บทที่ 94 ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้

ทั้งคู่ยืนกอดกันร้องไห้อยู่แบบนั้นจนไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ปากก็พร่ำขอโทษอีกฝ่ายไปตลอด เว่ยจื้อโหยวที่เดินมาตามหาคนทั้งสอง ตอนแรกก็ตกใจที่เห็นทั้งสองคนโผเข้าหากันแบบนั้น แต่พอนางคิดว่าอะไรก็เกิดขึ้นได้ ขนาดนางยังทะลุมิติมาได้เลย และการที่สองคนนี้จะจดจำอดีตชาติของตัวเองได้มันก็ไม่ใช่เรื่องแปล...