บทที่ 107 107

ชายหนุ่มลุกยืน เฮลั่น คว้าเอวเล็กมากอดแล้วอุ้มเธอหมุนไปโดยรอบ

“ว้าย ! ปล่อยนะ เวียนหัวหมดแล้ว”

ชานัตหัวเราะในลำคอ จับมือน้อยของลูกสาวไว้มั่น แล้วเอียงหน้ากระซิบข้างหูหญิงสาว “จากนี้ไปผมจะไม่เรียกครูแก้ว ครูนกยักษ์ หรืออะไรแล้วนะ”

“แล้วจะเรียกว่าอะไร” เธอช้อนตามอง

“เรียกที่รัก เมียจ๋า ทูนหัว เมีย...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ