บทที่ 15 นี่มันอะไรกัน

แต่ยามนี้ขอมีเพียงนางอยู่ใกล้ จิตใจของเขาพลันสงบโดยมิต้องสังหารใครให้เหม็นกลิ่นคาวเลือด

ร่างสูงในอาภรณ์สีดำก้าวเท้ามาที่ห้องเล็กซึ่งอยู่ด้านข้าง ประตูที่ปิดอยู่เปิดออกอย่างแผ่วเบา แม้ในห้องไร้แสงใด ทว่ากลับขับเน้นผิวกายเนียนละเอียดที่โผล่พ้นผ้าห่มได้ชัดเจน

ซินหรานผล็อยหลับไปนานแล้ว ความหวาดกลัวที่...