ห้า
“ได้โปรดเถอะดิเอโก ปล่อยฉันไป” ฉันร้องออกมาอีกครั้ง ทั้งที่รู้ดีอยู่แก่ใจว่าเขาไม่เคยฟัง
ดวงตาของดิเอโกจ้องมองฉันขณะที่เขายืนอยู่ตรงหน้าในห้องผู้ป่วยของโรงพยาบาล การมีอยู่ของเขาช่างน่าอึดอัดและบาดลึกในเวลาเดียวกันกับที่ความทรงจำในอดีตพรั่งพรูเข้ามาในหัว
ฉันพยายามดิ้นให้หลุดจากพันธนาการอันแข็งแกร่งนี้แต่ก็ไม่เป็นผล ฉันพยายามถอยหลังแต่ขากลับรู้สึกเหมือนถูกตรึงอยู่กับที่
“เธอยังสวยกว่าที่ฉันจำได้เสียอีกนะโซเฟีย” ดิเอโกพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำทรงเสน่ห์
หัวใจฉันเต้นรัวเมื่อเขาพูด “ดิเอโก ได้โปรด... อย่ามายุ่งกับฉันเลย”
แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ยอมปล่อยฉันไป ความคิดเกี่ยวกับประสบการณ์ตอนที่ฉันเป็นตัวประกันของอัลฟ่าดิเอโกหวนกลับมาครอบงำฉันทันทีที่เห็นหน้าเขา
นี่มันสี่ปีบ้าๆ แล้วนะ ฉันหนีออกมาได้และภาวนาว่าจะไม่มีอะไรทำให้ต้องมาเจอปีศาจตนนี้อีก แต่เขาก็มาอยู่ที่นี่... เขาหาฉันเจออีกครั้งจนได้
‘เขาหาฉันเจอได้ยังไง ฝูงของเขาอยู่ห่างจากที่นี่ไปตั้งหลายไมล์ หรือว่ามีใครบางคนแถวนี้ให้ข้อมูลฉันกับเขา’ ฉันคิดในใจ
สี่ปีบ้าๆ... นั่นคือระยะเวลาที่ฉันไม่ได้เจอดิเอโก สี่ปีนับตั้งแต่เขาทำลายโลกทั้งใบของฉัน... ตั้งแต่เขาทำลายฉันจนยับเยิน... ตั้งแต่เขาพรากพรหมจรรย์ของฉันไป
และตอนนี้ เขาก็ยืนอยู่ตรงนี้ ดูหล่อเหลาทำลายล้างเหมือนเคย สายตาคมกริบของเขายังคงทำให้ฉันสั่นสะท้านไปทั้งตัว
เขากล้าดียังไงมาปรากฏตัวตอนนี้ หลังจากเวลาผ่านไปนานขนาดนี้ หลังจากทุกสิ่งที่เขาทำกับฉัน
ในหัวของฉันเต็มไปด้วยคำถาม เขาต้องการอะไร ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่
ดวงตาของดิเอโกจ้องลึกเข้ามาในตาฉัน แววตาของเขาลุกโชนด้วยความเจ็บปวดสิ้นหวัง ฉันรู้สึกเหมือนเขารู้ทุกความคิดของฉัน
ฉันคิดว่าฉันก้าวต่อไปได้แล้ว แต่เพียงแค่ได้เห็นหน้าดิเอโก ทุกอย่างก็พรั่งพรูเข้ามาอีกครั้งราวกับเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
ความทรงจำ ความเจ็บปวด ความกลัว... ทั้งหมดนั้นยังคงอยู่ใต้ผิวหนัง รอคอยโอกาสที่จะปะทุขึ้นมา
ฉันจะไม่ยอมให้เขาทำเรื่องพวกนั้นกับฉันอีกแล้ว ฉันบอกตัวเอง ฉันจะไม่ยอมให้เขาทำลายฉันอีกเป็นครั้งที่สอง แต่การได้เห็นเขาอีกครั้งกลับปลุกส่วนลึกในตัวฉันที่คิดว่าตายไปนานแล้วให้ตื่นขึ้น... ส่วนที่ยังคงโหยหาสัมผัสของเขา... ความหลงใหลอย่างบ้าคลั่งของเขา
“ไม่” ฉันร้องลั่นในใจ “ฉันจะไม่กลับไปเดินบนเส้นทางนั้นอีก”
เสียงของดิเอโกทำลายความเงียบลง “โซเฟีย” เขาเรียก
หัวใจฉันเต้นผิดจังหวะ น้ำเสียงทุ้มลึกลับของเขาส่งความเย็นเยียบไปทั่วสันหลัง
ดิเอโกจ้องมองฉัน “สี่ปีแห่งความโหยหาโซเฟีย สี่ปีแห่งความปรารถนา สี่ปีแห่งคำถาม... แห่งการฝันถึงเธอ ถูกทรมานด้วยความคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอและการตั้งท้องบ้าๆ นั่น...”
“ฉันปล่อยเธอไปไม่ได้โซเฟีย ไม่ใช่ตอนนี้ และจะไม่มีวัน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำอย่างคุกคาม
แววตาของฉันวาวโรจน์ขึ้นอย่างป้องกันตัว แต่ลึกลงไปกว่านั้นคือความกลัว... ความเปราะบาง “ได้โปรด...” ฉันกระซิบ เสียงสั่นเทา “ปล่อยฉันไปเถอะ”
เสียงหัวเราะของดิเอโกดังก้องไปทั่วห้องขณะที่เขาเอื้อมมือมาไล้ปลายนิ้วไปตามแนวกรามของฉัน “เธอคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆ งั้นเหรอ เธอยังเป็นของฉันโซเฟีย”
“ไม่ ฉันไม่ใช่” ฉันกระซิบ พยายามจะสะบัดตัวออกแต่ดิเอโกกลับบีบแน่นขึ้น
ดวงตาของเขาวาวโรจน์ด้วยความปรารถนา “กลิ่นของเธอ เสียงของเธอ สัมผัสของเธอ รสชาติของเธอ... ทุกอย่างยังคงสลักลึกอยู่ในความทรงจำของฉัน” เขาพูด
ผิวของฉันชาวาบด้วยความรู้สึกไม่สบายใจ ‘นั่นแหละ ความทรงจำ... ความทรงจำพวกนั้นคือสิ่งที่ฉันไม่อยากจะจำ ความทรงจำที่สร้างบาดแผลให้ฉันมาตลอดสี่ปีบ้าๆ’ ฉันคิด
เขามองลึกเข้ามาในดวงตาของฉันราวกับได้ยินความคิด แววตาของเขาลุกโชนด้วยความรุนแรง “เธอยังถูกความทรงจำพวกนั้นหลอกหลอนอยู่ใช่ไหม” ดิเอโกถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำแต่อ่อนโยน
ฉันพยายามจะหลบตาแต่ดิเอโกกลับบีบแขนฉันแน่นขึ้น “อย่าปฏิเสธเลยโซเฟีย ฉันเห็นมันในแววตาของเธอ”
หัวใจฉันเต้นระรัว ฉันพยายามสลัดเขาออก “ปล่อยฉันนะดิเอโก”
แต่ดิเอโกกลับยิ่งจับแน่นขึ้น “ไม่ จนกว่าเธอจะฟังฉัน” เขาพูด
ประตูห้องผู้ป่วยเปิดออก และพยาบาลคนหนึ่งก็เดินเข้ามา “มีอะไรหรือเปล่าคะ” เธอถาม สายตาจับจ้องอยู่ที่มือของดิเอโกซึ่งกำแขนฉันไว้
รอยยิ้มของดิเอโกทำให้พยาบาลเคลิบเคลิ้ม “แค่คุยกันเรื่องในครอบครัวน่ะครับ” เขาตอบ
พยาบาลพยักหน้าแล้วรีบเดินออกไป ทิ้งให้เราอยู่กันตามลำพังอีกครั้ง ดิเอโกหันกลับมาสนใจฉัน
“ได้โปรดอย่ามายุ่งกับฉันเลยดิเอโก” ฉันอ้อนวอนอีกครั้ง ทั้งที่รู้ดีว่าเขาจะไม่ฟัง
แทนที่จะฟังคำขอร้องของฉันสักครั้ง ความตั้งใจของดิเอโกกลับยิ่งแน่วแน่ขึ้น “ฉันอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอหลังจากที่เธอจากไปโซเฟีย เธอไปที่ไหน ไปเจอใคร ใครช่วยเธอหนี”
ฉันพยายามผลักเขาออกไป แต่พละกำลังของดิเอโกก็เหนือกว่าฉันมาก ทำให้ฉันรู้สึกสิ้นหวัง “คุณไม่มีสิทธิ์มาถามคำถามพวกนี้กับฉัน ดิเอโก” ฉันตวาดทั้งที่ตัวสั่น
ใบหน้าของดิเอโกอยู่ห่างจากฉันแค่ไม่กี่นิ้ว ลมหายใจของเขารวยรินอยู่บนผิวของฉัน "ฉันมีสิทธิ์ทุกอย่าง โซเฟีย เธอเป็นแม่ของลูกๆ ของฉัน" เขาถ่มคำพูดออกมา
หัวใจฉันกระตุกวูบเมื่อได้ยินคำว่า “ลูกๆ ของฉัน”
ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าหนีออกมาก่อนที่คนของอัลฟ่าดิเอโกจะมาถึงโรงพยาบาลเมื่อสี่ปีก่อน แล้วเขารู้เรื่องลูกๆ ของฉันได้ยังไง เขาได้ข้อมูลมาจากหมอเหรอ คำถามถาโถมเข้าใส่ฉัน
"ลูกๆ ของฉันอยู่ที่ไหน" เขาเค้นเสียงถาม
ความกลัวของฉันพุ่งสูงขึ้น "แกจะไม่มีวันเอาพวกเขาไปจากฉันได้ ดิเอโก" ฉันพูดเสียงสั่น ฉันทนไม่ได้ที่จะเห็นลูกๆ อยู่กับดิเอโก
ดวงตาของดิเอโกอ่อนลง "ฉันไม่ทำร้ายพวกเขาหรอกน่า ฉันสัญญา ฉันแค่อยากรู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหนและเป็นยังไงบ้างตลอดหลายปีที่ผ่านมา"
ฉันจ้องเขา "คุณจะไม่มีวันได้สิทธิ์เลี้ยงดู ดิเอโก"
รอยยิ้มลึกลับของดิเอโกส่งความรู้สึกเสียวสันหลังวาบให้ฉัน "เดี๋ยวเราก็ได้เห็นกัน" เขาพูด น้ำเสียงของเขาคุกคามเข้ามาถึงข้างใน
ทันทีที่ริมฝีปากของดิเอโกสัมผัสกับริมฝีปากของฉัน ฉันรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่าน ไม่ ฉันปฏิเสธที่จะยอมแพ้
"หยุดนะ" ฉันกระซิบ พลางผลักเขาออกไป
ดวงตาของดิเอโกหรี่ลง "เธอยังรู้สึกอยู่ใช่ไหม ความเชื่อมโยงระหว่างเราน่ะ โซเฟีย"
ฉันส่ายหน้า "ไม่ ดิเอโก มันไม่มีอะไรที่เรียกว่าความเชื่อมโยงระหว่างเราทั้งนั้น" ฉันตอบ
แต่สายตาของดิเอโกมองทะลุเข้ามาในตัวฉัน "อย่าโกหกเลย โซเฟีย ฉันได้กลิ่นความปรารถนาของเธอ ความโหยหาในสัมผัสของฉัน"
ใบหน้าฉันร้อนผ่าวด้วยความอับอาย ทำไมเขายังมีอิทธิพลกับฉันได้ขนาดนี้ หลังจากพยายามมาหลายปีที่จะทำให้ชีวิตกลับมาเข้ารูปเข้ารอยหลังจากการทารุณกรรมอย่างเลือดเย็นของดิเอโก ฉันก็ยังรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยที่ได้เจอเขาพอๆ กับที่รู้สึกหวาดกลัว
เสียงของดิเอโกแผ่วลงเป็นกระซิบราวกับได้ยินความคิดของฉัน "ฉันจะทำให้เธอกลับมาเป็นของฉันอีกครั้ง โซเฟีย จำคำพูดของฉันไว้"
ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูและพยาบาลชายคนหนึ่งเดินเข้ามา "โซเฟีย เกิดอะไรขึ้นครับที่นี่" เขาถาม สายตาจับจ้องไปยังมือของดิเอโกที่จับฉันอยู่
ดิเอโกปล่อยฉัน สายตาของเขายังคงจับจ้องไปที่พยาบาลชาย "แค่คุยกับพยาบาลโซเฟียน่ะ" เขาพูด
ดวงตาของเขาหรี่ลง "คุณต้องไปเดี๋ยวนี้เลยครับ" เขาบอกดิเอโก
รอยยิ้มของดิเอโกทำให้ฉันเสียวสันหลังวาบ "เรื่องนี้ยังไม่จบ โซเฟีย" เขาตวาด
พูดจบเขาก็หันหลังแล้วเดินจากไป ทิ้งให้ฉันกับพยาบาลชายอยู่กันตามลำพังในห้องพักผู้ป่วย
"คุณโอเคไหมครับ" เขาถามด้วยแววตาเป็นห่วง
ฉันพยักหน้า ทั้งที่ยังตัวสั่น "ค่ะ" ฉันตอบขณะมองเขาเดินจากไป
คำพูดทิ้งท้ายของดิเอโกยังคงก้องอยู่ในใจฉัน: "เรื่องนี้ยังไม่จบ โซเฟีย"
ฉันยืนตัวแข็งทื่อ หัวใจเต้นรัวขณะที่คำพูดของเขายังคงดังก้องซ้ำไปซ้ำมา ทำไมเขายังมีอิทธิพลกับฉันได้ขนาดนี้
เมื่อตั้งสติได้ ฉันก็เดินไปที่ประตูแล้วพิงมันไว้ด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง
"ตั้งสติหน่อยสิ โซเฟีย" ฉันกระซิบกับตัวเอง
แต่กลิ่นของดิเอโกยังคงอ้อยอิ่ง หยอกเย้าประสาทสัมผัสของฉัน ฉันรู้สึกทั้งโล่งใจและหงุดหงิดระคนกันไป
ให้ตายสิ ทำไมเขาต้องกลับมาตอนนี้ด้วย ทำไมเขาต้องมาปลุกปั่นอารมณ์ที่ลืมไปแล้วพวกนี้ให้กลับขึ้นมาอีก
"ออกไปจากหัวฉันซะที ดิเอโก" ฉันกระซิบกับตัวเอง
แต่คำพูดของเขายังคงติดอยู่ "เรื่องนี้ยังไม่จบ โซเฟีย"
ฉันส่ายหัวอย่างหงุดหงิด เขาต้องการอะไรจากฉันกันแน่ ทำไมเขาไม่ปล่อยฉันไปเสียที
ฉันพยายามอย่างหนักที่จะลบเลือนความทรงจำอันเจ็บปวดเหล่านี้ แต่การได้เห็นหน้าดิเอโกกลับปลุกมันขึ้นมาทั้งหมด
ฉันพยายามปัดเป่าสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น แต่ข้างในใจฉันกลับยุ่งเหยิงไปหมด การปรากฏตัวอีกครั้งของดิเอโกได้ปลุกส่วนหนึ่งในตัวฉันที่คิดว่าตายไปนานแล้วให้ตื่นขึ้น
"ทำไมต้องเป็นตอนนี้" ฉันสงสัย "ทำไมต้องเป็นหลังจากผ่านมาหลายปีขนาดนี้"
ความทรงจำหลั่งไหลเข้ามาในหัว ทั้งสัมผัสของดิเอโก จูบของเขา ความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของของเขา การทารุณกรรมของเขา
"ไม่" ฉันบอกตัวเองอย่างหนักแน่น "ฉันจะไม่กลับไปเดินบนเส้นทางนั้นอีก"
แต่ดวงตาของดิเอโก รอยยิ้มของเขา คำพูดของเขา… ทุกอย่างตามหลอกหลอนฉัน กักขังฉันไว้เป็นตัวประกัน และฉันก็ไม่สามารถหลุดพ้นออกมาได้
ทันใดนั้นโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้น ฉันจึงรับสาย "ฮัลโหล วันนี้เป็นไงบ้าง" ลีออนถาม เสียงของเขาเป็นเหมือนสิ่งที่ดึงสติ ปลุกฉันให้ตื่นจากภวังค์ความคิด
ฉันลังเล ไม่แน่ใจว่าควรจะเปิดเผยแค่ไหน "น่าสนใจดี" ฉันตอบ
น้ำเสียงของลีออนจริงจังขึ้นเมื่อสังเกตเห็นความไม่สบายใจในน้ำเสียงของฉัน "เกิดอะไรขึ้น"
"ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอก ฉันแค่เครียดเรื่องงานน่ะ" ฉันพูดกลบเกลื่อนสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น
"เอาล่ะที่รัก อย่าหักโหมนักเลยนะ ทุกอย่างจะโอเค" เขาพูด
"ฉันก็หวังว่าอย่างนั้น" ฉันตอบ
“แล้วเจอกันที่บ้านนะ" เขาพูดแล้ววางสายไป
คำพูดปลอบใจของลีออนช่วยให้ฉันสงบลงได้ แต่ฉันก็สลัดความรู้สึกที่ว่าการปรากฏตัวอีกครั้งของดิเอโกได้จุดชนวนปฏิกิริยาลูกโซ่ที่จะเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่างไปไม่ได้เลย
