บทที่ 6 Chapter 6 ยั่วดีนัก
ร่างสวยเบียดเข้าหาอีกหน่อย ความนุ่มหยุ่นไหวเบาๆ ดุจฐานนั้นเสริมสปริงชนิดพิเศษ เหตุผล ความถูกต้องพลันปลิวหายไปในทะเลไฟที่โหมกระพือ
โรมรันตวัดเอวบางกระชากเข้ามากอด ฝ่ามือกดกอดกอบคลึงปทุมถันกลมกลึงเต็มน้ำหนัก ลมหายใจอุ่นร้อนพ่นรดดวงหน้าที่แหงนหงาย รอคอยบางสิ่งบางอย่าง ตาคู่โตเบิกกว้าง กรุ่นกลิ่นเหล้าจางๆ ลอยออกมาเมื่อใกล้ชิดกันแบบนี้
“แค่นวดมันช่วยอะไรมากไม่ได้หรอกนะสาวน้อย”
“ละ...แล้ว ตะ..ต้องทำยังไงคะ”
พุดแก้วถามไม่เป็นคำ ตกใจที่จู่ๆ ก็ถูกกระชากเข้ามากอด ลมหายใจร้อนๆ ผสมกลิ่นเหล้ากระตุกหัวใจ เขย่าประสาททุกเส้นบนร่าง การใกล้ชิดแบบที่เธอหวัง พอถูกกอดจริงๆ กลับตัวสั่นอย่างห้ามไม่ได้
หวาดหวั่น พรั่นพรึง สับสนแต่ก็รอคอย...
รอ... สิ่งที่จะตามมา เธอไม่ใช่เด็กสาวไร้เดียงสาจนไม่รู้เรื่องความสัมพันธ์ของชายหญิง รู้ทฤษฎีแต่ไม่เคยปฏิบัติ
ชายหนุ่มกดยิ้ม ผลักร่างแน่งน้อยลอยลิ่วลงบนเตียง
พุดแก้วอุทานเบาๆ ไม่ใช่เจ็บ แต่ตกใจ แล้วก็ต้องอ้าปากค้าง เมื่อกายใหญ่บึกบึนด้วยมัดกล้ามเนื้อสวยไขว้แขนจับชายเสื้อยืดสีดำ กระตุกออกไปทางศีรษะ เปิดเปลือยแผงอกกว้าง กระด้าง ประปรายด้วยแพรขนยาวพอประมาณ ไม่ดกหนาแต่ก็ไม่น้อย
“มันต้องนวดแล้วนาบ กระแทกกระทั้น กระหน่ำให้หนำใจ”
กายแกร่งตามลงมา คร่อมตัวเหนือร่างแสนสวย ตาคมสบตาตื่นๆ ก่อนที่โรมรันจะก้มหน้าลง ฉกปิดปากอิ่ม บดแรงๆ
“อื้อ...”
สาวน้อยร้อยชั่งตัวแข็งทื่อ เบิกตากว้าง ปากอบอ้าวเบียดบดกดเคล้า ขบขยี้ ลิ้นสากร้อนปาดออกมาวาดไล้ทั้งดุนดันเพื่อหาทางเข้า มือหยาบใหญ่ตะปบก้อนเนื้อกลมแน่น บีบเฟ้นเคล้นขยำกอบกำอย่างไม่เกรงใจ เมื่อยิ่งบีบยิ่งเมามัน อุ้งมือสากระคายเสียดสีกับปลายเม็ดปทุมสวรรค์ก่อความเสียดสยิวจนมันตั้งเต่งแข็งเป็นไต
กระแสวาบหวามพลันทำให้สาวน้อยขนกายลุกเกรียว ปากอุ่นอบตลบกลิ่นเหล้า ล้อมกรอบด้วยหนวดเคราแข็งยาว ครูดสีทิ่มแทงผิวเนื้อเธอจนรู้สึกระคาย ความรวดร้าวที่ยอดทรวง ทำให้พุดแก้วต้องอ้าปาก ลิ้นสากร้อนพุ่งเข้าโจมตีทันที
“อือ...”
เสียงเบาหวิวเล็ดลอดจากคอระหง โรมรันไม่คิดหยุดฟัง สองมือนวดเคล้นสองปทุมพุ่มงาม ปากเบียดปาก ตวัดจูบดูดรัดลิ้นนุ่มหวาน มือบางเกาะไหล่เขาไว้ ผิวเนื้อกายเหนียวเหนอะจากการใช้แรงตากแดดในไร่ กลิ่นเหงื่อผสานกลิ่นโคโลญจน์ผู้ชาย กลายเป็นกลิ่นชายชาตรีแบบของโรมรัน พุดแก้วไม่รู้สึกรังเกียจ ไม่คิดว่ามันเหม็น กลับกัน.. กลิ่นกายของผู้ชายที่ชอบทำงานกลางแจ้งใช้กำลังแบบโรมรันมันชวนให้รู้สึกว่าเขานั้นช่างเข้มแข็ง เซ็กซี่
ปากร้อนจูบซ้ำๆ อย่างหิวโหยและรุนแรง ออกไปทางดิบเถื่อนหากก็เต็มไปด้วยความปรารถนา กว่าจะถอยห่าง ปากน้อยชอกช้ำบวมเจ่อ ลมหายใจหอบถี่รุนแรง ความรู้สึกแปลกป่วนกระจายไปทั่วกายพุดแก้ว เมื่อเขาสูบดึงลมและแรงออกจากปอดและกายเธอจนหยดสุดท้ายก็ว่าได้ ชายหนุ่มเคลื่อนปากพรมระดมจูบไปทั่วใบหน้า ซอกคอ ไม่เว้นติ่งหู ใบหูหอมกรุ่น ลิ้นร้อนปาดไซ้ไล้เลีย โลมเล้า ดูดดุน ขบเม้ม ร่างน้อยสั่นสะท้าน บิดตัวส่ายระริก
“คุณเข้ม...”
พุดแก้วกัดปาก กลั้นเสียงแห่งความทรมาน ทั้งที่อยากครวญครางระบายความอัดอั้นออกมาดังๆ เนื้อตัววูบวาบจากกระแสวาบหวาม สองพุ่มถันคัดเต่งเจ็บปวด หากรวดร้าวเพราะซ่านสยิว เธอแอ่นหยัดยอดทรวงขึ้น ไม่มั่นใจจะยกหนีหรือเสนอ เพราะมือหนาคล้ายสนุกกับพุ่มเนื้อกลมกลึง ก่อนที่ปากและลิ้นอุ่นชื้นจะลงไปสมทบ
โรมรันหายใจสะดุดครั้งที่ร้อย จ้องมองความกลมกลึงที่สองมือกอบประคองเคล้นคลึงเคล้า ผิวผุดผ่องเนียนลออซับสีเรื่อของเลือดฝาดเมื่อถูกนวดเฟ้น เห็นแล้วน้ำลายยิ่งเหนียวติดคอ ลมหายใจเขาดังแรงขึ้น เหลือบตาขึ้นมองดวงหน้าสุกปลั่งที่จดจ้องเขาอยู่ด้วยแววตาหวาดหวั่น
ชายหนุ่มวัยฉกรรจ์อยากยิ้ม แต่ยิ้มไม่ออก ความสวยสดสาวตรงหน้าคือสิ่งที่พยายามเลี่ยงหลบ ยามนี้เขาอยากสัมผัส และต้องได้บีบขยำให้มันมือ
“คะ...คุณเข้ม...อื้อ” เธอสับสน อยากห้าม ก่อนจะอุทาน เมื่อปลายลิ้นสากระคายสัมผัสกับพุ่มเนื้อเนินทรวง
สองมือใหญ่ดันเต้าถันกลมกลึงให้แนบชิด ปาดลิ้นเลียไล้ปลายยอดราวทดลองชิม แล้วห่อปากรวบจูบ ดูดรั้ง ดุนดันอย่างเป็นจังหวะ ความเสียวซ่านกลับทิ่มแทงพุดแก้วทุกรูขุมขนจนแทบทนไม่ไหว มือที่ตะปบไหล่จิกขย้ำย้ำปลายเล็บสั้นกดลงบนมัดกล้ามเนื้อแข็งแรง
โรมรันไม่รู้สึกถึงความเจ็บสักนิด รสชาติละมุนลิ้นมันกุมความรู้สึกและลมหายใจของเขาไว้ ดวงตาเข้มหม่นปนความหิวกระหายเหลือบมองหน้าแดงก่ำของสาววัยใสเป็นระยะ ในความต้องการแทบบ้า ความฉุนเฉียวและโทสะมีไม่ต่างกัน ปากร้อนขบขย้ำดูดดุนข้างซ้ายข้างขวาโดยมีมือใหญ่ช่วยกอบประคองส่งก้อนเนื้อสาวขาวผ่องเข้าปาก
“คุณเข้ม...”
เสียงแผ่วผิวดังละเมอ ร่างกายที่บิดส่ายสั่น เสียงหายใจกระเส่า ความเร้ารัญจวนแบบไม่เคยพานพบกำลังทิ่มแทงอนุสติน้อยนิด อกสาวที่ไม่เคยมีใครแตะต้องตกเป็นจำเลยในปากร้อน แถมยังถูกดูดเอา...ดูดเอา... ในอาการตะกละตะกลาม สาวน้อยรวดร้าวเสียวซ่านทั่วยอดทรวงงาม ในความทรมานบาดแหลมนั้น พุดแก้วร่ำๆ อยากกรีดร้องดังๆ หรือพลิกตัว กระโจนหนีจากความรวดร้าวทรมานที่มากมายเกินต้านทานนี้ ทว่า... หากหนีไป ความหวังกับสิ่งที่ข่มกลั้นความอับอายทำมาทั้งหมดคงจะสูญเปล่า
