บทที่ 2 บทที่ 1 รักแรกพบ
หลังจากที่ชานนท์ต่อยกับผู้ชายอีกคนที่ใส่เสื้อสีกรมท่าและเขาต่อยเข้าไปที่เบ้าตาของมันจนบวมช้ำลงไปดีดดิ้นอยู่ที่พื้นก็หยุดการกระทำเพียงเท่านั้นเพราะแค่อยากสั่งสอนไม่ได้อยากจะทำให้พวกมันได้รับอันตรายถึงชีวิต
"มึงแพ้แล้วก็ให้อยู่ส่วนของตัวเองนะ อย่าคิดจะมาลอบกัดแบบนี้อีกเพราะครั้งหน้ากูจะไม่ใจดีแบบนี้"
เขายื่นมือไปแตะมุมปากของตัวเองก่อนจะร้องซี๊ดออกมาเพราะรู้สึกเจ็บตรงมุมปาก ถึงแม้ว่าเขาจะเก่งมากแค่ไหนแต่ก็ยังมีพลาดพลั้งถูกต่อยตีเป็นเรื่องปกติ
"มึงโอเคไหมวะ"
"กูบอกแล้วว่าอย่าไปโทรเรียกมันมา แม่ง! พามันมาเจ็บตัวเดี๋ยวเฮียเจ้าของอู่ก็ด่ามันอีก"
มินทร์เอ่ยออกมาก่อนจะหันไปมองสำรวจเพื่อนซึ่งดูเหมือนว่าจะได้หลายแผลเหมือนกัน ชานนท์หันไปชี้นิ้วใส่แก๊งคู่อริซึ่งพวกมันเห็นก็สะดุ้งด้วยความตกใจก่อนจะรีบวิ่งหนีหางจุกตูด
"กูว่าพวกมึงเพลาผู้หญิงบ้างเถอะ รอบหน้ากูไม่ออกมาช่วยแล้วตีกันเองแล้วกัน"
เขาสบถออกมาเล็กน้อยก่อนจะหันไปบ่นเพื่อนอีกสองคนซึ่งพวกมันหันมามองหน้ากันก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยล้า สภาพของพวกเขาทั้งสองคนก็ไม่ได้แตกต่างจากชานนท์เท่าไหร่หรอก ก่อนหน้านี้ก็ต่อยตีกับพวกมันมาสักพัก ตามตัวมีรอยแผลเหมือนกันแต่ก็เลือกที่จะโทรเรียกเพื่อนมาเพราะคิดว่ายังไงไอ้ชานนท์มันจัดการได้อยู่แล้ว เพราะไอ้พวกแก๊งคู่อริก็สะบักสะบอมเช่นเดียวกัน อีกอย่างพวกมันเป็นคนให้เขาโทรศัพท์เรียกเพื่อนที่เหลือออกมาเพราะเมื่อคืนก็อยู่ด้วยกันครบทั้งห้าคน นี่ถ้าเกิดว่าชานนท์จัดการพวกมันไม่ได้ก็ต้องโทรเรียกอีกสองคนมาบอกเลยว่าวุ่นวายแน่นอน
"ก็ไอ้พวกเหี้ยนั่นแหละบอกให้พวกกูเรียกพวกมึงออกมาให้ครบ ดีนะมึงจัดการพวกมันได้ไม่งั้นกูได้เรียกไอ้ธีระกับไอ้พัฒน์ออกมาอีก คราวนี้แหละไอ้พวกนั้นบันเทิงแน่นอน"
"แล้วทำไมมึงไม่โทรตามไอ้เหี้ยสองตัวนั้นมาก่อน ไอ้พวกสองตัวนั้นตัวปัญหาเลยนะ เรียกกูมาโดนตีนสนุกมากมั้ง"
เขาสบถออกมาด้วยความหัวเสียก่อนจะชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังออกมาจากซอกตึก
"อย่านะ!"
"เสียงอะไรวะ"
ชานนท์ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินไปตามเสียงซึ่งดูเหมือนจะได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งกำลังร้องขอความช่วยเหลือ เขาเดินไปตามเสียงก่อนจะยกเท้าขึ้นกระทืบผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงมุมตึกพยายามที่จะยัดตัวเองเข้าไปในซอกเล็ก
"สาวน้อยออกมาสิ"
"ฮือออ ออกไปนะ! ออกไป"
สาวน้อยร่างเล็กเอามือปิดหูของตัวเองเอาไว้ก่อนจะร้องไห้ออกมาอยู่ในซอกตึก ซึ่งซอกตึกค่อนข้างแคบจึงทำให้คนตัวเล็กสามารถเข้าไปข้างในนั้นได้ แต่ถ้าเป็นผู้ชายตัวโตอย่างเช่นเขาไม่สามารถพาตัวเองเข้าไปในนั้นได้แน่นอน
"ไอ้เหี้ยมึงรังแกผู้หญิงเหรอ"
เขายกเท้าขึ้นกระทืบผู้ชายคนนั้นหลายครั้งจนมันร้องโอดครวญออกมากองอยู่ที่พื้น ยกมือไหว้ขอความเห็นใจจากเขาเพราะถ้ายังโดนกระทืบอีกสักสองสามครั้งอาจจะต้องไปนอนหยอดข้าวต้มที่โรงพยาบาลได้
"โอ๊ยเจ็บนะเว้ย พอได้แล้วอย่ากระทืบกู"
"ไสหัวไปเดี๋ยวนี้ไม่อย่างนั้นกูจะกระทืบมึงให้ตายตรงนี้แหละ"
เขายกเท้าก่อนจะเหวี่ยงเตะเข้าไปที่ท้องน้อยของมัน ผู้ชายที่นอนโอดครวญอยู่ที่พื้นงอตัวเพราะรู้สึกจุกจนพูดไม่ออก
"โอ๊ยยยยยย"
เขาใช้เท้าเขี่ยตัวของผู้ชายคนนั้นให้ออกห่างจากซอกตึก ก่อนจะเดินเข้าไปยืนอยู่ตรงซอกจากนั้นก็ยื่นมือไปหาเด็กผู้หญิงคนนึงที่ร้องไห้อยู่ข้างในนั้นดูน่าสงสาร
"ออกมาเถอะปลอดภัยแล้ว"
หญิงสาวลืมตาขึ้นเห็นใบหน้าของผู้ชายคนหนึ่งดูใจดีจ้องมองมาทางเธอแถมยังส่งมือมาให้แต่ก็ยังรู้สึกกลัวไม่กล้าที่จะออกไป
"ฮึก! ออกไปนะ"
"ไม่ต้องกลัวพี่ไม่ทำอะไรหรอก ออกมาสิ"
เขาเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มดูอบอุ่นจึงทำให้หญิงสาวไว้ใจยอมที่จะยื่นมือไปจับมือของเขาเอาไว้ จากนั้นก็ค่อย ๆ พาตัวเองออกมาจากซอกหลืบมุมตึก และเมื่อเธอออกมาได้ก็หันไปเห็นผู้ชายที่พยายามลวนลามเธอก็สะดุ้งด้วยความตกใจ กระโดดกอดผู้ชายใจดีที่ยืนอยู่ตรงหน้าก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยความสั่นกลัว
"ช่วยหนูด้วยค่ะมันจะลวนลามหนู! ฮึก"
เขายื่นมือไปแตะไหล่ของเธอเอาไว้ก่อนจะโอบกอดหญิงสาวเอาไว้ด้วยความอ่อนโยน ดูจากชุดแล้วน่าจะเรียนมัธยมอยู่ และโรงเรียนที่เธอเรียนน่าจะเป็นโรงเรียนเอกชนชื่อดังแสดงว่าน่าจะเป็นลูกคนรวยมีฐานะ
"ไม่เป็นไรปลอดภัยแล้ว เฮ้ยพวกมึงจับไอ้นี่ส่งตำรวจที ถ้าปล่อยมันไปเดี๋ยวก็ไปคุกคามคนอื่นอีก ให้มันไปนอนเล่นในคุกดีกว่า"
"ยะ...อย่า อย่านะเว้ย"
"มานี่เลยใครสั่งใครสอนให้มึงรังแกผู้หญิง ไอ้ควาย!"
พีรและมินทร์ช่วยกันหิ้วปีกไอ้ผู้ชายบ้ากามให้ลุกขึ้นก่อนจะพาไปส่งตำรวจที่สถานีตำรวจซึ่งอยู่ไม่ห่างจากที่นี่มากนัก ดูเอาเถอะขนาดสถานีตำรวจอยู่ไม่ไกลพวกเขาก็ยังกล้าที่จะมีเรื่องกันโดยไม่เกรงกลัวกฎหมาย ชาวบ้านแถวนี้เอือมระอาเต็มทน ทั้งแข่งรถ ต่อยตีกัน ไหนจะรวมกลุ่มกันเป็นฝูง ตำรวจเจอที่ไหนขับไล่ที่นั่น
"เป็นยังไงบ้างรู้สึกดีขึ้นไหม"
"หนูกลัวค่ะ"
หญิงสาวเงยออกมาก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองสบตากับชายหนุ่ม เขาเป็นผู้ชายที่ดูอบอุ่นมากและเมื่อเธออยู่ด้วยรู้สึกปลอดภัยไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
"ไม่ต้องกลัวหรอกให้เพื่อนพาไปส่งตำรวจแล้ว ว่าแต่บ้านอยู่ที่ไหนล่ะเดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"บ้านหนูอยู่ที่... เอ่อที่หน้าพี่มีแผล งั้นเดี๋ยวหนูทำแผลให้ดีไหมคะเป็นการตอบแทนที่พี่ช่วยหนูเมื่อกี้"
เธอชี้นิ้วไปตรงมุมปากของเขาซึ่งดูเหมือนว่าจะมีรอยแผลเหมือนถูกต่อยมา แต่ชานนท์เองร่างกายมีรอยฟกช้ำเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว แผลแค่นี้ไม่ได้ทำให้เขาเจ็บตัวมากนักหรอก
"ไม่เป็นอะไรหรอกช่างมันเถอะแผลแค่นี้เอง"
"ไม่ได้นะคะถ้าปล่อยไว้เดี๋ยวมันจะอักเสบ งั้นไปที่บ้านหนูไหมคะเดี๋ยวทำแผลให้"
"ไม่ดีกว่า..."
เขากำลังจะปฏิเสธแต่เมื่อเห็นแววตาสั่นระริกของเธอเหมือนจะร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ก็ทำให้เขารู้สึกใจอ่อนก่อนจะถอนหายใจออกมา
"งั้นไปที่อู่ซ่อมรถก็แล้วกัน อยู่ไม่ไกลจากตลาดมากนักหรอก ตรงนั้นมีกล่องปฐมพยาบาลอยู่"
แล้วเมื่อหญิงสาวได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มกว้างออกมาทันทีก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงตกลง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เจอกับเขาและรู้สึกหัวใจเต้นรัวอย่างประหลาด
หรือว่ามันคือ รักแรกพบ กันนะ...
"ก็ได้ค่ะ"
