บทที่ 5 ตอนที่ 5
“งั้นก็ขึ้นไปนอนรอคุณหมอบนเตียงเลยค่ะ”
มัทนาทำตามอย่างว่าง่าย สมงสมองหยุดทำงานไปชั่วขณะจนคล้ายกับว่าตอนเกิดลืมพกมันติดตัวมาด้วย
“ยกขาวางบนที่วางเลยนะคะ”
หล่อนทำตามด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยจะสู้ดีนัก นางพยาบาลคงเห็นจึงพูดขึ้นให้กำลังใจ
“ครั้งแรกใช่ไหมคะ”
“เอ่อ ใช่ค่ะ”
“ไม่ต้องกลัวนะคะ มันไม่มีอะไรน่าอายหรอกค่ะ มันเป็นเรื่องธรรมชาติค่ะ”
หล่อนไม่รู้จะตอบอะไรออกไปเพราะอายจนจิตหลุดไปแล้ว
“ขยับก้นลงมาอีกนิดนะคะ”
หล่อนทำตามแต่เหมือนยังไม่พอดี เพราะวินาทีถัดมานางพยาบาลก็ยื่นมือเข้ามาช่วย
“โอเคค่ะ อ้าขาค้างไว้แบบนี้นะคะ”
“เอ่อ ไม่มีผ้าม่านมาปิดหน้าสักนิดเหรอคะ”
นางพยาบาลส่ายหน้าเล็กน้อย พร้อมกับอมยิ้ม
“ไม่มีหรอกค่ะ”
“เอ่อ ถ้าจะขอผ้าขนหนูสักผืนมาปิดหน้าให้หน่อยได้ไหม คือแบบ...หนูอายน่ะค่ะ อายมากๆ”
“ไม่ต้องอายนะคะ คุณหมอเห็นมาเยอะแล้วค่ะ มันเป็นเรื่องธรรมชาติ”
นางพยาบาลยังปลอบใจเช่นเดิม แต่แม่คุณจะรู้ไหมว่ามันไม่ใช่เรื่องธรรมชาติสำหรับหล่อน
“เอ่อ...หนูขอนะคะ ไม่งั้นหนูคงไม่กล้าตรวจ”
เพราะคงเห็นหล่อนไม่ไหวจริงๆ นางพยาบาลจึงตอบรับ “ก็ได้จ้ะ งั้นรอสักครู่นะคะ”
นางพยาบาลเดินหายออกไปสักพักก็กลับมาพร้อมกับผ้าขนหนูสีขาวสะอาด
มัทนาระบายยิ้มกว้างด้วยความดีใจ พร้อมกับตะโกนในอกอย่างลิงโลด
‘รอดแล้ว รอดแล้ว’
“ใช้ได้ไหมคะ”
“ได้เลยค่ะคุณพยาบาล ขอบคุณมากนะคะ” หล่อนรับผ้าขนหนูมาจากมือของนางพยาบาล “ว่าแต่พี่ไมค์...เอ่อ คุณหมอเมสันจะลงมาตรวจแล้วใช่ไหมคะ”
“ความจริงลงมาแล้วนะคะ แต่เผอิญว่ามีคนไข้เก่ามาขอคำปรึกษาน่ะค่ะ คุณหมอเลยเลทนิดนึง”
“ไม่เป็นไรค่ะ มัทรอได้ค่ะ”
“งั้นเดี๋ยวพยาบาลไปตามคุณหมอให้นะคะ”
“เอ่อ ค่ะ...”
หล่อนกัดฟันตอบออกไป ทั้งๆ ที่ความรู้สึกในตอนนี้อยู่ห่างจากคำว่าพร้อมมากมายนัก
นางพยาบาลยิ้มหวานให้ ก่อนจะเดินออกไป
มือเล็กของหล่อนเย็นเฉียบ หน้าตาแดงก่ำ เมื่อนึกถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น
ไม่น่าเลยเรา ไม่น่าเออออห่อหมกไปกับแผนการของนังนัตตี้เลย ดูสิ...อายจนจะบ้าตายอยู่แล้วเนี่ย
หญิงสาวเต็มไปด้วยความวิตกกังวล และเมื่อมีเสียงประตูห้องเปิดออก หล่อนก็รีบตวัดผ้าขนหนูคลุมหน้าของตัวเองทันที
‘พี่ไมค์คงมาแล้ว...’
ทำไมตอนนี้ถึงไม่ได้รู้สึกดีใจเลยนะ ทั้งอับอาย ทั้งขายหน้า และอยากจะลุกหนีไปให้พ้นๆ
“พี่...พี่ไมค์คะ...มัทคิดว่าจะ...” หล่อนพูดตะกุกตะกัก แต่ไม่ทันจบประโยค ผ้าถุงที่หล่อนใส่อยู่ก็ถูกตลบออกกว้าง พร้อมๆ กับลมเย็นๆ ที่พัดเข้าใส่ตรงนั้น
“พี่ไมค์...มัทไม่...ตรวจแล้ว”
หล่อนพูดมันออกไป แต่คงไม่ทันแล้ว เพราะขาของหล่อนถูกดันให้แยกกว้างออก และอะไรบางอย่างที่แข็งๆ เย็นๆ ก็สัมผัสกับตรงนั้นของหล่อน
“อุ๊ย...”
หล่อนกัดฟันแน่น อดทนต่อความอับอายที่กำลังเกิดขึ้นอย่างสุดความสามารถ
นิ้วแกร่งที่แตะแผ่วเบาไล้ไปกับกลีบสาวค่อยๆ เพิ่มจังหวะบดคลึงหนักหน่วงขึ้น หล่อนทรมานกับความรู้สึกแปลกใหม่ที่แสนมหัศจรรย์จนต้องจิกปลายเท้ากับเบาะด้านล่าง
นี่เขาตรวจภายในกันอย่างนี้เหรอ...ทำไมนิ้วของคุณหมอจะต้องเลื่อนไปมาบนเนินฉ่ำของหล่อนด้วย
“อ๊ะ...”
หล่อนอุทานเสียงดังอยู่ภายใต้ผ้าขนหนูที่ปิดหน้า เมื่อนิ้วนั้นเลื่อนขึ้นมาคลึงจุดที่อ่อนไหวที่สุดของตัวเอง มันขยับแรงขึ้น บดคลึงลงบนเม็ดสวาทด้วยลีลาที่หล่อนต้องหยัดสะโพกขึ้นหานิ้ว
“อา...”
นี่หล่อนกำลังตรวจภายในอยู่ใช่ไหม
คำถามมากมายดังสนั่นอยู่ในหัว หล่อนอยากจะหุบขาให้สนิท หรือไม่ก็ถีบคนที่กำลังก่อกวนกลีบสาวให้หงายหลัง แต่...แต่ความวูบวาบหวามไหวที่กำลังกัดกินร่างกายอยู่มันทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เสมือนกับว่าร่างสาวลอยสูงขึ้น
“อา...อา...”
หล่อนเผลอครางออกมาแผ่วเบา ขณะร่อนสะโพกขึ้นหานิ้วที่กดคลึงไม่หยุด ก่อนจะเผลอร้องอุทานออกมา เมื่ออีกนิ้วพยายามดันเข้ามาภายในร่องสาว
“อ๊ะ...อื้อ...” มันอึดอัด มันคับแน่น และหล่อนก็ทนไม่ไหวแล้ว “พะ พอ...พอเถอะค่ะ...”
เพราะเกรงว่าตัวเองจะรับมือกับอารมณ์แปลกประหลาดที่กำลังเคลื่อนตัวใกล้เข้ามาไม่ไหว จึงรีบร้องบอก และตลบผ้าขนหนูออกจากใบหน้าเพื่อวิงวอน แต่...
ไม่ใช่เมสัน!
ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตกใจที่สุดในชีวิต เมื่อผู้ชายที่กำลังตรวจจุดซ่อนเร้นของหล่อนอยู่คือ แมทธิว มาเลซาสโซ คนที่หล่อนเกลียดชังสุดหัวใจ
“ไอ้แมทธิว!” หล่อนรีบหุบขาและยกขาจะถีบ แต่เขาเบี่ยงตัวหลบเสียก่อน
คนที่ทั้งอับอายทั้งโกรธจัดรีบลุกขึ้นนั่ง พลางมองไอ้ผู้ชายสารเลวด้วยความเคียดแค้น
“นาย...นายกล้าดียังไงมาทำกับฉันแบบนี้” หล่อนอับอายจนร้องไห้ออกมา
แมทธิวระบายยิ้มราบเรียบ หรี่ตาแคบมองแม่สาวที่กำลังโกรธจัดด้วยความยียวน
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะว่าเป็นเธอ”
“อย่ามาตอแหล! นายจงใจแกล้งฉัน”
“ถ้ารู้ว่าเป็นเธอ ฉันไม่คลึงให้เสียนิ้วหรอก”
“ไอ้...ไอ้สารเลว!”
หญิงสาวกระโจนลงจากเตียง และพุ่งหลาวจะเข้าไปทำร้ายผู้ชายร้ายกาจอย่างแมทธิว แต่เสียหลัก ผ้าถุงที่นุงอยู่หลุดร่วงลงไปกองกับข้อเท้าประจานความอับอายให้หล่อนมากยิ่งขึ้น
แมทธิวกลืนน้ำลายลงคอเฮือกใหญ่ ดวงตาคมกริบจ้องเขม็งไปที่เนินนูนกึ่งกลางลำตัวของหญิงสาว ที่เขาสัมผัสด้วยนิ้วมาแล้วว่ามันอ่อนนุ่มและคับแน่นแค่ไหน
