บทที่ 397

ห้องโถงเต้นรำสว่างจ้าจนดวงตะวันต้องอับอาย

ม่านกำมะหยี่ทิ้งตัวยาวลงมาจากหน้าต่างทรงสูง และที่ไหนสักแห่งใกล้ด้านหน้า เลดี้วาเลสตร้ากำลังตบมือราวกับเพชฌฆาตที่สั่งให้ทุกคนเงียบ

“อีกครั้ง” นางกล่าว “ตั้งแต่ต้นเลย แล้วคราวนี้ ฝ่าบาท โปรดอย่าทำท่าเหมือนกำลังหนีการลอบสังหารด้วยเพคะ”

ขากรรไกรของอลาริคกระตุก ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ