บทที่ 349

อลาริคปล่อยเขาออกอย่างแรงจนเจเดนถึงกับเซถอยหลังไปก้าวหนึ่ง เสื้อคลุมของเขาหลุดลุ่ยลงมารอบกาย ริมฝีปากของเจ้าชายบิดเป็นรอยยิ้มที่ไม่เจือความขบขันแม้แต่น้อย...รอยยิ้มที่คมกริบ แฝงแววไม่อยากเชื่อ และเกือบจะบ้าคลั่ง

“นี่มันบ้าไปแล้ว” อลาริคพึมพำขณะเดินไปมาทั่วห้องราวกับสัตว์ร้ายในกรง สองมือเสยผมที่เปียก...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ