บทที่ 109: มรดก

“หยุดนะ” ดวงตาของเอเดนสาดประกายแสงสีทองเจิดจ้าดุจดวงอาทิตย์

อากาศสั่นสะท้าน ลอเรลสัมผัสได้ถึงบางสิ่งที่ไหวระริกในอากาศ นายพลและเหล่าแวมไพร์ที่กำลังจะเข้าโจมตีเขาหยุดนิ่งแข็งทื่อ

“ฆ่ากันเองซะ” เขาแค่นเสียงหยัน ดวงตาเปล่งประกายวาบอีกครั้ง “อย่างทรมาน”

นายพลหันไปเป็นคนแรก ฟาดฟันชายที่อยู่ข้างกายตน แวมไ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ