บทที่ 19 มีแต่ระแวง

เสียงลมยามค่ำพัดผ่านต้นไม้ใหญ่หลังบ้านดังครืนครั่น สายฝนหยุดตกไปได้ไม่นานแต่กลิ่นดินชื้นยังอบอวลอยู่ทั่วอากาศ

มู่หลินนั่งข้างเตียงเล็ก ๆ ที่วางชิดผนังไม้ มือเรียวถือผ้าชุบน้ำเช็ดเหงื่อให้คนเจ็บที่หลับสนิท

ดวงหน้าเคร่งขรึมของชายแปลกหน้าดูอ่อนโยนลงในยามหลับ แสงตะเกียงส่องให้เห็นแนวกรามชัดเจนและรอยบาดเ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ