บทที่ 6 เนี่ยหลิงกับการอาหารรสแซ่บ
เนี่ยหลิงเดินมาถึงห้องโถงที่มีทุกคนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“ท่านแม่มาแล้ว มาเร็ว ๆ ขอรับ ทุกคนรอท่านแม่อยู่”
“จ้า ๆ แม่มาแล้ว ขอโทษทุกคนด้วยเจ้าค่ะที่ข้ามาช้า”
“ไม่เป็นไรหรอกน้องหญิง ทานข้าวกันเถอะ วันนี้น้องหญิง
ทำอะไร หน้าตาน่าทานมาก”
“ไก่ตุ๋นเห็ดสนเจ้าค่ะ ส่วนอันนี้ต้มยำปลา และปลาเผา
เจ้าค่ะ ส่วนอันนี้น้ำจิ้มปลาเผา ส่วนของลูก ๆ แม่ทำให้ไม่ใส่พริก ทานกันเถอะเจ้าค่ะ”
“โอ๊ะ ต้มยำปลานี่อร่อยมาก ไม่มีกลิ่นคาวปลาเลยแม้แต่น้อย ปลาเผานี่ก็อร่อยมาก เนื้อปลาหวานมาก กินคู่กับน้ำจิ้มยิ่งอร่อย”
“ข้าเห็นด้วยกับท่านพ่อขอรับ” น้องรองและน้องสามเอ่ยออกมา ส่วนน้องเล็กชอบไก่ตุ๋นเห็ดกับปลาเผาเหมือนท่านแม่ ส่วนลูก ๆ ทั้งสามเหมือนจะชอบทุกอย่าง ส่วนสามีของนางไม่พูดไม่จา ก้มหน้าก้มตากินเหมือนกลัวจะมีใครแย่ง
“ท่านแม่ อร่อยมากขอรับ ข้าชอบทุกอย่างเลย ใช่ไหม น้องรอง น้องเล็ก”
“ใช่ขอรับพี่ใหญ่”
“เอาล่ะ ถ้าลูก ๆ ชอบ แม่จะทำให้กินทุกวันเลย ดีไหมจ๊ะ”
“ดีขอรับ ต่อไปนี้บ้านเราจะมีเนื้อกินแล้วใช่ไหมขอรับท่านแม่” ลูก ๆ ถามด้วยความคาดหวัง คนเป็นปู่ เป็นย่า เป็นอาได้แต่ทอดถอนใจ หวังว่าต่อไปนี้จะดีขึ้น
“ใช่จ้ะลูกรัก”
“ท่านพี่เจ้าคะ พรุ่งนี้ซื้อข้าวมาเยอะหน่อยนะเจ้าคะ น้ำตาล เครื่องเทศ เมล็ดผัก ถั่วเขียว ถั่วเหลืองด้วยนะเจ้าคะ น้องกลัวว่าถ้ารอซื้อตอนฤดูหนาว ข้าวและธัญพืชจะมีราคาแพง และก็ข้าอยากให้ท่านพี่ซื้อวัวเทียมเกวียนด้วยเจ้าค่ะ”
“ได้น้องหญิง พี่จะจัดการให้ น้องหญิงต้องการอะไรอีกหรือไม่ ท่านพ่อและท่านแม่มีสิ่งที่ต้องการหรือไม่ขอรับ”
“ไม่มีหรอกอาหลาง เจ้ากับน้องระวังตัวด้วยล่ะ”
“ขอรับท่านพ่อ น้องเล็กต้องการอะไรหรือไม่”
“ข้าต้องการชุดเข็มกับด้ายเจ้าค่ะพี่ใหญ่”
“ได้พี่จะซื้อมาให้เจ้า”
หลังจากกินอิ่มหนำสำราญแล้ว ผู้หญิงเก็บล้างถ้วยชาม
เนี่ยหลิงพาลูกไปล้างหน้าบ้วนปากเตรียมเข้านอน ส่วนท่านพ่อกับลูกชายทั้งสามนั่งพูดคุยเพื่อย่อยอาหาร
“พ่ออยากซ่อมแซมบ้านเจ้าเห็นว่าอย่างไรอาหลาง”
“ข้าเห็นด้วยขอรับ ถ้ามีเงินเพียงพอ ข้าก็อยากซ่อมแซมบ้าน ข้ากลัวว่าหลังคาจะรับน้ำหนักไม่ไหวตอนหิมะตก และไม่รู้ว่าปีนี้จะตกหนักมากน้อยเพียงไหน”
“เฮ้อ พ่อหวังว่าปีนี้จะบ้านเราจะผ่านพ้นหน้าหนาวไปได้
ถ้าเกิดอาหลิงไม่ได้เห็ดหลินจือมา พ่อคิดไม่ออกเลยว่าพวกเราจะมีชีวิตเช่นไรในฤดูหนาวนี้ ไหนจะหลาน ๆ ยังเล็กอีก แม่ของเจ้าก็สุขภาพไม่ดี พ่อเองก็ไม่แข็งแรงเหมือนเมื่อก่อน แม้พิษในร่างกายจะหมดแล้ว แต่ก็ไม่เหมือนเช่นดังเก่าก่อน น้องชายและน้องสาวของเจ้า ยังไม่มีใครได้ออกเรือน พ่อเองก็หนักใจ พ่อรู้สึกเป็นพ่อที่ไร้ความสามารถจริง ๆ พ่อขอโทษพวกเจ้าทุกคน”
“ท่านพ่ออย่าได้กล่าวเช่นนั้นเลย ต่อไปนี้ครอบครัวของเราจะต้องดีขึ้น เพียงแค่เราขยันมากขึ้นหน่อย น้องหญิงบอกว่าในป่า
ในภูเขาล้วนมีสมบัติให้เก็บเกี่ยวข้าก็เชื่อเช่นนั้น เพียงแต่ที่ผ่านมา พวกเรายังไม่คุ้นชินกับการหาของป่าเหมือนพวกชาวบ้านที่นี่ก็เท่านั้น ตลอดสองปีมานี้ถึงได้ลำบาก แต่ตอนนี้ข้าจะพยายามให้มากขอรับ”
“พวกข้าสองคนด้วยขอรับท่านพ่อ”
“นี่ดึกแล้ว ไปพักผ่อนกันเถอะ พรุ่งนี้ต้องเข้าเมืองสายรุ้งอีก” หลังจากทุกคนแยกย้ายกันไปพักผ่อน หยางหลงเดินเข้าห้องนอนไป แม่และลูก ๆ ได้หลับไปแล้ว หยางหลงล้มตัวลงนอนข้างลูกชายคนโต และหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า
