ว่าเราไปบังคับอะไรพี่เค้านะ"

"ไม่ครับไม่ได้บังคับแต่ว่ามีเงื่อนไขนิดหน่อย แต่ช่างมันเถอะเอาเป็นว่าฟีน่ายอมแต่งกับผมก็พอ พรุ่งนี้พ่อรีบไปหาอาฟีฟ่าและคุยเรื่องแต่งงานเลยนะครับ พรุ่งนี้ผมจะไปเลือกแหวนให้ฟีน่า สักสิบกะรัตเป็นไงครับแม่ว่าใหญ่พอมั้ยหรือเล็กไป"

เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นสุดๆ คนเป็นแม่ถึงกับส่ายหน้าอย่างเอ็นดูลูกชายไม่คิดว่าเขาจะรักและอยากแต่งงานกับผู้หญิงคนนี้มากมายขนาดนี้

"โธ่พ่อคูณลงทุนมากสิบกะรัตเลยเหรอ"

"ผมว่ายังเล็กไปด้วยซ้ำ ฟีน่าชอบอะไรเวอร์วังครับผมอาจจะซื้อเม็ดใหญ่กว่านี้ก็ได้พรุ่งนี้ต้องไปดูก่อน"

"ให้พ่อไปคุยก่อนเถอะเราอ่ะใจเย็นก่อน ถ้าตกลงแล้วค่อยพาหนูฟีน่าไปซื้อโอเคมั้ย"

หมอฟินิกซ์นิ่งคิดสักพักก่อนจะยิ้มออกมา เขาควรจะทำตามที่คนเป็นพ่อแนะนำยิ่งเรื่องแหวนแต่งงานผู้หญิงควรเป็นคนเลือกเองก็ถูกแล้ว

"เอางั้นก็ได้ครับพ่อ"

"พรุ่งนี้ก็ไปด้วยกันคุยให้เคลียร์ ถ้าหนูฟีน่าตกลงก็ไม่มีอะไรน่าห่วง"

"ขอบคุณนะครับพ่อที่เป็นธุระให้"

เขายิ้มออกมาก่อนจะสวมกอดคนเป็นพ่อดเซนความดีใจ ไม่รู้ทำไมเขาถึงรักฟีน่าได้มากขนาดนี้ทั้งที่เธอไม่เคยทำดีกับเขาเลยสักครั้งเอาแต่ด่าเอาแต่ไล่ทุกครั้งที่เจอกัน

"เตรียมตัวล่ะพรุ่งนี้พ่อไปเช้าเลย"

"ครับพ่อ"