บทที่ 38 งานฉลองแคว้นต้าหยาง

คืนนั้น...เป็นคืนแรกที่กระท่อมไม้กลางป่ากลับมามีเพียงเสียงความเงียบตามธรรมชาติอย่างแท้จริง ไร้ซึ่งเสียงฝีเท้าหนัก ๆ ที่ฝึกการเคลื่อนไหว ไร้เสียงบ่นในลำคอ หรือแม้แต่เสียงหัวเราะเย้ยหยันที่แฝงความมืดมน หมอหญิง ไม่ได้ลุกขึ้นจุดไฟอีกครั้ง นางเพียงนั่งอยู่บนพื้นไม้เย็นเฉียบ มองไปยังกองเถ้าที่มอดดับไปแล้ว...