บทที่ 37 ไม่ยอมแพ้

พระอาทิตย์ลาลับขอบฟ้าไปแล้ว ท่ามกลางความมืดมิดที่กลืนกินซากปรักหักพังของค่ายทัพ เหลือเพียงเสียงลมพัดผ่านกิ่งไม้และกลิ่นคาวเลือดในอากาศ เจิงซากศพและร่องรอยการต่อสู้ยังคงเลือนรางอยู่ทั่วบริเวณ

ที่ซอกหินลึกลับหลังเนินเล็ก ๆ ร่างหนึ่งขยับช้าจนแทบไม่อาจเรียกว่าขยับได้ เหวินเหยาเฉิงบาดแผลฉกรรจ์ตามลำตัว เล...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ