บทที่ 6 ตอนที่5

"แม่นมครับมี เห้ย!!!"พี่รามที่เดินออกมาจากห้องนำ้แล้วเขานุ่งแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวยังไม่ได้เช็ดตัวเลย ทำให้บนตัวของเขามีหยดนำ้เกาะเต็มหน้าอกขาวๆหัวนมชมพูจริงด้วยโอ๊ยๆๆอีฮันจะตายแล้วค่ะผู้ชายกับหยดนำ้นี้เป็นอะไรที่โอ้ยไม่อยากจะบรรยาย บรรยายเป็นคำพูดไม่ได้ต้องมาเห็นด้วยตาตัวเองรับลองว่าฟินนาเล่

"พี่รามมมขาาาา"ฉันรีบวิ่งเข้าไปหาพี่รามทันที พี่รามก็รีบถอยหลังหนีฉัน

"เธอเข้ามาในห้องฉันได้ยังไง?”พี่รามเอ่ยถามฉันด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

"ขอแม่นมเข้ามาค่ะ ฮันนี่จะมาขอนอนกับพี่ราม ฮันนี่เหงาพี่เฮลก็ไม่อยู่”ฉันหยุดยืนตรงหน้าพี่รามและเอ่ยบอกเขาไปด้วยนำ้เสียงที่เศร้าสุดๆและพยายามทำท่าทางให้น่าสงสารให้ได้มากที่สุด

"ฉันไม่ให้เธอ นอ...อุ๊ป"ฉันไม่รอให้พี่รามพูดจบ ฉันรีบปิดปากพี่รามด้วยปากของฉันทันที อุ๊ยปากหวานมากค่ะ ติดใจเลยขอบอก

"นี้!!เธอ"พี่รามผลักร่างของฉันออกจากตัวเขาอย่างแรง จนร่างของฉันเซถอยหลังเสียการทรงตัวแต่โชคดีที่ฉันตั้งตัวได้ทันไม่งั้นมีหวังฉันได้ลงไปนอนเล่นบนพื้นห้องของพี่รามแน่ๆ

"ถ้าพี่รามไม่ให้ฮันนี่นอนด้วยฮันนี่จะปลำ้พี่ราม ไม่เชื่อจะลองดูก็ได้นะคะ!”ฉันเอ่ยบอกพี่รามไปด้วยนำ้เสียงถึงความเอาจริงถ้าได้จริงๆสักทีก็ดีนะ ฉันสอดส่องสายตามองไปตามเรือนร่างแน่นๆของพี่รามอย่างไม่ละสายตา พี่รามที่มองตามสายตาของฉันอยู่ก็รีบหยิบหมอนอิงใบเล็กมาปิดร่างกายเขาทันทีพลางตวัดสายตาใส่ฉันอย่างไม่พอใจ

"ได้!ถ้าเธออยากจะนอนห้องฉันมากเนี่ย ก็นอนไปเลย!"พี่รามชี้หน้าฉันพลางกับตะโกนใส่ฉันและเขาก็เดินไปที่ประตูห้อง เมื่อเขาเห็นว่าประตูห้องมีโซ่คล้องอยู่ เขาก็มีสีหน้าที่หงุดหงิดมากกว่าเดิม

"เธอทำอะไร?เอากุญแจมาไขเอาโซ่บ้าออกไป!"พี่รามหันมาสั่งฉันอย่างเอาเรื่องพลางชี้มือไปที่โซ่ตรวนที่ฉันเป็นคนคล้องเองกับมือ โอ้ยทำไมพี่ไม่ไปแต่งตัวก่อนล่ะค่ะ รู้ไหมว่าฮันนี่อยากซบอกเอ้ยๆๆไม่ใช่ ฉันละสายตาจากเรือนร่างของพี่รามขึ้นไปมองหน้าเขาแทน ฮันนี่บ้าเอ้ย!

"กุญเเจมันอยู่ในเสื้อในของฮันนี่อะคะ ถ้าพี่รามอยากได้ก็มาหยิบเอาออกไปเองสิคะ"ฉันเอ่ยบอกพี่รามไปพลางแอ่นหน้าอกของฉันให้พี่รามดูว่าที่ฉันพูดเป็นเรื่องจริง พี่รามมีสีหน้าที่ตกใจมากเมื่อเขามองตามมือเรียวของฉันที่กำลังลูบไล้อยู่บริเวณเสื้อกล้ามตัวบางของฉัน

"หาววฮันนี่ง่วงแล้ว ฮันนี่ขอนอนก่อนนะคะ กู๊ดไนท์ค่ะ จุ๊ฟๆๆ"ฉันเอ่ยบอกพี่รามไปพลางทำท่าส่งจูบไปให้เขา แล้วฉันก็ทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนอนนุ่มนิ่มของพี่รามทันที พลางก้มหน้าซุกไซร้ไปกับหมอนใบโต โอ้ยทำไมหมอนหอมจังเลย หายคิดถึงเจ้าของห้

องเลย^_^

ตอนเช้า ณ บ้านอัดสิลาเลิศ

06:30น.

ห้องนอนราม

ฮันนี่ เอริยา...

"เห้ย!!!อะไรว่ะเนี่ย นี่เธอตื่นๆๆเลย!"ใครเสียงดังแต่เช้าล่ะเนี่ยแต่ เอ๋?ทำไมเสียงเป็นเสียงผู้ชายนะแต่ไม่ใช่หรอกหมอนข้างมากกว่ามั้ง สงสัยหูฉันจะแว่ว

"เงียบๆหน่อยได้ไหมคะ คนจะนอน!"ฉันเอ่ยขึ้นพลางโอบกอดหมอนแขน หมอนข้างหนิพูดได้ด้วย ฉันเลยจูบหมอนข้างไปที่หนึ่ง ว่าแต่ทำไมลักษณะมันคล้ายๆคุ้นๆเหมือนริมฝีปากของมนุษย์เลยล่ะ? เห้ย!!!จริงสิเมื่อคืนฉันมาขอนอนกับพี่รามนี้ โอ้ย!เรื่องสำคัญขนาดนี้ฉันลืมได้ยังไงกัน!!

"ออกไปจากห้องฉันได้แหละ!" เสียงเรียบเฉยของพี่รามเอ่ยขึ้นใกล้ๆหูฉัน เขาออกแรงดันร่างของฉันให้ออกไปจากตัวเขา ไม่ต้องสงสัยหรอกค่ะว่าพี่รามมานอนบนเตียงเดียวกับฉันได้ยังไง เอาเป็นว่าฉันจะเล่าให้ฟังคืองี้นะเมื่อคืนน่ะพี่รามเขาจะไปนอนตรงหน้าโทรทัศน์ตรงนั้นมีโซฟาตัวใหญ่อยู่แต่ฉันบอกเขาว่าถ้าพี่ไปนอนตรงนั้นฉันจะแก้ผ้านอนโชว์เขาเลยอ่ะ เขาเลยจำใจต้องมานอนบนเตียงกับฉัน พี่รามเอาทั้งหมอนข้างผ้านวมมา คั่นตรงกลางระหว่างฉันกับเขา ฉันรอจนกว่าพี่รามหลับพอพี่รามหลับ ฉันก็รีบเอาผ้านวมกับหมอนข้างออกทันทีและรีบไปนอนกอดเขา พี่รามกอดตอบฉันเขาทั้งกอดทั้งหอมทั้งจูบตอนแรกฉันนึกว่าเขาตื่นที่ไหนได้ล่ะเขาละเมอจร้าเล่นซะฉันเคลิ้มตามเลยฮ่าๆๆ

"ก็ได้ๆๆๆค่ะ"ว่าแต่พี่รามไม่ใส่เสื้อนอนเหรอไม่หนิตอนเขานอนฉันยังเห็นเขาใส่อยู่เลยนะว่าแต่ถอดไปตอนไหนเนี่ยที่คอของพี่รามเขาใส่สร้อยด้วยเหรอ สร้อยเส้นนั้นมีแหวนคล้องอยู่สองวงว่าแต่แหวนอะไรกันฉันไม่เคยเห็นเลย พี่รามคงยังไม่มีแฟนใช่ไหมคะ?

"แต่ก่อนที่ฮันนี่จะไป ขอยืมโทรศัพท์พี่รามหน่อยได้ไหมคะ"พี่รามเหลือบมองฉันด้วยหางตายำ้นะคะว่าแค่หางตา!เย็นชาเยือกเย็นจริงๆ

"ก็ได้ค่ะ ถ้าพี่ไม่ให้ ฮันนี่ก็ไม่ไป"ฉันไม่พูดเปล่าล้มตัวลงนอนบนเตียงเขาตามเดิมทันที

พรึบ

แหม่เหมือนเต็มใจ ถ้าไม่ติดว่ารักมากไม่ตามตื้อขนาดนี้หรอกนะคะผู้ชายอะไรหยิ่งๆๆๆพี่รามโยนโทรศัพท์ของเขามาตรงหน้าฉัน ฉันรีบหยิบโทรศัพท์เขาโทรเข้าหาโทรศัพท์ฉันทันทีก่อนจะเมมเบอร์ของฉันในเครื่องพี่รามว่า "My girl "ส่วนของฉัน ฉันจะเมมว่า"My Boy"