บทที่ 7 บทที่ 6 ยอมรับข้อตกลง

วชิเดินตามมาพร้อมกับเพื่อนสนิทอีกคน และเมื่อมาถึงที่โต๊ะ VIP เขาก็นั่งลงก่อนจะยกไวน์ขึ้นดื่มจนหมดแก้ว

"แล้วน้องแสนซนละคะพี่วชิ"

"กลับไปแล้ว"

"อ่าวเหรอคะ... ว่าแต่มีนารู้สึกง่วงค่ะขอไปนอนพักที่ห้องนอนพี่วชินะ"

หญิงสาวเอ่ยออกมาเสียงเหนื่อยก่อนจะเอามือปิดปากตัวเองบิดตัวไปมาอย่างขี้เกียจ วชิที่เพิ่งรู้ตัวว่าแสนซนนอนอยู่ในห้องของเขาก็รีบร้องห้ามทันทีเพราะไม่งั้นเจอกันแน่นอน

"ดะ...เดี๋ยวคือว่าที่ห้อง"

"คะ... ห้องมีอะไรเหรอ"

"คือว่า..."

เขาหันไปขอความช่วยเหลือจากเสือเพื่อนรักเพราะเขารู้ดีว่าในตอนนี้ยังไม่สามารถให้มีนาไปนอนที่นั่นได้ และปกติน้องชอบไปนอนพักอยู่แล้ว รายนี้ชอบนอนเร็วและห้องนอนของเขาเป็นที่พักผ่อนของเธออย่างดีที่สุด

"พี่ไปส่งกลับบ้านแล้วกัน จะกลับพอดี"

"อ่าวไอ้เสือมึงจะไปไหน"

"มีงานเช้าวะต้องกลับไปนอนแล้ว เดี๋ยวกูไปส่งมีนาเองพวกมึงสนุกกันเถอะ"

พูดจบเขาก็ลุกขึ้นยืนก่อนจะส่งมือไปให้หญิงสาว มีนายิ้มแก้มแทบจะแตกอยู่แล้วรีบลุกขึ้นไปกอดแขนชายหนุ่มเอาไว้ก่อนจะเดินออกไปพร้อมกัน และแน่นอนว่าคืนนี้เขาไม่ได้ออกจากคอนโดของเธอแน่นอน

"ไอ้มาร์คมึงนอนที่ไหนวันนี้"

"คอนโดไง"

"นึกว่ากลับบ้าน"

"ไม่กูมีเรียนเช้า เดี๋ยวก็กลับแล้ววันนี้อยู่ได้ไม่นานหรอกช่วงนี้ปวดคอวะไม่รู้เป็นอะไร"

เขาเอ่ยออกมาก่อนจะลูบต้นคอตัวเองอย่างรู้สึกแปลก ช่วงหลังเจ็บบ่อยมากและเขาเองก็ไปพบคุณหมอมาแล้วแต่ก็ไม่ตรวจเจออะไร

"หาหมอดิ"

สองแฝดเอ่ยทักก่อนจะขยับคอเสื้อของเพื่อนอย่างสำรวจ ก็ไม่ได้ทีร่องรอยอะไรเลยแต่แปลกที่เพื่อปวดคอแบบนั้น

"หาแล้วหมอบอกไม่เป็นอะไรปกติดี"

"งั้นก็ไปหาหมอผี บางทีผีอาจจะขี่คออยู่"

"ไอ้สัส...! มึงนี่มัน..."

มาร์คยกเท้าขึ้นถีบเพื่อนอย่างหมั่นไส้ ธเนศหัวเราะออกมาขำขันก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มไม่แซวมันอีก พอจะรู้ว่าไอ้คนนี้มันไม่เชื่อเรื่องพวกนี้และเขาเองก็ไม่ได้มีความเชื่อเหมือนกันก็เลยไม่ได้คิดไปถึงตรงนั้นหรอก

"ไร้สาระพวกมึงอ่ะ ป่ะแยกย้ายเหอะกูอยากนอนแล้วอ่ะ"

วชิยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มจนหมดก่อนจะวางลงและลุกขึ้นยืนดึงคอเสื้อเพื่อนรักแต่ละคนให้ลุกขึ้นก่อนจะไล่ทางอ้อม จริงๆเขาแค่ไม่อยากให้แสนซนรอนานเดี๋ยวจะสบายเกินไป รับเงินไปตั้งสามหมื่นบาทก็ต้องทำงานให้คุ้มหน่อย

"ซุกเด็กป่าววะทำไมไล่พวกกู"

"ซุกอะไรล่ะกูง่วง เดี๋ยวดึกๆกูต้องตื่นมาดูร้านอีกเข้าใจป่ะ"

ทั้งสามคนเหลือบสายตามองอย่างระแวงแต่ก็ไม่อยากถามให้มากความจึงเลือกที่จะเงียบและชวนกันกลับออกไป และเมื่อเพื่อนของเขาออกไปจนหมดวชิก็รีบกลับขึ้นไปที่ห้องนอนของตัวเองเคาะประตูหน้าห้องยืนรออยู่สักพักใหญ่แสนซนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จก็แง้มประตูออกมา

"พี่สุดหล่อ"

"ทำไมใส่ชุดคลุม"

เขาดันตัวหญิงสาวเข้าไปข้างในก่อนจะมองสำรวจร่างกายของหญิงสาวทั่วตัว ใบหน้าสวยมองเขาตาใสแป๋วรู้สึกแปลกใจที่ถูกเขามองแบบนั้น

"มีอะไรรึเปล่าคะ"

"เปล่าก็แค่สงสัยว่าทำไมถึงใส่ชุดคลุม อาบน้ำเพิ่งเสร็จเหรอไง"

"ใช่ค่ะ แล้วพี่คุยกับเพื่อนเสร็จแล้วเหรอ"

เขาพยักหน้าเล็กน้อยมองหญิงสาวที่ตอนนี้กำลังสะบัดผมอยู่ตรงหน้า ชุดคลุมหลุดรุ่ยเผยให้เห็นเนินอกขาวสว่างล่อตาล่อใจให้เขาเชยชมเสียเหลือเกิน

"อ่อยเหรอ..."

"ใจเย็นสิคะ... แสนซนยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ"

"แต่พี่อยากแล้วนะสิ"

พูดจบเขาก็อุ้มหญิงสาวไปวางไว้บนโต๊ะหน้ากระจก ปัดทุกอย่างลงจากโต๊ะก่อนจะปลดเชือกชุดคลุมของเธอออกเผยให้เห็นเรือนร่างสวยงามแทบทั้งตัว เขาเลื่อนใบหน้าไปสัมผัสกับเนินอกดูดเม้มระรัวลิ้นร้อนใส่เม็ดทับทิมสวยก่อนจะใช้นิ้วเรียวถูไถร่องสยิวอย่างหยอกล้อ

"อ๊ะ... พะ...พี่สุดหล่อห้ามทำค่ะ"

"ทำไมเสียวเหรอไง เดี๋ยวจะทำให้เสียวกว่านี้อีก"

ชายหนุ่มยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อยก่อนจะกางขาหญิงสาวแยกออกจากกัน มือเล็กทั้งสองข้างวางอยู่บนโต๊ะก้มมองชายหนุ่มแอบสงสัยว่าเขากำลังคิดที่จะทำอะไรกันแน่

"พี่สุดหล่อจะทำอะไรคะ..."

ใบหน้าสวยเริ่มตื่นกลัวเอ่ยออกมาเสียงสั่น ชายหนุ่มก้มตัวลงต่ำใบหน้าขยับเข้ามาแนบชิดก่อนจะใช้ลิ้นสากค่อยๆโลมเลียร่องสาวเพื่อเร้าอารมณ์ ลิ้นกระดกรัวเร็วสาดใส่จนหญิงสาวถึงกับอารมณ์พลุ่งพล่าน ครางประท้วงชายตรงหน้าอย่างขอให้หยุด

"อ๊ะ..."

มือเล็กย้ายออกจากโต๊ะจับเส้นผมของชายหนุ่มเอาไว้แน่นก่อนจะบีบขย้ำพยายามดันใบหน้าหล่อเหลาให้ออกห่างเพราะไม่อย่างนั้นเธออาจะหลอมละลายลงไปเสียตรงนี้

และเมื่อเขากลั่นแกล้งเธอจนพอใจ ร่องสาวเริ่มแฉะเยิ้มก็ยกยิ้มมุมปากออกมาอย่างพอใจ ใบหน้าสวยสั่นระริกกับสัมผัสที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนในชีวิตมองหน้าชายหนุ่มด้วยใบหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอาย

"พี่วชิทำอะไรคะ"

"เล้าโลมไง ชอบมั้ยล่ะหืม"

เขาแทรกตัวเข้ามาใจกลางระหว่างขาก่อนจะโอบเอวหญิงสาวสอดมือเข้าไปบีบเค้นสะโพกอวบเล่นอย่างเพลินมือ

"แต่ว่าไม่อยู่ในข้อตกลงนะคะ"

"ก็เหมาไงจะทำอะไรก็ได้"

"แต่ว่าแบบนี้พี่ยังไม่เคยทำค่ะ ถ้ายังไม่เคยทำมาก่อนต้องจ่ายเพิ่มนะคะ"

หญิงสาวร้องทักท้วงในลำคอเพราะถูกเขาจูบปิดริมฝีปากก่อนจะจบประโยค ความพูดเยอะแถมยังหน้าเงินเรียกร้องทุกอย่างทำให้เขาหมั่นไส้อยากจะจูบสั่งสอนจนยอมหยุดพูดสักที

"ทำไมงกขนาดนี้ร้อนเงินเหรอไงคิดเล็กคิดน้อยเอาทุกดอก ทำไมหนี้เยอะเหรอ"

"ไม่ค่ะแต่ว่าหนูต้องใช้เงิน ไหนจะค่าเทอม ค่ากิน ค่าห้อง ค่าใช้จ่ายส่วนตัว แต่ถ้าพี่สุดหล่อจะรับผิดชอบทุกอย่างแสนซนก็รับพิจารณานะคะ"

เธอเสนอทางเลือกให้เขาเพราะถ้าจ่ายให้เธอทุกอย่างและเลี้ยงดูอย่างดีบางทีเธออาจจะยอมรับข้อเสนอนั้นได้

"แล้วพี่จะได้อะไร"

"ได้แสนซนไงคะหรือพี่คิดว่ามันไม่คุ้มล่ะ"

เธอจ้องหน้าชายหนุ่มอย่างต่อรอง มันเป็นวิธีเดียวที่เธอจะอยู่สุขสบายและสามารถโฟกัสแค่เรื่องเรียนอย่างเดียวเท่านั้น

"หึ... ค่าตัวแพงเหลือเกินนะเรียกร้องนั่นนี่ไม่หยุด"

"ก็แล้วแต่นะคะเพราะแสนซนมีเสี่ยสายเปย์พร้อมดูแลตั้งหลายคน และถ้าวันหนึ่งแสนซนยอมให้คนอื่นเลี้ยงดูพี่จะมาจ่ายเหมาแบบนี้ไม่ได้แล้วนะ"

วชินิ่งเงียบไปอย่างใช้ความคิด ตอนแรกเขาแค่คิดว่าจะเอาจนกว่าจะเบื่อแต่พอมาถึงวันนี้เขาคิดว่าตัวเองน่าจะต้องกินยาวแน่นอนเพราะเขาหลงไหลในความเป็นเธอแทบทุกส่วน สวยไปทั้งตัวและถ้าต้องมีอะไรกับเธอโดยที่เธอสามารถไปเอากับคนอื่นได้ด้วยเขาคิดว่ามันไม่ค่อยดีเท่าไหร่

"ตกลง... พี่จะรับผิดชอบค่าใช้จ่ายทุกอย่างให้ทั้งหมดทุกเดือน และให้เงินเดือนเดือนละสามหมื่นบาท"

"น้อยจังสามหมื่นเอง ทั้งเดือนเลยนะตัวหนูช้ำหมดสิคะ พี่ก็กินดุด้วยสิ"

เธอร้องทักท้วงออกมาก่อนจะตาโตเมื่อเขาขยับตัวไปเปิดกระเป๋าเทลงบนโต๊ะ และสายตาคู่สวยบังเอิญไปเห็นแบล็คการ์ดที่หล่นลงมา เขาหยิบขึ้นมาก่อนจะชะงักเมื่อได้ยินเสียงออดอ้อนดังขึ้น

"แบล็คการ์ดในมือพี่สวยดีนะคะสนใจอยากจ่ายแบบเหมามั้ยล่ะ ใบนั้นใบเดียวหนูพร้อมขึ้นเตียง..."

"แบล็คการ์ดเลยเหรอแม่คุณ ค่าตัวระดับนักแสดงฮอลลีวูดเหรอถึงเสนอตัวแลกบัตรนี้"

"แล้วแต่นะคะ แต่หนูบอกเลยว่าไม่เอาเงินเดือนสามหมื่นบาท มีคนเคยเสนอเลี้ยงดูหนูให้เงินเดือนเป็นแสน ถ้าไม่ลงทุนก็ตามใจแต่หนูจะไม่มาแล้วนะคะนี่ครั้งสุดท้ายแล้ว"

เธอทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ต่อรองชายหนุ่มและเธอมั่นใจมากว่าเขาต้องยอมเพราะเขากำลังหลงเธออยู่

"เออ...ก็ได้วะ"

เขาส่งบัตรแบล็คการ์ดในมือไปให้หญิงสาวทั้งที่เพิ่งได้มาเดือนที่แล้วเอง กว่าจะทำให้ได้มาเขาต้องลงทุนไปมากมายแค่ไหน อยู่ๆยัยเด็กบ้านี่ชุบมือเปิบไปเสียอย่างนั้น แสนซนเห็นแบบนั้นก็ยิ้มแก้มปริก่อนจะรีบแย่งไปก่อนที่เขาจะเปลี่ยนใจ วชิโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้กระซิบกระซาบข้างใบหูหญิงสาวเสียงกระเส่า

"เงื่อนไขของพี่มีไม่มีกี่ข้อหรอก ห้ามไปเอาคนอื่น ห้ามไปอ่อยคนอื่นและต้องมาอยู่กับพี่ที่คอนโด จะไปไหนต้องขออนุญาตทุกครั้ง และถ้าพี่สั่งว่าห้ามทำต้องหยุดไม่มีข้อแม้"

"ได้ค่ะ หนูยอมรับเงื่อนไขทุกอย่างเลยค่ะ"

"ที่สำคัญหนูไม่มีสิทธิ์ออกจากชีวิตของพี่ถ้าพี่ไม่ยอมปล่อยไปเอง..."