บทที่ 10 ไม่มีพ่อแล้ว

หทัยทิพย์รีบก้าวเข้าไปสองสามก้าว แล้ววิ่งไปคุกเข่าลงข้างเตียงผู้ป่วย

“พ่อคะ ทำไมพ่อไม่ไปโรงพยาบาลล่ะคะ หนูไม่รู้เลยว่าพ่อป่วยหนักขนาดนี้” หทัยทิพย์ยื่นมือไปจับมือที่เย็นเฉียบของพ่อ

วนิดาแค่นเสียงอย่างดูถูก แล้วพูดอย่างเย็นชาอยู่ข้างๆ ว่า “คำพูดของเธอนี่มันพูดง่ายนะ! พูดง่ายจัง! ไปโรงพยาบาลเหรอ? ไปโร...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ