บทที่ 7 Chapter 7 อย่าริแก้ผ้า
โรมรันเหลือบตามองดวงหน้าบิดเบ้เหยเกเป็นระยะ เสียงกระเส่าสั่นสุดแสนเซ็กซี่กระตุ้นเร้าอารมณ์หนุ่มแน่นให้คึกแข็งขัน กรุ่นกลิ่นสาบสาวหอมอ่อนๆ น่าดมดอมจนต้องสูดความหอมเข้าปอดลึกๆ
ให้ตายเถอะ!!!
รสชาติละมุนลิ้นหวานหอมแบบนี้ ทำให้แทบอยากขย้ำกัดกลืนนุ่มเนื้อหอมหวานกินเสียให้หมดสิ้น
“นี่ใช่มั้ยที่อยากได้” เสียงห้าวขรึมเอ่ยถาม เลื่อนหน้าลงต่ำ ยอมผละห่างก้อนเนื้อแสนสวย เพื่อชื่นชมแผ่นท้องแบนเรียบ
พุดแก้วตัวเกร็งสั่น สองมือกำขยุ้มผ้าปูที่นอนแน่น ดึงทึ้งบ้าง กระชากบ้าง รับรู้ถึงลิ้นร้อนที่ชอนไชแอ่งสะดือเล็กๆ เธอผงกหัวขึ้น กดบั้นท้ายแนบพื้นที่นอน กระถดถอยหนีทั้งที่เป็นไปไม่ได้
หนวดเคราแข็งระคายนั่นอีก มันครูดไถทิ่มแทงผิวเนื้ออ่อนบาง สร้างความเจ็บระคนแสบคายคันทุกที่ที่หน้าคมดุเคลื่อนผ่าน หากในความระคายยิบยับนั้นกลับมีความสยิว เสียดซ่าน
โรมรันปัดป่ายริมฝีปากเข้ม นัวเนียแนบชิดเหนือขอบเอวกางเกงตัวน้อย ตาคมดุทอแสงจัดจ้าเหลือบขึ้นสบตาคู่สวย เรียวนิ้วแข็งเกี่ยวขอบเอวกางเกงตัวบาง
“อยะ...อย่า...”
พุดแก้วร้องอุทานอย่างตกใจ ปฏิกิริยาที่เป็นไปตามธรรมชาติวิสัย ใจไม่พร้อมเต้นรัวกระหน่ำ ขนกายลุกชัน อีกเพียงนิดเดียว พื้นที่ส่วนบุคคลที่แม้แต่ตนเองยังไม่เคยสำรวจจริงจังกำลังจะเผยต่อสายตาเขา
โรมรันยึดเอวบางไว้ จับตรึงติดที่นอน ไม่ปล่อยสาวน้อยถอยหนีได้ ปากเข้มกระตุกยิ้มเครียด ใบหน้าดุดันเครียดขึงบึ้งตึง แม้นัยน์ตาฉายความกระหายร้อนแรง เสียงที่มั่นคง ดุและไร้อารมณ์สวาท กระแทกหัวใจดวงน้อย
“หนีทำไม อยากได้แบบนี้ไม่ใช่เหรอ”
“คะ...คุณเข้ม พุด...พุด...”
“อยากเสนอก็จะสนองให้ อย่ามาร้องเสียใจทีหลังก็แล้วกัน”
“คุณเข้ม!”
ในความไหวหวั่น พุดแก้วเริ่มครั่นคร้าม หวาดกลัว ทั้งเสียใจ เธอทำขนาดนี้แล้ว ท่าทีที่เขาแสดงออก มันไม่เหมือนที่คิดไว้สักนิด โรมรันทำเหมือนเธอเป็นเด็กสาวร่านสวาท แล่นมาเสนอให้เขาสนอง ยังไงยังงั้น มือเล็กดันไหล่กว้างเป็นพัลวัน ใจส่วนลึกมันยังไม่พร้อม
“ไม่...ไม่ พุดไม่เอาแล้ว...”
ร่างบอบบางขาวผ่องเริ่มดีดดิ้น ผลักไส โรมรันรวบจับข้อมือเล็กทั้งสองข้างนั่นรวบรวมกันไว้ด้วยมือใหญ่ข้างเดียว ใช้ร่างกายหนาแทรกกลางร่างสาว พุดแก้วส่ายหน้าหวือ ปากสั่น ทำหน้าจะร้องไห้
คนฉุนเฉียวไม่คิดจะปล่อยง่ายๆ ร่างแกร่งรุ่มร้อนเลือดเดือดพล่าน ใจมันหงุดหงิดไม่ต่างกัน
ตัวแค่นี้ ริแก้ผ้ายั่วผู้ชาย
“อย่า ไม่เอา พุดไม่อยากทำแล้ว”
“ไม่ทำไม่ได้”
พุดแก้วเกือบจะหวีดร้อง สะดุ้งเฮือก เมื่อหน้าดุดันซบฝังลงกลางซอกขา...
กรุ่นกลิ่นกายสาวกระแทกจมูก มันหอมกรุ่นยั่วอารมณ์ราคะให้ลุกโชน โนมเนื้อแสนสวยดันเด่นใต้กางเกงตัวน้อย มองเห็นรูปรอยชัดเจนกระแทกสายตา กระตุ้นความปรารถนาในตัวโรมรันให้ลุกฮือ
ผ้าเนื้อบางเปียกชื้นเป็นวงเล็ก น้ำหวานจากกายสาวหยาดเยิ้มเพราะอารมณ์ถูกปลุกขึ้นก่อนหน้า มันยิ่งทำให้เห็นเนื้อแท้แสนสวยชัดเจนยิ่งขึ้น
“ไม่นะ คุณเข้ม อย่าทำแบบนี้” พุดแก้วดิ้นหนีสุดฤทธิ์ กระถดถอยบั้นท้ายทั้งที่ถอยไม่ได้ แต่แบบนี้เธอก็รับไม่ได้เหมือนกัน
เธออยากให้เขาเชยชมเพราะรู้สึกอย่างเดียวกับเธอ ไม่ใช่เพราะเธอเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งเหมือนๆ ผู้หญิงที่เขาเคยมีอะไรด้วย
“ไม่...อ๊ะ”
เรียวลิ้นเปียกชื้นกดสัมผัส ตวัดบนเนื้อผ้าผืนชุ่ม เลียชิมลิ้มรสน้ำหวานกลิ่นหอม กวาดสะบัดปัดป่ายโลมไล้ไซ้เลียเบาๆ แต่กระแสความเสียวซ่านพุ่งวาบทะยานถึงก้านสมองของสาวน้อย จมูกโด่งบดขยี้เกสรดอกรัก เสียงปรามพลันเปลี่ยนเป็นเสียงครางแว่วหวิว บั้นท้ายกลมมนสั่นสะบัด ท่อนขาสั่น ปลายเท้าจิกเกร็ง
โรมรันอยากจะบ้า ความหวาน หอม ทั้งเย้ายวนชวนขย้ำ กายแกร่งเกร็งสะท้าน ส่วนกลางร่างเหยียดทะยานสุดหล้าจนอึดอัดไปทั้งเป้ากางเกง เขาอยากจูบ อยากดูดเลียผิวเนื้อใต้ผิวผ้าใจจะขาด อยากลิ้มรสชาติน้ำหวาน กระทำการเร่งเร้าจนกว่าสาวเจ้าจะกรีดร้อง
เพลงเพลิงชิวหาถูกบรรเลงอย่างเร่าร้อนลนลานในอาการตะกละ สาวน้อยด้อยประสบการณ์ถึงกับบิดตัวพล่าน หวีดเสียงหวานครางครวญระงมห้อง เรี่ยวแรงดิ้นหนีไม่มีแล้ว พุดแก้วทิ้งตัวอ่อนเปลี้ยแนบซบบนที่นอน หัวใจรัวกระหน่ำเมื่อถูกโลมเล้าอย่างเร่าร้อนบ้าคลั่ง ริมฝีปากกับเรียวลิ้นกระแทกเข้าหาแต่ละครั้ง ทำให้เธอต้องหวีดเสียงอุทาน รับรู้ถึงน้ำผึ้งหวานค่อยๆ หยาดริน ขณะบทเพลงสวาทพรมพลิ้วผ่านเนื้อผ้า
โรมรันปล่อยมือเล็ก เอื้อมไปกอบคลึงความกลมกลึงที่ทรวงสาว ขณะที่ปากร่ายมนตร์สวาท ฝ่ามือหนาคลึงเคล้นสองเต้าถัน คีบคลึงเม็ดทับทิมสีสวยงาม แสงระยับเริ่มพราวพร่างหลังเปลือกตาของพุดแก้ว
“คุณเข้ม”
เสียงหวานสั่นกรีดดัง บั้นท้ายยกหยัดสะบัดระริก ในยามที่ปลายเท้าแตะสายรุ้งหลากสี ร่างขาวผุดผ่องตัวเกร็งค้าง นิ้วมือนิ้วเท้าจิกที่นอนแน่น
น้ำผึ้งหวานจากดอกไม้สาวสดแสนสวยหลั่งรินจนชุ่มฉ่ำ โรมรันโลมลิ้นเลียชิมอย่างติดใจรสชาติ ก่อนจะผละออกห่าง ยืดกายขึ้นไปคร่อมทับร่างบอบบางที่ทิ้งตัวอ่อนปวกเปียกบนที่นอน
มันง่ายเหลือเกินที่จะกระชากกางเกงตัวน้อยออก สอดประสานความคึกแข็ง กระแทกกระทั้นจนกว่าความอัดอั้นจะทะลักทลายสาสมใจ
โรมรันยั้งตัวเองไว้ ฉกปากประกบบดกระแทกจูบปากนุ่มละมุนแนบแน่น
“เห็นมั้ยว่ามันง่ายขนาดไหนพุดแก้ว”
เสียงห้าวเข้มติดกระด้างดังเหนือดวงหน้า สาวน้อยเปิดปรือตา ตัวเธอยังสั่นจากอารมณ์รัญจวน ใบหน้าดุกระด้างของโรมรันชะโงกเงื้อมเหนือหน้าเธอ แววตาดุเข้มจัด
