บทที่ 97 สิ่งสุดท้าย

“ผมสบายดีครับไม่เจ็บไม่ไข้ไม่ป่วย และต่อให้ผมป่วยผมก็ไม่นอนซม ยังไงเสียผมจะลุกขึ้นมายืนอีกครั้งให้ได้!”

เอกชาติกระตุกยิ้มมุมปาก จนป่านนี้ลูกน้องยังดื้อไม่หาย นายทำแค่นี้ยังน้อยไปเสียด้วยซ้ำ เป็นเขาคงไม่เอาไว้ให้เป็นเสี้ยนหนามในภายหลัง นี่แหละน่าเอาลูกเขามาเลี้ยงเอาเมี่ยงเขามาอมสุดท้ายตัวเองจะตายเอา...