บทที่ 5 Chapter 5 พุดเจ็บ
พุดแก้วก้มลงมองตัวเอง ชุดนอนลายหมีพูห์ตัวเก่า กระดุมหน้า เสื้อเชิ้ตตัวยาวผ่าครึ่งบนลงล่าง ตัวผอมเก้งก้าง อกเล็กจนมองไม่เห็นอะไรยื่นออกมา เอี้ยวไปมองข้างหลัง ก้นก็แบนๆ มีแค่นี้จะยั่วโรมรันได้เหรอ ถอดใจดีไหม ก่อนถอดเสื้อผ้า ถอดออกมาแล้วจะน่าดูหรือน่าขัน คิดแล้วมันหนักใจ เปลี่ยนใจลงจากเรือนยังทันนะนี่
ไอ้พิศนะไอ้พิศ เอาเรื่องบ้าๆ มาโยนใส่หัวเธอซะได้
เธอก็บ้า ฮึดทำตาม เฮ้อ... ไม่ตายวันนี้ จะตายวันไหนนังพุดเอ๊ย
พุดแก้วคิดวุ่นวาย ยกมือจะเคาะห้องชายที่ตนเองปักใจ ยกแล้วหดกลับ ยกแล้วใจสั่น ยึกยักหลายครั้ง ใจมันก็ไม่กล้าพอจะเคาะลงไปสักที
ช่วงที่เธอสับสน จะเดินหน้าหรือว่าถอยทัพกลับ ประตูห้องโรมรันกลับเปิดออก
ชายหนุ่มเลิกคิ้ว หน้าคมดุยังรกหนวดเคราครึ้มเหมือนเดิม แถมยังดูเหมือนว่าหนวดนั้นมันจะยาวและหนาขึ้นด้วย
“ว่าไงเรา เตรียมตัวหรือยัง”
“อะเอ่อ ยังค่ะ คือ...พุด พุด...”
“เอ้ออ้าอะไร ทำไมยังไม่เตรียมพร้อม เสื้อผ้าข้าวของจำเป็นยังไม่เตรียม อีกไม่กี่วันต้องเดินทางแล้ว ใช้ไม่ได้จริง” เสียงห้าวดุ
“มีลิสต์รายการรึยัง จะเอาอะไรไป แล้วนี่เป็นอะไร มายืนอ้ำๆ อึ้งๆ มีอะไรก็พูดออกมาสิ ไม่พูด เมื่อไหร่จะรู้เรื่องกันสักที”
“พุดเจ็บ” เด็กสาวสวนขึ้น ทางเดินจุดที่ยืนมีไฟเหลืองนวลเปิดไว้ให้ความสว่างแค่ดวงเดียวเท่านั้น
โรมรันอยู่บนบ้านคนเดียว เขาจึงเปิดไฟเฉพาะที่ต้องใช้ แค่ในห้องส่วนตัวกับไฟทางเดิน เพื่อที่เวลาเดินไปหาน้ำกินที่บาร์จะได้สะดวก ส่วนพื้นที่โซนนั่งเล่น ต่อไปยังนอกชานมืดสลัว ไฟส่องไม่ถึง
“เจ็บอะไร เจ็บตรงไหน ไหนเข้ามาดูซิ”
ได้ยินว่าอีกฝ่ายเจ็บ โรมรันคว้าตัวเด็กสาวดึงเข้าไปในห้องที่มีไฟสว่างมากกว่าทันที ร้อนใจคิดไปต่างๆ นานาว่าเด็กสาวเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้น
พุดแก้วหน้าร้อน ตัวสั่น เม้มปากแน่น มาถึงขั้นนี้ เธอถอยไม่ได้แล้ว
“พุดเจ็บที่ตัว”
มือเล็กๆ ก็เริ่มปลดกระดุม ขณะที่ตามองหน้าดุดันอย่าง...หวาดๆ
โรมรันชะงัก ลมหายใจสะดุดกึก
“พุดเจ็บ...” เสียงหวานสั่นดังแทรกโสตมาเบาๆ “เจ็บตรงนี้ค่ะ”
เสื้อนอนตัวนั้น ร่วงลงไปกองที่พื้นห้อง พร้อมๆ กับหัวใจแกร่งกร้าวกระเด้งกระดอนกระแทกอก โรมรันอ้าปากค้าง เหวี่ยงมือที่จับบานประตูกระแทกปิดเสียงดังกึกเบาๆ
“ทำอะไรของเธอ!”
พุดแก้วสะดุ้งเฮือก อายจนตัวแดง เสียงตวาดห้วนดุไม่ดังเกินประตูห้อง มันกลับทำให้อยากแทรกพื้นบ้านลงไปโผล่ที่ห้องตัวเองเสียเดี๋ยวนั้น สาวน้อยยืนหนีบขาเข้าหากัน แม้จะยังมีกางเกงซับในปิดบังส่วนสงวน แต่ส่วนบนนั้นเปล่าเปลือย
“พะ...พุด ไม่รู้เป็นอะไร มันเจ็บ... เจ็บตรงนี้” มือเรียวแตะที่อก พยายามไม่หลบสายตาจากหน้าเข้มคม
โรมรันแทบตาถลนออกมานอกเบ้า ลืมหายใจชั่วขณะ
พระเจ้า!!!
พระผู้เป็นเจ้า!!!
เขาจะอุทานเป็นภาษาอะไรดี สองเต้าขาวผ่องกลมกลึงตรงหน้า ขนาดของมัน... มโหฬารมากกว่าที่เด็กสาววัยอย่างเธอสมควรมี โอย... ตายห่า!!!
กายแกร่งร้อนฉ่า เลือดทุกหยดพลันเดือดพล่าน ผิวกายด้านนอกร้อนวูบวาบไปหมด
เหนืออื่นใดคือ โรมรันกำลังจะบ้า อยากเอื้อมมือไปจับ สัมผัสความกลมกลึงเนียนลออเบาๆ หากที่ทำคือกำมือแน่น จนปลายเล็บสั้นๆ จิกเข้าเนื้อกลางฝ่ามือแทบทะลุออกไปอีกด้าน
“มันเจ็บๆ แข็งๆ พุด... พุด... ไม่กล้าบอกใคร” พุดแก้วก้มหน้า เสียงสั่นระริกไม่ต่างจากร่างกายที่สั่นเทาสะท้าน
“จะ...เจ็บมากเลยเหรอ...”
ลมหายใจร้อนพ่นพรืด โรมรันสบถด่าตัวเองลั่นในหัว ทำตัวไม่ถูก พูดติดๆ ขัดๆ ไม่สมกับเป็นเขาเลย ให้ตาย!!! กล้ามเนื้อหัวใจเขาดีดดิ้น กล้ามเนื้อร่างกายเต้นระริก เขาโกรธ...โกรธจนลมออกหูออกจมูก แต่โกรธตัวเองที่อยากทำในสิ่งที่หลบเลี่ยงปฏิเสธมาตลอด อยากจับ อยากกอด อยากกระชากร่างขาวผ่องกดที่นอนให้รู้แล้วรู้รอด พร้อมกับรู้แก่ใจว่าสาวน้อยตรงหน้า กำลังพยายามล้อเล่นกับไฟ
เธอไม่รู้หรอก ไฟแบบเขามันร้อนขนาดไหน
เธอไม่รู้หรอก ว่าเขาสามารถเผาเธอให้มอดไหม้เป็นจุณในพริบตา
เธอไม่รู้เหมือนที่เขาไม่มั่นใจ เมื่อไหร่กันที่มองเด็กในปกครองด้วยสายตาหิวกระหายในฐานะผู้ชายมีเลือดเนื้อ
“มะ... ไม่เชื่อ คุณเข้มลอง...ลองจับดูสิคะ”
ร่างขาวผ่องก็ก้าวมาข้างหน้า มือน้อยๆ ฉวยมือใหญ่หยาบกร้านเพราะงานในไร่วางแหมะที่ความกลมกลึงข้างซ้าย แรงกระหน่ำของหัวใจใต้ความสวยงามนั้นสะท้อนมากระแทกข้อนิ้วแข็ง
พุดแก้วกัดปากสั่นระริก ฝืนสบตาคมกล้าที่มองดุนิ่ง เขานิ่งจนเธอแทบอยากถลาออกไปจากห้อง ทำไมไม่ทำอะไรสักที เธออายจะตายอยู่แล้วตอนนี้
โรมรันกวาดสายตาไปทั่วร่างบอบบาง อกอวบพุ่งตระหง่าน มันอาจไม่ใหญ่โตเท่าสาวสะพรั่ง แต่ใหญ่เกินอายุ เอวคอด หน้าท้องแบน และสะโพกกลมมนเล็กงอนสวย เนินนูนภายใต้กางเกงตัวเล็กนั้น ดึงลมหายใจไปจากตัวเขา
กายแกร่งแข็งเกร็ง ยืนนิ่งสักพักก่อนมือที่วางบนนุ่มเนื้อกลมกลึงจะกางออก กอบประคองด้านข้าง เสียดสีความลออนวลเนียนเบาๆ ตาคมดุตวัดขึ้นมามองสบ ใบหน้าที่แหงนเงยมองเขา
หน้าแดงก่ำ ปากสั่นจนต้องกัดไว้ สาวใสวัยขบเผาะ วอนหาที่ซะแล้ว
“เจ็บขนาดไหน” เขาถามออกไป แทบไม่ได้ยินเสียงตัวเอง
ลำคอแห้งผาก ปากแตกเป็นผงจนอยากยื่นลิ้นออกมากวาดเลียให้มันชุ่มชื้น โรมรันไม่เคยรู้สึกแบบนี้ ตลอดอายุสามสิบสองปี ผู้หญิงมากหน้าหลายตาที่เคยผ่านมาในชีวิต ยังไม่มีใครทำให้เขารู้สึกได้เท่านี้
“มะ...มาก เจ็บมาก คุณเข้ม ชะ... ช่วยนวดให้พุดได้มั้ย เผื่อมันจะหายเจ็บ”
สาวน้อยหัดยั่วครางถามเบาๆ กลั้นข่มความอับอายสุดชีวิต เพื่อพิชิตใจผู้ปกครองหนุ่มวัยฉกรรจ์
