บทที่ 31 ได้ยินข่าวหรือไม่

ไม่เคยคิดเลยว่า ออกจากเกาะเพลิงอัคนีแล้ว สิ่งที่นางเคยเรียนรู้ที่นั้นได้นำมาใช้ในหมู่บ้านเล็กๆ แห่งนี้ และนำพาชีวิตตัวเองให้ก้าวเดินต่อมาได้ แม้ล้มลุกคลุกคลานไปบ้าง แต่เพราะมีรอยยิ้มสดใสและมืออวบอ้วนของเฉิงเอ๋อร์ทำให้นางมีความหวังและกำลังใจ

“เด็กๆ ได้เวลากินข้าวแล้ว”

ซินหรานตะโกนออกไป เพียงครู่เดี...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ