บทที่ 14 เข้าเมืองสำรวจตลาด
หยางหลงบังคับเกวียนวัวออกจากหมู่บ้านป่าหมอกพร้อมกับ
เนี่ยหลิง ขับมาได้ครึ่งทางเนี่ยหลิงหันซ้ายหันขวาไม่มีใครอยู่แถวนี้ นางรีบเอาหมีขนเหล็กออกมาและนำเสื่อมาคลุมไว้ หยางหลงได้แต่มองการกระทำของนางตาปริบ ๆ เขาแค่ยังไม่ชินที่อยู่ ๆ มีของออกมาจากอากาศแค่นั้นเองจริงจริ๊ง
“น้องหญิงจะซื้ออะไรไปให้บ้านพ่อตาบ้างหรือ”
“ข้าวและธัญพืช ผ้าห่ม ชุดเครื่องนอน สำหรับทุกคน ส่วนเนื้อสัตว์ไม่ต้องซื้อเรามีแล้ว ที่เหลือก็เป็นเครื่องปรุง เครื่องเทศ และผ้าสำหรับตัดชุดเจ้าค่ะ”
“แล้วแต่น้องหญิงจะจัดการ ข้าวซื้อให้มากหน่อย ไม่รู้ว่าจะหนาวยาวนานเท่าไหร่ ที่หมู่บ้านนั้นป่าเขาไม่อุดมสมบูรณ์เหมือนหมู่บ้านป่าหมอก ท่านพ่อตาเองหลังจากบาดเจ็บครานั้น ถึงแม้จะหายดีแล้วแต่ร่างกายไม่แข็งแรงเท่าไหร่นัก”
“เจ้าค่ะท่านพี่ ข้าเข้าใจแล้ว ขอบคุณท่านพี่นะเจ้าคะ ที่สนับสนุนข้าทุกเรื่อง”
“เจ้าเป็นภรรยาของพี่ ไม่ว่าเจ้าจะทำอันใด พี่พร้อมสนับสนุน ขอเพียงแค่ไม่อันตรายเป็นพอ”
“ท่านพี่เจ้าคะ ข้าจะเริ่มฝึกปราณตอนเข้าหน้าหนาว ท่านพี่ว่าดีหรือไม่เจ้าคะ”
“พี่เห็นด้วย เช่นนั้นช่วงนี้ เราต้องกักตุนอาหารให้มากหน่อย เรื่องฟืนให้น้องรองกับน้องสามรับผิดชอบ พอถึงตอนนั้นจะได้มีเวลาฝึกปราณกัน ต่อไปนี้ครอบครัวเราคงไม่ต้องอยู่อย่างหวาดระแวงว่าจะมีใครมาทำร้ายอีกหรือไม่”
“เจ้าค่ะท่านพี่”
“ถึงแล้วล่ะน้องหญิง เราจะไปขายสัตว์ที่เหลาจวิ้นเสวียนก่อน ค่อยไปร้านรับซื้อสมุนไพร”
“เจ้าค่ะ”
หยางหลงบังคับเกวียนมาจนถึงเหลาจวี้เสวียน และบังคับเกวียนเข้าไปหลังร้านตรงจุดรับซื้อของทันที
“ท่านลุงหม่า สวัสดีขอรับ”
“อ้าว หยางหลงเองหรือ สวัสดี วันนี้ได้อะไรมาขายให้ข้าบ้าง ตอนนี้ที่ร้านขาดแคลนเนื้อสัตว์ เพราะใกล้จะเข้าหน้าหนาวแล้ว ชาวบ้านที่ล่าสัตว์มาขายประจำก็ส่งสัตว์มาน้อยกว่าปกติเพราะต้องกักตุนอาหารสำหรับหน้าหนาวนี้”
“เชิญท่านลุง ทางนี้ขอรับ” หยางหลงเรียกให้ท่านลุงหม่ามาดูที่เกวียน เมื่อเดินมาถึง เขาเอาเสื่อที่คลุมหมีขนเหล็กออก เมื่อ
ลุงหม่าเห็นหมีขนเหล็กซึ่งเป็นสัตว์วิญญาณถึงแม้จะระดับต่ำก็ไม่ใช่ว่าใครจะล่ามาได้ ปากที่อ้าแล้วหุบ หุบแล้วอ้า ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้ ลุงหม่ามองดูหมีขนเหล็กตาแทบถลน
“นี่ นี่ ๆ ๆ นี่ ๆ” อยู่ครึ่งค่อนวันถึงหาเสียงเจอ “หมีขนเหล็กสัตว์วิญญาณระดับต่ำ พวกเจ้าช่างเก่งกาจนัก”
“ยังมีนี่อีกขอรับ กระต่ายแสงจันทร์อีกสองตัว” หยางหลงเอ่ยจบ ลุงหม่าก็ยิ่งอ้าปากค้างตาโตยืนนิ่งไม่ไหวติง
“ท่านลุงหม่า ท่านลุงหม่าขอรับ ท่านรับซื้อหรือไม่ขอรับ” หยางหลงที่เห็นลุงหม่านิ่งอึ้งก็ร้อนใจถามออกมาทันที
“ซื้อ ๆ รับซื้อสิ เจ้ารอสักครู่ ข้าจะไปเรียนนายท่านให้มาตกลงราคากับเจ้า เจ้านั่งรอสักประเดี๋ยว”
“ขอรับ รบกวนลุงหม่าแล้ว”
หลังลุงหม่าแกไปไม่นานก็กลับมาพร้อมกับชายวัยกลางคน คาดว่าคงจะเป็นนายท่านของลุงหม่า
“เป็นเจ้าหรือที่เอาสัตว์วิญญาณมาขาย”
“เป็นข้าเองขอรับ”
“หมีขนเหล็กข้าให้เจ้า 1,000 ตำลึงทอง ส่วนกระต่ายแสงจันทร์ สองตัว ข้าให้ตัวละ 100 ตำลึงทอง เจ้าพอใจหรือไม่”
“ข้าพอใจขอรับ ขอบพระคุณท่านมาก”
“ถ้าเจ้ามีสัตว์ป่าก็เอามาขายที่ร้านข้าอีกนะ เจ้ารอสักครู่
ข้าจะให้ลุงหม่านำเงินมาให้”
“ขอรับ” ไม่นานลุงหม่าเอาตั๋วเงิน 1,000 ตำลึงทอง 1 ใบ และ100 ตำลึงทอง 2 ใบ มายื่นให้หยางหลง เมื่อหยางหลงได้รับเงินแล้ว เขาบังคับเกวียนไปที่ร้านรับซื้อสมุนไพรต่อ พอไปถึงหน้าร้านก็บอกให้เนี่ยหลิงรอที่ร้านน้ำชาตรงข้ามร้านสมุนไพร เพราะเขาต้องเอาเกวียนไปจอดยังที่รับจอดเกวียนก่อน
“น้องหญิงเจ้าเข้าไปนั่งรอพี่ที่ร้านน้ำชาตรงนั้นก่อน พี่นำเกวียนไปฝากไม่นานพี่จะรีบกลับมา”
“ได้เจ้าค่ะท่านพี่” เนี่ยหลิงเข้าไปนั่งในร้านสั่งน้ำชามาหนึ่งกา และซาลาเปาสามลูก สักพักหยางหลงก็มาถึง ทั้งคู่กินซาลาเปาหมดก็ลุกขึ้นจ่ายเงิน แล้วเดินข้ามไปร้านไห่หนานที่หยางหลงเคยเอา
เห็ดหลินจือมาขาย เดินเข้ามาข้างในร้านก็เจอกับพนักงาน ทั้งคู่รีบเดินตรงไปหาพนักงานทันที
“สวัสดีขอรับไม่ทราบว่า ท่านทั้งสองต้องการซื้อสมุนไพรหรือขายขอรับ”
“ข้ามีสมุนไพรมาขาย ขอพบผู้จัดการได้หรือไม่”
“เช่นนั้นเชิญนั่งรอที่ห้องด้านซ้ายก่อนขอรับ ข้าจะไปเรียนผู้จัดการให้”
ทั้งสองคนเดินเข้าไปนั่งรอตามที่พนักงานบอกกล่าว
เวลาผ่านไปไม่นานผู้จัดการเดินเข้ามาและเอ่ยทักหยางหลงทันที
“สวัสดี วันนี้เจ้ามีอะไรมาขายให้ข้าหรือ”
“สวัสดีขอรับ/เจ้าค่ะ” ทั้งสองกล่าวสวัสดีออกไปพร้อมกับที่
หยางหลงแนะนำเนี่ยหลิงให้ผู้จัดการได้รู้จัก
“วันนี้ข้ามีเห็ดหลินจือแดงสองดอก โสมสี่ต้น และเห็ดเปลวอัคคีขอรับ”
“อ๊าย นี่ข้าตกใจตั้งแต่เห็ดหลินจือแล้ว ดูแล้วพวกเจ้ามีโชคไม่น้อย เห็ดข้าให้ราคาเดิม โสมข้าให้ต้นละ 400 ตำลึงทอง ส่วนเห็ด ข้าให้ดอกละ 100 ตำลึงทอง เจ้าพอใจหรือไม่”
“ข้าพอใจขอรับ”
“เจ้ารอสักครู่ ข้าจะไปเอาตั๋วเงินที่ห้องบัญชีมาให้”
“ขอบคุณขอรับ”
“นี่ตั๋วเงินของเจ้า 2,800 ตำลึงทอง เจ้าตรวจสอบดูว่าถูกต้องหรือไม่”
“ถูกต้องขอรับ ขอบพระคุณท่านมาก พวกข้าลาล่ะขอรับ”
“ได้ ถ้ามีสมุนไพรอีก ก็เอามาขายที่ร้านข้าอีกนะ”
“ขอรับ”
หยางหลงยื่นเงินให้เนี่ยหลิงเก็บ นางเก็บเข้าแหวนมิติทันที หลังจากนั้นนางไปซื้อข้าวและธัญพืช ผ้าห่มฟูกนอน เครื่องปรุง เครื่องเทศต่าง ๆ ผ้าพับสำหรับตัดชุด แป้งต่าง ๆ อย่างละสามกระสอบ ข้าวอย่างดีสี่กระสอบเพื่อที่จะนำไปให้ท่านพ่อท่านแม่ของนาง เมื่อซื้อของจนครบแล้ว ทั้งสองเดินทางกลับหมู่บ้านทันที เพื่อที่จะกลับไปให้ทันอาหารเย็น
